Τώρα που τέλειωσε η Διεθνής Έκθεση και στην ευθεία προς τις εκλογές της ερχόμενης Κυριακής η «μάχη» μεταφέρεται στην Αθήνα, οι παραγωγικοί φορείς της Θεσσαλονίκης επιστρέφουν στους καθημερινούς τους ρυθμούς.
Η εντατικοποίηση που συνεπάγεται κάθε χρόνο η ΔΕΘ με τις πυκνές επαφές –πολύ περισσότερο όταν συμπίπτει με προεκλογική περίοδο- δίνει τη θέση της στη ρουτίνα των άλυτων επί πολλά χρόνια προβλημάτων για τις επιχειρήσεις, στα οποία περισσότερα προστίθενται τα τελευταία χρόνια και κανένα δεν αφαιρείται.
Γι’ αυτό άλλωστε οι συλλογικότητες, ακόμη και στο πεδίο της ιδιωτικής οικονομίας και των επιχειρήσεων έχουν σήμερα ακόμη μεγαλύτερη σημασία απ’ ότι στο παρελθόν. Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο στη Β. Ελλάδα κι αυτό διότι στην περιοχή υπάρχουν ειδικές συνθήκες, που οφείλονται τόσο στη γεωγραφία, όσο και στη φύση και τον χαρακτήρα των επιχειρήσεων, ενώ ελάχιστοι μεμονωμένοι επιχειρηματίες του βορειοελλαδικού τόξου έχουν τις απαιτούμενες για προώθηση των ζητημάτων τους προσβάσεις στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Επομένως η συλλογική παρέμβαση, που ενδεχομένως θα έπρεπε κάποτε να εξελιχθεί σε λόμπινγκ, είναι απαραίτητη.Αυτή η πραγματική ανάγκη δεν αντιστοιχίζεται δυστυχώς με την πραγματικότητα των παραγωγικών φορέων που εδρεύουν στη Θεσσαλονίκη.
Κατ’ αρχήν έχουμε τα τρία Επιμελητήρια, που στην ουσία εξυπηρετούν το Γενικό Εμπορικό Μητρώο και εξαντλούν το ρόλο τους ως σύμβουλοι της πολιτείας σε υπομνήματα χωρίς αντίκρισμα, ανακοινώσεις και επαφές κοινωνικού τύπου. Η πρόταση για τη συγχώνευση των Επιμελητηρίων όχι μόνο σε επίπεδο πόλης, αλλά σε επίπεδο Περιφέρειας, υπάρχει από το 2010. Την υποστηρίζουν κάποιοι επιμελητηριακοί παράγοντες, που εκτιμούν ότι η δυναμική μιας Περιφέρειας ξεπερνάει κατά πολύ την εμβέλεια των σημερινών Επιμελητηρίων. Δεν προχωράει, όμως, διότι τα τοπικά συμφέροντα το έχουν απορρίψει.
Υπάρχουν πολλοί που δεν θέλουν να καταργηθούν οι πρόεδροι ανά νομό, με πρώτους και καλύτερους τους ίδιους τους προέδρους. Επίσης, υπάρχουν πολλά διοικητικά συμβούλια που δεν επιθυμούν να ακυρωθούν, με πρώτα και καλύτερα τα μέλη αυτών των συμβουλίων. Ίσως τώρα που η κατάργηση της υποχρεωτικότητας οδηγεί σε οικονομική στενότητα τα Επιμελητήρια το θέμα να επανέλθει. Αλλά με δεδομένο ότι σε αυτό εμπλέκεται το οργανωμένο κράτος που αυτή την περίοδο έχει άπειρες προτεραιότητες πριν φτάσει στα Επιμελητήρια, πιθανόν η κατάσταση να παραμείνει ως έχει επί μακρόν, εις βάρος της αποτελεσματικότητας στις παρεμβάσεις.
Σε παράλληλο επίπεδο κινούνται οι Σύνδεσμοι Βιομηχανιών και Εξαγωγέων Βορείου Ελλάδος, όπως και οι κατά τόπους Εμπορικοί Σύλλογοι. Η πολυδιάσπαση που υπάρχει δεν ευνοεί κανέναν, ενώ είναι προβληματική ακόμη και σε επίπεδο διαχείρισης, αφού οι πόροι είναι περιορισμένοι. Οι δύο Σύνδεσμοι επιχειρήσεων που εδρεύουν στη Θεσσαλονίκη –ο Σύνδεσμος Βιομηχανιών και ο Σύνδεσμος Εξαγωγέων Βορείου Ελλάδος- έχουν πολλά κοινά και μία διαφορά. Τα μέλη τους είναι σε ποσοστό πάνω από 80% κοινά κι επομένως οι δύο Σύνδεσμοι προωθούν κοινά αιτήματα και προσπαθούν να βοηθήσουν στην επίλυση κοινών προβλημάτων. Επίσης, εδρεύουν και οι δύο στο ίδιο κτίριο της πλατείας Μοριχόβου, ενώ συνεργάζονται τόσο στο πλαίσιο ΚΕΠΑ – ΑΝΕΜ και του Ινστιτούτου Ερευνών.
Άλλωστε, ο ΣΕΒΕ προέκυψε μια εποχή εντάσεων από τα σπλάχνα του ΣΒΒΕ, δηλαδή είναι προϊόν διάσπασης, όπως θα λέγαμε στη γλώσσα των κομμάτων. Έναντι όλων αυτών η διαφορά που υπάρχει αφορά τους δύο προέδρους και τα δύο διοικητικά συμβούλια. Λόγος που αποδεικνύεται υπεραρκετός ως οι δύο Σύνδεσμοι να συνεχίζουν την παράλληλη πορεία τους, για την οποία αναρωτιούνται ακόμη και τα ίδια τα μέλη τους, που καλούνται να πληρώσουν διπλή συνδρομή χωρίς πάντα να καταλαβαίνουν γιατί.
Κι εδώ, πάντως, καταγράφεται εσχάτως μια κινητικότητα, που ίσως καταλήξει, ίσως να μην καταλήξει. Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι από τους σημερινούς δύο επικεφαλής ο ένας θεωρεί τη συγχώνευση περίπου μονόδρομο και ο άλλος ούτε τη συζητάει. Πάντως, η εικόνα υπουργών, πολιτικών και κοινοτικών, που εμφανίζονται σο κτίριο της οδού Μοριχόβου και πηγαίνουν πρώτα στον 6ο όροφο και μετά στον 4ο όροφο ή αντίστροφα είναι συνηθισμένη. Και αδικαιολόγητη.
Όσο για τους Εμπορικούς Συλλόγους κάθε γειτονιάς εννοείται ότι υπονομεύουν την παρεμβατικότητα τους λόγω της τοπικότητας τους. Εμπορικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης, δηλαδή κέντρου πόλης, Εμπορικός Σύλλογος Καλαμαριάς, Ευόσμου, Λαγκαδά, Θέρμης κ.λπ. Πολυδιάσπαση, σχεδόν καμία δυνατότητα, ουσία μηδέν.