Παρατηρώ τις κατά τα άλλα άοκνες και αγαθές νομίζω προσπάθειες των δημάρχων της Θεσσαλονίκης να αφήσουν στο δήμο που διοικούν μια σημαντική παρακαταθήκη ο καθένας, ένα έργο για να τους θυμούνται.
Προφανώς και αντιλαμβάνομαι ότι στις προτεραιότητές τους είναι και τα προβλήματα της καθημερινότητας. Τουλάχιστον θα πρέπει να είναι και δεν έχω κανένα λόγο να το αμφισβητήσω. Όμως παρατηρώ έναν άτυπο ανταγωνισμό, για την υλοποίηση από όλους ενός έστω σημαντικού μεγάλου και υπερτοπικής σημασίας έργου, στο οποίο θα βάλουν τη σφραγίδα τους.
Δεν είναι καθόλου κακό όλο αυτό, καθώς συνήθως τέτοιες μεγάλες παρεμβάσεις έρχονται ως απαντήσεις σε χρονίζοντα ζητήματα ή ακόμη ως αναπτυξιακές πρωτοβουλίες, που καλύπτουν σημαντικότατα ελλείμματα των δήμων της Θεσσαλονίκης.
Με δεδομένες μάλιστα τις αυτοδιοικητικές εκλογές σε περίπου δυο χρόνια, ο ανταγωνισμός αυτός αναμένεται να ενταθεί, σε όφελος φαντάζομαι κάθε δήμου ξεχωριστά.
Σε όφελος όμως της Θεσσαλονίκης συνολικά αποβαίνουν αυτές οι προσπάθειες και οι σχεδιασμοί; Ο προβληματισμός μου αυτός προκύπτει από την ανυπαρξία μητροπολιτικής διοίκησης για τη Θεσσαλονίκη. Κάτι που έχει επιπτώσεις στην πράξη και θα έχει επιπτώσεις και στο μέλλον για το πολεοδομικό συγκρότημα και τον υπόλοιπο νομό.
Θα φέρω ένα παράδειγμα. Στην παραλία της Θεσσαλονίκης σκεφτείτε πόσοι δήμοι θέλουν να κατασκευάσουν μαρίνες. Ας πούμε ότι με έναν μαγικό τρόπο έβρισκαν όλοι τα χρήματα για να τις κατασκευάσουν. Τι θα πετυχαίναμε; Τι να τις κάνουμε τόσες μαρίνες; Ούτε οι σχεδιαζόμενες στάσεις της θαλάσσιας συγκοινωνίας δεν είναι τόσες όσες οι μαρίνες που έχουν σχεδιάσει οι δήμαρχοι...
Αντίστοιχα παραδείγματα είναι πολλά. Τα ανενεργά στρατόπεδα θα γίνουν άραγε όλα πυρήνες πρασίνου, μητροπολιτικά πάρκα κλπ.; Τα χρειαζόμαστε τόσα πάρκα; Κι ας πούμε ότι πρέπει να αναπληρώσουμε το έλλειμμα πρασίνου και τα χρειαζόμαστε. Ποιος θα τα συντηρήσει, ποιος θα τα φροντίζει;
Είναι όπως οι πολιτιστικοί χώροι. Στο πολεοδομικό συγκρότημα και σε κάθε δήμο ξεχωριστά υπάρχουν τόσα πολιτιστικά κέντρα, που απορεί κανείς για ποιο λόγο τα πληρώνουμε. Σιγά δηλαδή τον πολιτισμό που παράγεται στο νομό... Στο φινάλε ας δει ο κάθε δήμος πόση αξία έχει ένα πολιτιστικό κέντρο και πόσο σημαντικά ανταποδοτικό είναι το όφελος που προσφέρει σε σχέση με την επένδυση.
Προς Θεού δε σκέφτομαι μόνο ανταποδοτικά. Υπάρχουν δομές που προσφέρουν πολλά κι ας μην μπορούν όλα αυτά να μπουν σε ζυγαριά.
Άποψή μου πάντως είναι ότι χωρίς συνολικό υπερκείμενο σχεδιασμό, οι κατά τόπους σχεδιασμοί αποδεικνύονται πολλές φορές αντικρουόμενοι και συγκρουόμενοι, αδυνατίζουν ο ένας τον άλλο και τελικά δεν επιτυγχάνεται το μέγιστο δυνατό όφελος.
Τον υπερκείμενο προγραμματισμό, έλεγχο και αν θέλετε ακόμη και αξιολόγηση των έργων, προτάσεων και σχεδίων των δήμων δεν μπορεί να τον έχει η Πολιτεία. Πρέπει να τον έχει η Αυτοδιοίκηση. Κι ο πιο κοντινός σε αυτό το μοντέλο φορέας που μπορεί να υπηρετήσει αυτό το σκοπό σήμερα είναι στο δεύτερο βαθμό αυτοδιοίκησης. Σήμερα μπορεί τύποις η μητροπολιτική διοίκηση να ανήκει στην Αντιπεριφέρεια Θεσσαλονίκης, όμως στην ουσία με τα κωλύματα που υπάρχουν και τα συνταγματικά ζητήματα που τίθενται, κανένας φορέας δεν επιτελεί αυτό το ρόλο. Στη συνταγματική αναθεώρηση κατά τη γνώμη μου αυτό πρέπει να ξεκαθαριστεί, διότι στην περίπτωσή μας αφορά στο μέλλον της ίδιας της Θεσσαλονίκης.