Ο θάνατος του εμποράκου και η μόνη πηγή παρηγοριάς

 

Οι Γουίλι Λόμανς, που γυρίζουν σ' όλη τους την ζωή, για να βγάλουν το μεροκάματό τους και να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους, που πασχίζουν, ονειρεύονται, αγοράζουν με δόσεις τα πάντα και κάποια στιγμή, αναγκάζονται να αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα της καταστροφής, της οικονομικής, της επαγγελματικής, της κοινωνικής, της οικογενειακής αφθονούν πλέον στην σημερινή πατρίδα. Θύματα της αποτυχίας του ελληνικού πολιτικού συστήματος, που  βασίζεται φυσικά στην ακρισία του εκλογικού σώματος , των ιδίων δηλαδή. Οι πιθανότητες, να έχουν σύντομα όλοι αυτοί ένα τέλος καλύτερο του τραγικού ήρωα του Άρθουρ Μίλερ, δυστυχώς δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλες. Και τούτο διότι:

 

Κατ´αρχάς διότι η κατάστασή τους είναι πράγματι τραγική: Όπως διαπιστώνει ο Βασίλης Ζήρας της Καθημερινής «Μόνο τον Ιούλιο για παράδειγμα, 172.000 φορολογούμενοι που μέχρι τότε ήταν συνεπείς, δεν πλήρωσαν τους φόρους τους. Συνολικά, 4 από τα 8 εκατ. νοικοκυριά και επιχειρήσεις έχουν πλέον κάποια ληξιπρόθεσμη οφειλή στην εφορία. Επίσης, οι ελεύθεροι επαγγελματίες δήλωσαν ότι το 2016 τα εισοδήματά τους ήταν μειωμένα κατά 20% ή κατά 900 εκατ. ευρώ σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο»

 

Κατά δεύτερον λόγον διότι για να σωθούμε, πρέπει να υπάρξουν δουλειές, να κυκλοφορήσει χρήμα. Να υπάρξει ανάπτυξη δηλαδή. Δεδομένης της εξάντλησης της εγχωρίου αποταμίευσης και της κατάστασης του εγχώριου τραπεζιτικού συστήματος το χρήμα πρέπει να έρθει απ' έξω. Αυτό, που ο χαριτολογώντας ο κ. Τσίπρας ονόμασε Grinvest.

 

 

Επενδύσεις κερδοσκοπικών κεφαλαίων σε σοσιαλιστικές χώρες εγένοντο μόνον υπό συνθήκες αποικιοκρατικής διαφθοράς. Κανένας κερδοσκόπος δεν επενδύει λεφτά σε κάποιον, που δεν πιστεύει στο κέρδος. Οι Τσίπρας και Σια πιστεύουν, ότι οι ξένοι θα βάλουν τα χρήματά τους στην Ελλάδα, επειδή είμαστε «ωραίοι». Οι εξελίξεις με την Eldorado, το Ελληνικό, το Κατάρ, δείχνουν την εξέλιξη των πραγμάτων...Άρα έχουμε μπροστά μας 1-2 χαμένα χρόνια αβλεπί. 

 

Ένα, εάν ο Θεός της Ελλάδος μας λυπηθεί και προκαλέσει εκλογές του χρόνου τέτοια εποχή. Δύο, εάν ο Τσίπρας, ως συνεπής Αριστερός, θα συνεχίσει να επιβαίνει της εξουσίας μέχρις τελευταίας κεραίας.

Τούτο θα οδηγήσει φυσικά σε ουσιαστικότατη επιδείνωση της δυσπραγίας και δυστυχίας, σε ακόμη μεγαλύτερη μείωση της εσωτερικής κατανάλωσης, εξανέμιση των αποταμιεύσεων, στο απόλυτο τέλμα.

 

Μετά την εμφάνιση του Προέδρου της ΝΔ στην Έκθεση είναι προφανές, ότι υπάρχει συγκεκριμένο πρόγραμμα εξόδου από το έρεβος της πραγματικής Αριστεράς. Λεπτομερές και ακριβές. Προς τούτο χρειάζεται όμως χρόνος. Ο κ. Μητσοτάκης ήτο και επ' αυτού σαφής: Δύο τουλάχιστον χρόνια για να μπορέσουμε, να μειώσουμε την φορολογική και ασφαλιστική επιβάρυνση, για να πάρουν μπροστά οι μηχανές. Να δημιουργήσουμε κλίμα εμπιστοσύνης στις αγορές, να έρθουν επενδύσεις. να δημιουργηθούν δουλειές, να λειτουργήσει ο πολλαπλασιαστής.

 

 

Μοναδική παρηγορία μπορεί, να προέλθει πλέον από σειρά μέτρων ελάφρυνσης των υποχρεώσεων και προστασίας της μικρομεσαίας τάξης αμέσως μετά την καθεστωτική αλλαγή. Η έννοια των «στρατηγικών κακοπληρωτών» είναι πλέον αντίστοιχος της παλαιοτέρας του «Αλβανών τουριστών». Ως εκ τούτου και χωρίς ιδιαίτερες τυμπανοκρουσίες πρέπει να προστατευθεί η υποθηκευμένη κατοικία, να αυξηθούν οι δόσεις εξόφλησης ληξιπροθέσμων οφειλών σε Εφορία και Ταμεία, να απαλειφθούν ανόητα πρόστιμα και προσαυξήσεις. Βαρείες επιβαρύνσεις του προϋπολογισμού της μικρομεσαίας οικογένειας, αυστηρώς ελληνικού - ή και αφρικανικού- τύπου, θα πρέπει να αντιμετωπισθούν με τρόπους ριζοσπαστικούς: 

 

Η ένταξη της παραπαιδείας στην επίσημο με υποπολλαπλασιασμό του κόστους της, τα σπουδαστικά δάνεια, η εξασφάλιση αξιοπρεπών υγειονομικών υπηρεσιών με μόνη την ασφαλιστική κάλυψη, η ασφαλιστική κάλυψη της τρίτης ηλικίας, η προνοιακή εξασφάλιση ελάχιστου εισοδήματος και δεύτερων ευκαιριών ( αυτονόητες καθημερινότητες δηλαδή για την Ευρώπη) θα πρέπει να αποτελέσουν αντικείμενο πολιτικής για πρώτη φορά στην νεωτέρα ελληνική ιστορία.