Skip to main content

Η ελληνο-ισραηλινή προσέγγιση και η φιλία με τους Άραβες

Υπάρχει ένας αριθμός στελεχών της Αριστεράς που ανησυχεί για την ελληνο-ισραηλινή προσέγγιση, προβάλλοντας είτε ιδεολογικούς λόγους είτε πρακτικούς

Υπάρχει ένας αριθμός στελεχών της Αριστεράς που ανησυχεί για την ελληνο-ισραηλινή προσέγγιση, προβάλλοντας είτε ιδεολογικούς λόγους είτε πρακτικούς. Άλλωστε, στελέχη του κυβερνώντος κόμματος ήσαν επιβάτες των πλοίων βοήθειας για την Παλαιστίνη -και του Mavi Marmara- μάλιστα και ως ΠΑΣΟΚοι υποδέχθησαν θερμά τον Αραφάτ στην Αθήνα.

Τους ιδεολογικούς λόγους τους αντιπαρέρχομαι επειδή δεν εδράζονται επί ουδεμιάς σταθεράς βάσεως και αποτελούν κατάλοιπο της -μέχρι το 1972- πολιτικής της Σοβιετικής Ένωσης, όταν ασκούσε φιλοαραβική πολιτική. Θα μπορούσε όμως να συζητηθεί το επιχείρημα, ότι εγκαταλείπονται οι φιλικές σχέσεις με τους Άραβες. Απαιτείται να πούμε κάποια πράγματα επ’ αυτού.

Η διαδικασία μεταστροφής άρχισε πριν από δεκαετίες, όταν έγινε κάποια ανταλλαγή επιρροής χωρών μεταξύ ΕΣΣΔ και Η.Π.Α. Κάτι, σαν νέα Γιάλτα δηλαδή. Δεν προσέχθηκε από τους αναλυτές, η αδιαφορία των Η.Π.Α. για το Βιετνάμ, όταν το εγκατέλειψαν. Πόλεμοι επί πολέμων έγιναν εκεί, πότε με τους Γάλλους πότε με τους Αμερικανούς για την κυριαρχία της περιοχής. Κι έτσι, με ελαφριά καρδιά, εγκαταλείφθηκε στα χέρια των Σοβιετικών;
Δεν δίνεται επίσης βαρύτητα στο γεγονός, ότι κατά τον τελευταίο Αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1973, ο Ρώσος πρέσβης ήταν αυτός που ενημέρωσε το Ισραήλ και όχι ο Κίσσιγκερ, για την επικείμενη επίθεση των Αράβων. Και το Ισραήλ δεν αιφνιδιάστηκε.

Αν συνδυάσουμε τα δυο γεγονότα, βγαίνει το συμπέρασμα πως και τα δυο μπλοκ βγήκαν κερδισμένα. Απέκτησαν τις σφαίρες επιρροής που ήθελαν, αλλάζοντας τοποθεσίες. Πόσο σοβαρή ήταν η ανταλλαγή για τους Σοβιετικούς, ώστε να εγκαταλείψουν τους Άραβες, το διαπιστώνει όποιος ανατρέξει στα δημοσιεύματα της εποχής.

Τακτικές συγκρούσεις των σοβιετικών στη Μαντζουρία με τα κινεζικά στρατεύματα και σε μεγάλο βαθμό ψύχρανση των σχέσεων των δύο χωρών, που μεταξύ άλλων ανταγωνίζονταν για την επικυριαρχία των κομμουνιστικών κρατών και κομμάτων.

Με το Βιετνάμ δικό της στο "υπογάστριο" της Κίνας -όπως λένε οι στρατιωτικοί-, η ΕΣΣΔ αποκτούσε υπεροχή σε περίπτωση σύγκρουσης. Και πράγματι, έκτοτε δεν ξανάγινε λόγος για συγκρούσεις σοβιετικών και κινεζικών στρατευμάτων στη Μαντζουρία.

