Παρακολουθώ την υπερδεκαετή προσπάθεια των κομμάτων εξουσίας να παρουσιάσουν ένα αναπτυξιακό σχέδιο για τη Θεσσαλονίκη, αναγνωρίζοντας, όπως ισχυρίζονται, τον γεωστρατηγικό ρόλο της πόλης, τα στρατηγικά της πλεονεκτήματα, τις προοπτικές. Παρακολουθώ συνάμα και την εξέλιξη της πόλης όλα αυτά τα χρόνια και κάτι μου φαίνεται ότι δεν πηγαίνει καλά...
Προφανώς και η εξέλιξη της πόλης (συμπεριλαμβάνω την ευρύτερη περιοχή Θεσσαλονίκης, όπως αυτή ορίστηκε στο Ρυθμιστικό και άλλα σχέδια) δεν είναι ζήτημα μόνο της κεντρικής διοίκησης. Είναι και ζήτημα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Όμως όταν μιλάμε για προοπτικές και αναπτυξιακό σχεδιασμό, τότε η Τοπική Αυτοδιοίκηση προσκρούει σε μια σειρά από θέματα αρμοδιοτήτων, τα οποία δεν είναι ξεκάθαρα και στο φινάλε, η Πολιτεία είναι εκείνη που θα αποφασίσει το ρόλο κάθε αστικού κέντρου στο συνολικό εθνικό και αναπτυξιακό οικοδόμημα. Έχει κρατήσει τις αποφασιστικές αρμοδιότητες για πάρτη της και αυτό το ρόλο τον διατηρεί δικαιωματικά.
Δεν μπορώ να καταλάβω όμως γιατί κάθε πρωθυπουργός, υπουργός κτλ. προσπαθεί κάθε δυο, τρία, πέντε, δέκα χρόνια να παρουσιάσει κάτι καινούργιο για τη Θεσσαλονίκη, όταν καλά καλά δεν έχει καταφέρει αυτή η Πολιτεία να υλοποιήσει ένα μόνο μικρό μέρος των προηγούμενων και μάλιστα ομόθυμα αποδεκτών σχεδιασμών.
Ένα καίριο ζήτημα είχαμε ως ευρύτερη περιοχή Θεσσαλονίκης κι όλα αυτά τα χρόνια δεν το υλοποιήσαμε. Και φταίει αποκλειστικά η Πολιτεία. Μιλώ για το Ρυθμιστικό Σχέδιο, που αποτελεί το μεγαλύτερο πια ανέκδοτο για την πόλη. Κι επειδή αυτό δε λέει τίποτα στους πολίτες, η Πολιτεία με χυδαίο τρόπο εκμεταλλεύεται την άγνοια για να αποκρύψει την ανικανότητά της να βάλει κανόνες και να δρομολογήσει την ανάπτυξη της Θεσσαλονίκης. Είναι για πολλούς πια βέβαιο ότι το Ρυθμιστικό δεν θέλει καμιά κυβέρνηση να το ψηφίσει γιατί πολύ απλά δε θέλει να λύσει τα προβλήματα και δε θέλει να βάλει σε ράγες ανάπτυξης τη Θεσσαλονίκη. Το χύμα βολεύει για να χαρίζουμε καθρεφτάκια όποτε θέλουμε στους ιθαγενείς, λύνοντας τάχα προβλήματα που δημιουργήσαμε οι ίδιοι είτε με την αβελτηρία μας, είτε εσκεμμένα. Ενώ οι κανόνες αποκαλύπτουν τη γύμνια μας...
Επίσης, η Πολιτεία αποφεύγει να ξεκαθαρίσει και να «απονείμει» Μητροπολιτική Διοίκηση για τη Θεσσαλονίκη. Έτσι φέρνει σε κόντρα δήμους μεταξύ τους, βαθμούς αυτοδιοίκησης μεταξύ τους, μπερδεύει τις αρμοδιότητες ή τις διαμοιράζει σε δεκάδες φορείς, έτσι ώστε ποτέ να μη δίνεται λύση σε προβλήματα, έργα να προχωρούν κατά τις επιθυμίες της κάθε κυβέρνησης, πάντα να υπάρχει ατζέντα προβλημάτων για να υπάρχουν και οι αντίστοιχες προεκλογικές υποσχέσεις και βέβαια πάντα να υπάρχει ένα πρόγραμμα αναπτυξιακό, όπου θα υποσχόμαστε και δε θα υλοποιούμε.
Με αυτό τον τρόπο πάντα η Θεσσαλονίκη θα έχει... θεϊκές δυνατότητες, οι οποίες δεν αξιοποιούνται και η πόλη βουλιάζει στα προβλήματά της και βράζει στο ζουμί της, την ώρα που ο ανταγωνισμός από τα αστικά κέντρα του βαλκανικού περιγύρου ξεφεύγει... Και βέβαια πάντα θα φταίει κάποιος εκτός από εμάς για όλα τα δεινά της πόλης.
Είμαι βέβαιος ότι στην πορεία των επόμενων ετών θα ακούσουμε και θα δούμε σχέδια «Θεσσαλονίκη 2040, 2050, 2100...» και πάει λέγοντας κατά τα προηγούμενα του 2000, 2004, 2010, 2012, 2020 και 2030... Θα ήμουν ευτυχής αν τα επόμενα σχέδια αποτελούν αντιγραφές των προηγούμενων. Ένα έργο αναπτυξιακό (σιγά το αναπτυξιακό όταν έχει προβληθεί ως τέτοιο το 2000 και δεν έχει υλοποιηθεί 18 χρόνια μετά...) που επαναλαμβάνεται σε δυο, τρία ή περισσότερα σχέδια κάποια στιγμή μάλλον θα υλοποιηθεί.
Γίνεται συνεπώς αντιληπτό γιατί παρά τις κατά καιρούς εκκλήσεις τα κόμματα απέφυγαν να καθίσουν και να συμφωνήσουν σε μια προοπτική για την πόλη, στην οποία ξέρω ότι συμφωνούν όλοι οι τοπικοί φορείς. Ο πιο ωφέλιμος άρχοντας γι' αυτή την πόλη θα έπαιρνε όλους τους κατά καιρούς αναπτυξιακούς σχεδιασμούς, θα τους επεξεργαζόταν και θα κατέθετε ένα αναπτυξιακό σχέδιο με όλα τα σημεία στα οποία συμφωνούν οι προηγούμενοι σχεδιασμοί. Χώρια που θα μπορούσε κάλλιστα να επικαλεστεί τα κατά καιρούς σχέδια των κομμάτων για να γκρεμίσει την παραμικρή κριτική. Αυτός θα ήταν ο πιο ωφέλιμος πρωθυπουργός για τη Θεσσαλονίκη.