Προξενεί έκπληξη η επιθυμία την οποία εξέφρασε ο Τούρκος πρόεδρος, Ταγίπ Ερντογάν, κατά την συνάντησή του με τον Έλληνα πρωθυπουργό, για την πλήρη υλοποίηση της Συνθήκης της Λωζάνης. Και τούτο επειδή δεν πέρασε πολύς καιρός, όπου ο Ερντογάν κατηγορούσε εμμέσως τον Μουσταφά Κεμάλ, ότι με την Συνθήκη της Λωζάνης περιόρισε την Τουρκία στα σημερινά της σύνορα, που «δεν ταυτίζονται με τα σύνορα της καρδιάς του Ερντογάν».
Ο… «μεγαλόκαρδος» Τούρκος πρόεδρος, προφανώς δεν επιθυμεί την ενεργοποίηση της προηγούμενης Συνθήκης του 1920, των Σεβρών, όπου η Τουρκία περιοριζόταν κατά πολύ, όχι μόνον ως προς τα σύνορα της καρδιάς του, αλλά και ως προς τα σημερινά της. Ίσως, να αναφέρθηκε στη στρατικοποίηση των νησιών του Αιγαίου, που αποτελεί την ισχυρή αποτρεπτική απειλή της Ελλάδας έναντι της τουρκικής επιβουλής.
Τα τηλεγραφήματα του ΑΠΕ, αλλά και των διεθνών πρακτορείων δεν αναφέρονται εάν και ποια ήταν η απάντηση του Έλληνα πρωθυπουργού, στην περίπτωση που γνωρίζει τι περιλαμβάνει η Συνθήκη της Λωζάνης. Επειδή, θα έπρεπε να υπενθυμίσει στον Ερντογάν, ότι η πλήρης εφαρμογή της Συνθήκης -εάν τελικώς την αποδέχεται τώρα, και δεν θα αλλάξει γνώμη αύριο- θα βλάψει ανεπανόρθωτα την Τουρκία, η οποία από την πρώτη στιγμή άρχισε να την παραβιάζει, με την Ελλάδα ευρισκομένη σε αδυναμία να υποχρεώσει την τήρησή της.
Να επιτραπεί να παραθέσω από τα άρθρα 13-15 ολίγα τινά, προκειμένου να καταδειχτεί η τουρκική παρασπονδία. Αναφέρεται στην Συνθήκη, στο αρ. 13 παρ. 2 ότι «θα απαγορευθή εις την Ελληνικήν στρατιωτικήν αεροπλοΐαν να υπερίπταται του εδάφους της ακτής της Ανατολίας. Αντιστοίχως, η Οθωμανική Κυβέρνησις θα απαγορεύση εις την στρατιωτικήν αεροπλοΐαν αυτής να υπερίπταται των ρηθεισών νήσων». Τι θα έλεγε άραγε επ’ αυτού ο Ερντογάν;
Το επόμενο άρθρο, κάνει λόγο για τις νήσους Ίμβρο και Τένεδο, οι οποίες «παραμένουσαι υπό την τουρκικήν κυριαρχίαν, θα απολαύωσιν ειδικής διοικητικής οργανώσεως, αποτελούμενης εκ τοπικών στοιχείων και παρεχούσης πάσαν εγγύησιν εις τον μη μουσουλμανικόν ιθαγενή πληθυσμόν δι’ ό,τι αφορά εις την τοπικήν διοίκησιν και την προστασίαν των προσώπων και των περιουσιών.
» Η διατήρησις της τάξεως θα εξασφαλίζηται εν αυταίς δι’ αστυνομίας στρατολογουμένης μεταξύ του ιθαγενούς πληθυσμού, τη φροντίδι της ως άνω προβλεπομένης τοπικής διοικήσεως υπό τα διαταγάς της οποίας θα διατελή…».
Ο ιθαγενής πληθυσμός, στον οποίον αναφέρεται το εν λόγω άρθρο, ήταν ελληνικός, με ελάχιστους μουσουλμάνους. Όπερ σημαίνει, πως η Διοίκηση -και η Αστυνομία- έπρεπε να είναι ελληνική. Αντ’ αυτού, ουδεμία εφαρμογή αυτού του όρου παρατηρήθηκε, οι δε Έλληνες εξεδιώχθησαν τελικώς το 1964, πλην ολίγων ηλικιωμένων, που δεν θέλησαν να αποχωρήσουν από την πατρική εστία.
Πλέον χαρακτηριστικό της απουσίας δικαιώματος εκ μέρους της Τουρκίας να διεκδικεί ελληνικά νησιά είναι το άρθρο 15, συμφώνως προς το οποίο «Η Τουρκία παραιτείται υπέρ της Ιταλίας παντός δικαιώματος και τίτλου επί των κάτωθι απαριθμουμένων νήσων, τουτέστι της Αστυπάλαιας, Ρόδου, Χάλκης, Καρπάθου, Κάσσου, Τήλου, Νισύρου, Καλύμνου, Λέρου, Πάτμου, Λειψούς, Σύμης και Κω, των κατεχομένων νυν υπό της Ιταλίας και των νησίδων των εξ αυτών εξαρτωμένων, ως και της νήσου Καστελλορίζου».
Τα νησιά υπό την κυριαρχία της Ιταλίας δόθηκαν τελικώς στην Ελλάδα μετά την ήττα της Ιταλίας κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα αναφερόμενα ανωτέρω, επισημαίνω δε να προσεχθούν ιδιαίτερα, αφενός ο όρος «και των νησίδων των εξ αυτών εξαρτωμένων» (λόγω του ότι η Τουρκία υποστηρίζει παραπλανητικώς πως δεν αναφέρονται ρητώς οι νησίδες) και το κατωτέρω: «Αι κείμεναι εις μικροτέραν απόστασιν των τριών μιλλίων της ασιατικής ακτής, παραμένουσιν υπό την τουρκικήν κυριαρχίαν». Μόνον αυτά, δηλαδή δικαιούται η Τουρκία, και τα οποία κατέχει.
Τα είχε άραγε υπόψη ο κ. πρωθυπουργός;