Αποκαλύπτεται πλέον ότι ο σκληρός αντιαμερικανός Καντάφι συνεργαζόταν τα τελευταία χρόνια με μυστικές υπηρεσίες της Δύσης. Άνθρωπος των Αμερικανών ήταν και ο Σαντάμ Χουσεΐν -και έγινε κακός όταν δεν το χρειάζονταν πλέον-, ο θάνατος του Σαντάτ άλλαξε την πορεία της Αιγύπτου, και ουσιαστικά η μόνη άτακτη αραβική χώρα είναι η Συρία, με προδιαγεγραμμένο κι αυτής το μέλλον.
Ως προς δε τον Αραφάτ, η εικόνα που έχει ο ελληνικός λαός γι’ αυτόν, δεν είναι ίδια μ’  αυτήν που έχουν οι περισσότεροι Άραβες. Η "αδελφική" επομένως σχέση με εκείνον, όπως παρουσιαζόταν, δεν σήμαινε αναβάθμιση των σχέσεών μας τους Άραβες. Απεναντίας μάλιστα, ο Αραφάτ δεν έχαιρε εκτιμήσεως μεταξύ των ελίτ των αραβικών κρατών.
Όλα τα παραπάνω δείχνουν, ότι διαφοροποίηση με τους κατέχοντες την εξουσία στις αραβικές χώρες, ουσιαστικά δεν υπάρχει σήμερα με τη βελτίωση των ελληνοϊσραηλινών σχέσεων. Από πολλά χρόνια έχει επέλθει η άμβλυνση του φιλελληνισμού στους Άραβες ηγέτες. Διαφορετικά βέβαια είναι τα συναισθήματα των λαϊκών αραβικών μαζών, που εξακολουθούν να εκτιμούν τους Έλληνες για πολλούς λόγους, όμως αφενός με τα όσα συμβαίνουν στις αραβικές χώρες, φίλοι είναι σήμερα όσοι τους βοηθούν στους πολέμους με τους τζιχαντιστές -και η Ελλάδα δεν συγκαταλέγεται στους φίλους-, και αφετέρου δεν αποφασίζουν οι αραβικοί λαοί για την τύχη τους [και όχι μόνον οι αραβικοί λαοί].

Επομένως, δεν διακρίνω μεγάλη αλλαγή στην εξωτερική μας πολιτική, παρά μόνο ότι όσα γίνονταν στο παρασκήνιο, τώρα γίνονται στο φως. Εκείνο που άλλαξε, είναι ο παραμερισμός του κεμαλισμού και η στροφή στον ισλαμισμό της Τουρκίας, που εξ ανάγκης στρέφει το Ισραήλ προς εμάς. Ένα Ισραήλ, που κατάφερε να έχει μόνον την Κύπρο και την Ελλάδα στη γειτονιά του, που να μη είναι εχθρικά διακείμενες προς αυτό (με την Αίγυπτο να προσπαθεί να ισορροπεί).

Βεβαίως, για προσέγγιση ο λόγος, επειδή ακούστηκε και ο όρος ελληνο-ισραηλινή φιλία. Πρέπει να σημειωθεί ότι φίλοι δεν μπορούν γίνουν οι γείτονες, όταν πρόκειται περί ανταγωνιστικών λαών. Έλληνες, Εβραίοι και Αρμένιοι, κυρίαρχοι στο εμπόριο της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, Μέσης Ανατολής και Μεσογείου, επί αιώνες ανταγωνίζονταν για επικράτηση και παραγκωνισμό των άλλων, συν τω ότι και η εκκλησία έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην ύπαρξη αποστάσεως μεταξύ τους.

Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι από την στιγμή που εξυπηρετούνται εθνικά συμφέροντα, όλα τα άλλα παραμερίζονται. Πολλώ μάλλον, όταν βρισκόμαστε με τους Τούρκους και τους Αλβανούς στην ίδια Συμμαχία.