Υπήρξαν και εξακολουθούν να υπάρχουν Έλληνες πολιτικοί και αναλυτές, που υποστηρίζουν ότι το Αιγαίο αποτελεί συνοριογραμμή της Ευρώπης, με την ελπίδα ότι η Ε.Ε. θα αναγνωρίσει τα ελληνικά σύνορα ως έχουν και θα απορρίψει τις τουρκικές αιτιάσεις.
Παραλλήλως, ο π. πρωθυπουργός κ. Α. Σαμαράς προχώρησε περισσότερο επεξηγηματικά, δηλώνοντας ότι η ελληνική ΑΟΖ -μη καθορισθείσα εισέτι, με ενδεχόμενο να μη συμβεί ποτέ αυτό, όπως και η επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια- είναι και «ευρωπαϊκή ΑΟΖ».
Επί τη βάσει των ανωτέρω, δεν μπορώ να αντιληφθώ προς τι οι διαμαρτυρίες των ιδίων, όταν τίθενται προτάσεις για φύλαξη των συνόρων μας από ευρωπαϊκές δυνάμεις. Οι ίδιοι δεν διαβεβαιώνουν ότι πρόκειται για ευρωπαϊκά σύνορα; Βεβαίως, επειδή οι πολιτικοί μας είναι εν πολλοίς απαίδευτοι ως προς την πολιτική επιστήμη, δεν γνωρίζουν ότι αλλού τοποθετούνται τα σύνορα της Ευρώπης. Η οριογραμμή είναι Ουράλια - Περσικός Κόλπος.
Θα αναρωτηθεί κάποιος, πώς εμπλέκονται με την Ευρώπη οι ασιατικές χώρες; Κατά τον ίδιο τρόπο που το Ισραήλ -σε θεσμούς που το εξυπηρετεί- θεωρείται ευρωπαϊκή χώρα και συμμετέχει σε ευρωπαϊκά δρώμενα. Εμπρός στην εξυπηρέτηση συμφερόντων -οικονομικών, αλλά και ασφάλειας- η γεωγραφία δεν αποτελεί πρόβλημα.
Με την Ε.Ε. είναι η τρίτη φορά που επιχειρείται η υλοποίηση του ίδιου σεναρίου. Οι δύο προηγούμενες με την χρήση των όπλων (Ναπολέων, Χίτλερ) και τώρα με όπλο την οικονομία. Και γιατί το όριο ήταν και είναι τα Ουράλια και ο Περσικός Κόλπος; Πρώτον, παύει η εναπομείνασα Ρωσία να αποτελεί φόβητρο της Δύσης, δεύτερον, περιέρχονται τα ενεργειακά αποθέματα της Μ. Ανατολής σε ευρωπαϊκά χέρια, και τρίτον και σπουδαιότερο, εξασθενεί ο προερχόμενος από τους Ασιάτες της Ανατολής κίνδυνος για τις ευρωπαϊκές χώρες.
Με τα ευρωπαϊκά σύνορα στο Αιγαίο, η Ελλάδα, μια ευρωπαϊκή χώρα, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του μετώπου, αντιμετωπίζουσα -όπως κατά την κλασική εποχή τους Πέρσες και κατά την βυζαντινή όλους τους αποκαλούμενους Άραβες- τους εξ Ασίας εισβολείς.
Με τα σχέδια των ισχυρών για οριογραμμή στον Περσικό κόλπο, η Ελλάδα και η Ευρώπη, βρίσκονται στα μετόπισθεν, δεν έχουν αντιπάλους τους Τούρκους και λοιπούς της Μέσης Ανατολής, αλλά ως συμμάχους στην πρώτη γραμμή του μετώπου, όταν σε πολύ λίγα χρόνια, οι λαθρομετανάστες δεν θα είναι από την Συρία και το Ιράκ, αλλά από την Ινδία και την Κίνα. Συν αυτοίς, προστατεύεται η Μεσόγειος εξ ανατολών.
Δεν είναι του παρόντος περαιτέρω ανάλυση, με παράθεση θετικών και αρνητικών επιπτώσεων για την Ελλάδα, απλώς μόνο σημειώνω πως η πολιτική είναι πολύ περίπλοκη για να αφίεται στα χέρια προσώπων με μόνο εφόδιο την δραστηριότητα σε αφισοκολλήσεις, διαδηλώσεις και καταλήψεις.
Τώρα μας ενδιαφέρει η πίεση που ασκείται, κυρίως από την Ουγγαρία, να καταστούν σύνορα της Ευρώπης τα νότια των Σκοπίων και της Βουλγαρίας με την χώρα μας, της Ελλάδας αποκλειομένης από τον ευρωπαϊκό χώρο. Το ότι τα Σκόπια δεν ανήκουν στην Ε.Ε. ουδόλως λαμβάνει υπόψη ο Ούγγρος πρωθυπουργός, ο οποίος κατά την συνάντησή του με τον Βούλγαρο ομόλογό του κ. Μπορίσοφ, τον πίεσε να αποδεχθεί την πρότασή του, καλώντας να συμμετάσχει σε σύσκεψη και με την Πολωνία, Τσεχία και Σλοβακία, στις 15 Φεβρουαρίου.
Σύμφωνα με την Βουλγαρική Ραδιοφωνία: «Είναι ζήτημα εάν ο πρωθυπουργός Μπορίσοφ θα αποφασίσει να κάνει περίφραξη στα σύνορα με την Ελλάδα, που σε αντίθεση με την Τουρκία -όπου υπάρχει φράχτης- είναι μέλος της ΕΕ και του χώρου Σένγκεν. Όπως και πριν, η ιδέα κατασκευής περιφράξεων στα σύνορα δεν έχει στην ΕΕ σοβαρή υποστήριξη». Σημειώνω, ότι στην αποστολή της Frontex συμμετέχει και η Βουλγαρία με αστυνομικό σκάφος στην περιοχή της Λέσβου.
Επ’ αυτού, ο Σκοπιανός ΥΠΕΞ κ. Ποπόσκι, δήλωσε: «Εξακολουθούμε να ελπίζουμε ότι η Ελλάδα θα καταφέρει να ελέγχει τα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ».
Οι πιέσεις όμως που ασκούνται εις βάρος της χώρας μας είναι ισχυρές και από πολλές πλευρές. Η δεξαμενή σκέψης Atlantic Council αναφέρεται στην Ελλάδα «ως ανίκανη να προφυλάξει τα σύνορα της ζώνης του Σένγκεν σε αντίθεση με τον καθοριστικό ρόλο της ΠΓΔΜ στην αντιμετώπιση της ροής των χιλιάδων μεταναστών».
Ισχυρίζεται μάλιστα, ότι τα Σκόπια δέχθηκαν και φρόντισαν πάνω από 75.000 μετανάστες πέρυσι, και επομένως το Βερολίνο, οι Βρυξέλλες και οι ΗΠΑ θα πρέπει να βοηθήσουν τη χώρα να αντεπεξέλθει σε αυτήν τη πρόκληση.