του Δημήτρη Βαρτζόπουλου*
Ουδέποτε θα μπορέσει, να κατηγορήσει κανείς τον κ. Τσίπρα για απόκρυψη των προθέσεών του, πολλώ δε μάλλον για ανειλικρίνεια. Στην ομιλία του ενώπιον της Κεντρικής του Επιτροπής στο Μέγαρο Μουσικής μίλησε ευθαρσώς και απροκαλύπτως. Και για την προσαρμογή στα ζητούμενα από τους δανειστές και για τις δικές του προθέσεις.
Όσον αφορά το πρώτο σκέλος, την ετοιμασία της χώρας για να πορευτεί κατά το δυνατόν αυτοδυνάμως και αξιοπρεπώς, μπορεί να μην ακουγόταν σαν τον Σαμαρά, σίγουρα όμως θα μπορούσε, να συγκριθεί με τον Στουρνάρα. Όλα ήσαν comme il faut. Οι αριθμητικοί δείκτες, η ορολογία, τα ενδύματα των κυριών, το venue. Όλα! Ακόμη και τα δικά του κουστούμια εχουν βελτιωθεί ριζικώς. Μπορεί, να λείπει η γραβάτα, αλλά ανοικτό πουκάμισο με συνοδόν pochet είναι το σήμα κατατεθέν των bon viveurs από δεκαετιών.
Αυτό ήταν λοιπόν; άλλαξε ο ΣΥΡΙΖΑ, κατέβηκε από το βουνό, έφυγε από τα Εξάρχεια, έγινε φυσιολογική ευρωπαϊκή Κυβέρνηση;
Ουδεμία επ' αυτού αμφιβολία άφησε ο Πρωθυπουργός. Το εξήγησε στο υπόλοιπον της ομιλίας του. Και όσους δεν το κατάλαβαν, προσπάθησε, να τους βοηθήσει έτι πλέον ο Αντιπρόεδρος κ. Δραγασάκης λίγες ημέρες αργότερα: η Αριστερά εγκαθιστά μόνιμο πόλο στην πολιτική ζωή της χώρας. Διεκδικεί τμήμα (τουλάχιστον) του καθεστώτος δηλαδή.
Μα είναι δυνατόν; (θα αναρωτηθεί ο υγιής αλλά απαίδευτος μέσος αστικός νούς). Είναι δυνατόν, να συνδυάζονται όλα αυτά; Αγορές και Σοσιαλισμός; Ευρώπη και Μαδούρο; Έννομο κράτος και Ρουβίκωνας;
Για την Αριστερά είναι! Για την Αριστερά η ύπαρξή της είναι αυτοσκοπός, επιτρέπει τα πάντα, τα πάντα υπάρχουν, για να την εξυπηρετούν. Ο,τιδήποτε την κρατά ζωντανή δικαιολογείται, οσοδήποτε περίεργο ή βλαπτικό, η ύπαρξή της είναι το τέλος, οπότε και εξ αυτού, καθαγιάζεται πάν τι προηγούμενο.
Αυτός είναι και ο ορισμός του Ναρκισσισμού.
Πέραν αυτής καθεαυτής της καταστροφής, που συνιστούν, ναρκισσιστικές συμπεριφορές προκαλούν και ευρύτερη διάβρωση. Ασκούν δύναμη θελκτική σε μία σειρά ειδικώς προδιατιθεμένων προσωπικοτήτων (βλέπε πχ τα fan clubs των celebrities).
Εν προκειμένω η έλξη αυτή εμφανίζεται με δύο κλασσικούς αστικούς μύθους:
1ος μύθος: «Οι αγώνες της Αριστεράς προσέφεραν στην εξέλιξη της ανθρωπότητας».
Η αλήθεια: Ναι, υπό την μαρξιστική έννοια της αντιδραστικής αντίθεσης στην πρόοδο. Ο,τιδήποτε θετικό προέκυπτε στο εξελικτικό prozess η Αριστερά προσπαθούσε, να το ευτελίσει. Προσπαθήσε από τα Συνδικάτα να οδηγήσει στην Αναρχία και την Κομμούνα. Το καταπίστευμα του Β.Ι. Ουλιάνοφ (Λένιν) και η πραγματικότης των Κομμουνιστικών Κομμάτων δια της πλήρους εξαθλιώσεως τουλάχιστον δύο - τριών γενεών σε πολλές χώρες πράγματι εδίδαξε τον κόσμο, τι πρέπει δια ροπάλου, να αποφεύγει.
Στα καθ´ ημάς τα πράγματα είναι ίσως και χειρότερα. Οιαδήποτε ανοησία και εάν έκαναν οι αστικές και γαιοκτημονικές ελίτ στο παρελθόν, η ζημία, που προεκάλεσε ο Δημοκρατικός Στρατός, είναι ανυπέρβλητη.
Εννοείται φυσικά, ότι η εμφάνιση της Σοσιαλδημοκρατίας ουδεμία έχει σχέση με το προκείμενο. Αυτή είναι η πραγματική προσαρμοστική εξέλιξη του εργατικού κινήματος. Η Αριστερά είναι τα μπάζα...
2ος μύθος: «υπάρχουν φιλικές μορφές της Αριστεράς» (Είναι η δοξασία εκείνη, που τρέφει τύπους σαν τον Μελανσόν, την Βάγκενκτεχτ, τον Ιγκλέσιας , τον Τσίπρα κλπ κλπ).
Η αλήθεια: η πραγματικότης της Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ενώσεως και των κατοχικών θυγατρικών του του Σιδηρού Παραπετάσματος, η οποία μπορούσε, να υποστηριχθεί μόνον από προσωπικότητες του φανατικού και αυταρχικού πόλου, δημιούργησε δυσφορία σε ανήσυχες, δραματικές, ναρκισσιστικές φύσεις, που κινούντο στον χώρο της Αριστεράς.
Έτσι ανεδύθη ο Ευρωκομμουνισμός του Μπερλιγκουέρ και επεξετάχθη στην νότιο κυρίως Ευρώπη. Στα καθ' ημάς προέκυψαν ο Μπανιάς και ο Κύρκος.
Πολύ γρήγορα στα οχήματα αυτά βρήκαν καταφύγιο όλοι εκείνοι, σκληροί υπολογιστές, που αντελήφθησαν, ότι υπάρχει προοπτική συμμετοχής στην εξουσία μέσω της προσελκύσεως ευρύτερων ακροατηρίων.
Έτσι λοιπόν σήμερα σε Γαλλία, Ισπανία, Ελλάδα η διάσπαση των Κομμουνιστικών Κομμάτων έδωσε την δυνατότητα σε πραγματικούς συνεχιστές του Λένιν, διεκδικητές και επιβήτορες της εξουσίας, να κάνουν την δουλειά τους, πραγματική δηλαδή ζημιά. Ιδίως σε μας. Αυτό είναι το πραγματικό κληροδότημα του «ευρωκομμουνισμού».
*Ο Δημήτρης Βαρτζόπουλος είναι πρώην γενικός γραμματέας Συντονισμού της κυβέρνησης Σαμαρά και πρώην πρόεδρος της ΝΔ Θεσσαλονίκης.