του Γιώργου Δώρα
Κανονικά λειτουργεί από σήμερα Δευτέρα το πρωί το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Στην ουσία η απεργία των εργαζομένων έληξε από το Σάββατο, αλλά πάντοτε το Σαββατοκύριακο στα ελληνικά λιμάνια η κατάσταση είναι ιδιαίτερη, οπότε οι «μηχανές» αναμένεται να πάρουν μπροστά σε φουλ ρυθμούς από σήμερα. Για πόσο; Αυτή τη στιγμή κανείς δεν είναι σε θέση να το εκτιμήσει. Η αλήθεια είναι ότι σε αυτή τη φάση οι συνδικαλιστές της ΟΜΥΛΕ βρέθηκαν ανάμεσα σε εξωτερικές και εσωτερικές πιέσεις κι έκαναν πίσω, αλλά για όσους γνωρίζουν τι διαμείβεται στο παρασκήνιο δεν έχουν πει ακόμη την τελευταία λέξη.
Τόσο οι επιθετικές κινήσεις των παραγωγικών φορέων της Θεσσαλονίκης και της Κ. Μακεδονίας που κατέφυγαν στη δικαιοσύνη και η πλήρης πολιτική απομόνωση, όσο και η απόφαση των λιμενεργατών να διακόψουν την απεργία, αλλά και οι σχεδόν άδειοι λογαριασμοί των εργαζομένων, διαμόρφωσαν συνθήκες, στις οποίες δεν μπόρεσαν να αντέξουν ακόμη και οι πιο σκληροπυρηνικοί της ΟΜΥΛΕ. Έτσι άλλαξαν τακτική, τερματίζοντας μια απεργία χωρίς να κερδίσουν –όπως λένε οι ίδιοι- τίποτε ουσιαστικό. Επειδή, όμως, πρόκειται για έμπειρους συνδικαλιστές είναι περίπου βέβαιον ότι θα επανέλθουν, τουλάχιστον όσο διαρκεί η φάση της ιδιωτικοποίησης του λιμανιού της Θεσσαλονίκης –η αντίστοιχη διαδικασία για τον Πειραιά έχει ολοκληρωθεί. Επομένως οι επόμενοι μήνες είναι κρίσιμοι, καθώς όπως όλοι αντιλαμβάνονται ότι η δρομολογημένη διαδικασία, που ήδη από την αρχή του χρόνου έχει μετατεθεί κατά μερικούς μήνες, κρέμεται από μία κλωστή. Κανείς δεν μπορεί να δει το διαγωνισμό για την πώληση του 67% των μετοχών της ΟΛΘ ΑΕ ξεκομμένη από δύο παραμέτρους:
Πρώτον, τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις. Οι πρωτοβουλίες της κυβέρνησης σε θεσμικά ζητήματα, όπως είναι το Σύνταγμα και ο εκλογικός νόμος, αλλά και η δεύτερη αξιολόγηση του 3ου Μνημονίου το προσεχές φθινόπωρο μπορεί να αποσταθεροποιήσουν τις υφιστάμενες πολιτικές ισορροπίες και να οδηγήσουν σε εξελίξεις που είναι δυνατόν να καθυστερήσουν περεταίρω τις ιδιωτικοποιήσεις που δεν έχουν ολοκληρωθεί.
Δεύτερον, τις διεθνείς οικονομικές εξελίξεις. Η παγκόσμια οικονομία προχωράει σε αυτή τη φάση ασθμαίνουσα και ακόμη είναι πολύ νωρίς για να υπολογιστούν με ακρίβεια οι επιπτώσεις της απόφασης της πλειοψηφίας των Βρετανών πολιτών να ψηφίσουν υπέρ του Brexit. Τα νερά των επομένων μηνών και ετών είναι στην κυριολεξία αχαρτογράφητα. Διότι –κακά τα ψέματα- ενδεχομένως το παγκόσμιο σύστημα να ήταν προετοιμασμένο να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά ένα Grexit –κάτι που φάνηκε πέρσι μετά το ελληνικό δημοψήφισμα και την επικράτηση του ΟΧΙ-, αλλά η περίπτωση της Βρετανίας είναι διαφορετική. Τόσο λόγω μεγέθους, αλλά και τους ειδικού βάρους της χώρας και της οικονομίας της, στην οποία ανήκουν ορισμένες από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρίες του πλανήτη. Μια οπισθοχώρηση της παγκόσμιας ανάπτυξης θα σημάνει αυτομάτως αναδίπλωση στον τομέα της διαμεταφοράς προϊόντων ανάμεσα στην Ευρώπη και την Νοτιοανατολική Ασία. Σε αυτή την περίπτωση μοιραία η σημασία των αντίστοιχων υποδομών (λιμάνια, σιδηροδρομικά δίκτυα κ.λπ.) θα μειωθεί. Έτσι και οι ενδιαφερόμενοι πιθανόν να καταστούν επιφυλακτικοί.
Για όσους ξεχνάνε: Το 2008 η Hutchison, που είχε πλειοδοτήσει στον τότε διαγωνισμό για την παραχώρηση του σταθμού διακίνησης κοντέινερς του λιμανιού της Θεσσαλονίκης, επειδή με την καθυστέρηση της διαδικασίας την «πρόλαβε» η παγκόσμια κρίση. Έτσι προτίμησε να θυσιάσει την εγγυητική των 5.000.000 δολαρίων που είχε εκδώσει και να αποσυρθεί από το διαγωνισμό. Σε αντίθεση με την Cosco που ολοκλήρωσε διότι είχε ξεκινήσει σαφώς νωρίτερα και με καλύτερες για την παγκόσμια οικονομία προϋποθέσεις. Σε αυτή την περίπτωση, ακόμη κι αν προχωρήσει ο διαγωνισμός και υπάρξει ενδιαφέρον, ενδέχεται το τίμημα που θα προσφερθεί να είναι μικρό. Ή τουλάχιστον μικρότερο του αναμενομένου, οπότε δύσκολα κάποιος υπεύθυνος θα υπογράψει, ακόμη και με την –αμφίβολη- κάλυψη της Βουλής.
Συμπέρασμα: ότι και αν συμβεί από εδώ και πέρα το 2016 είναι χρονιά χαμένη για το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, που θα εξακολουθήσει να κινείται μεταξύ του αυτόματου πιλότου μιας προσωρινής εκ των πραγμάτων διοίκησης και της τακτικής των συνδικαλιστών. Χαμένοι, όμως, είναι και οι πελάτες και οι χρήστες του λιμένος. Διότι αφενός μετρούν ήδη απώλειες, ενώ αφετέρου με τόσες εκκρεμότητες από εδώ και πέρα δεν μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι.