Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ο αστικός κόσμος παρακολουθεί αμέτοχος τα όσα δυσάρεστα συμβαίνουν στην Ελλάδα. Οι αστοί, η συντριπτική πλειονότητα του λαού, δεν έμαθαν τους αγώνες του δρόμου, τις δυναμικές εκείνες κινητοποιήσεις, με τις οποίες ασκήθηκαν επί δεκαετίες οι αριστεροί, όπου και μετρημένοι στα δάχτυλα, επέβαλαν απόψεις, ως ισχυρές ομάδες πίεσης.
Ο αστικός κόσμος περιμένει την αντιμετώπιση των καταστάσεων από το κράτος, αλλά του διαφεύγει ότι αυτός είναι το κράτος. Είναι προφανής η έλλειψη συναίσθησης ότι η έννοια του πολίτη εμπεριέχει την ενέργεια (γι’ αυτό και αποτελεί ανοησία ο όρος "ενεργός πολίτης", ως πλεονασμός). Οι διαμαρτυρίες στα καφενεία ή μέσω του Τύπου, είναι δώρο προς την κυβέρνηση της Αριστεράς.
Την πίεση η κυβέρνηση την νιώθει μόνον όταν το ΚΚΕ, κατά διαστήματα, θέλει να ασκήσει τους οπαδούς τους στην "επαναστατική γυμναστική". Αλλά, το ΚΚΕ, δεν επιθυμεί να οξύνει την κατάσταση, αφενός επειδή από τον στενό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ περιμένει νέους οπαδούς, και δεν θέλει να τους εξαγριώσει, αλλά και λόγω του ότι η αποτυχία της σημερινής κυβέρνησης της Αριστεράς, του προσθέτει πόντους. Δε χρειάζεται επομένως να συσπειρώσει τους ΣΥΡΙΖΑίους.
Ποιος θα πιέσει, επομένως, την κυβέρνηση να ακολουθήσει την επιβεβλημένη πορεία προς όφελος του ελληνικού λαού, και όχι προς όφελος των στελεχών και ψηφοφόρων της; Προφανώς, όχι η αντιπολίτευση. Δυστυχώς, στο σύνολό της, δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Η δε διαφορά στις δημοσκοπήσεις υπέρ της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν οφείλεται στις δικές της ικανότητες, αλλά στην παταγώδη κυβερνητική αποτυχία, στο σύνολό της. Η διαφορά έπρεπε να είναι πολλές δεκάδες.
Το γεγονός, ότι έχουμε αποσπάσει τον "θαυμασμό" των Ευρωπαίων για τον ύψιστο βαθμό ανοχής, τον οποίο επιδεικνύουμε σε μέτρα που συντελούν στην υποβάθμιση του βιοτικού μας επιπέδου, μάλλον ψόγος είναι παρά έπαινος.
Προεκλογικώς, ο Α. Τσίπρας είχε χρησιμοποιήσει μια φράση που είναι οικεία στους μαρξιστές πολιτικούς αναλυτές, ότι «μια σταγόνα χρειάζεται για να ξεχειλίσει η λαϊκή αγανάκτηση». (Ίσως δεν γνωρίζουν, ότι ο Μαρξ την δανείστηκε από τον Ηράκλειτο, άλλωστε ως γνώστης της αρχαιοελληνικής και λατινικής γλώσσας, η διατριβή του ήταν στον Επίκουρο και τους Ίωνες φιλοσόφους).
Αυτή η σταγόνα ήταν που έκανε τον Ηράκλειτο να διατυπώσει το νόμο της ποιοτικής μεταβολής, από μια ποσοτική κατάσταση, κατά τον οποίο το νερό στους 99 βαθμούς εξακολουθεί να είναι νερό, αλλά στους 100 γίνεται ατμός. Αρκεί η αύξηση της θερμοκρασίας μόνον κατά ένα βαθμό, και θα επέλθει ποιοτική μεταβολή. Κάτι πολύ λίγο δηλαδή, ασήμαντο, που δεν το λαμβάνεις υπόψη, είναι ικανό να ανατρέψει καταστάσεις.
Αυτή η διαπίστωση είναι σημαντική, έκανα κι άλλη φορά λόγο γι’ αυτήν, την θεωρώ όμως σημαντική γι’ αυτό και την επαναλαμβάνω, επειδή καταδεικνύει ότι η λαϊκή αγανάκτηση έφτασε μεν σε υψηλά σημεία, αλλά λείπει το "κάτι λίγο" για να εκφραστεί.
Πιο παραστατική ήταν η διαπίστωση του Ευβουλίδη, τον 4ο αιώνα, όταν υποστήριξε πως "κόκκος σταριού ανατρέπει λέμβο". Δεν είναι σόφισμα, διότι και πειραματικά εύκολα μπορεί να αποδειχθεί, ότι ένας κόκκος σταριού αν πέσει σε μια βάρκα μπορεί αμέσως να την ανατρέψει. Πότε; Όταν αδειάζεις στη βάρκα σάκους με σιτάρι και τη γεμίζεις μέχρι το όριό της, μέχρι του σημείου δηλαδή που χρειάζεται να πέσει ένας ακόμη κόκκος, για να ανατραπεί η ισορροπία της. Ή τη γεμίζεις με νερό και χρειάζεται μόνο μια σταγόνα.
Εδώ έγκειται η έλλειψη δράσης από την αποκαλούμενη σιωπηλή πλειοψηφία. Σ’ αυτό το "κάτι λίγο". Για μεγάλο χρονικό διάστημα γεμίζουμε με κόκκους αγανάκτησης, οι οποίοι πληθαίνουν καθημερινά. Κι ενώ περιμένεις να συμβεί το ξέσπασμα, πέφτουμε πάλι σε χειμερία νάρκη και κάνουμε αντιπολίτευση στα σαλόνια.
Προφανώς αυτό το "κάτι λίγο" έχουν χρέος να το προσθέσουν οι πολιτικοί της αντιπολίτευσης. Ποιος όμως έχει το χάρισμα του ηγέτη, ώστε να εγείρει τα πλήθη; Αυτό είναι το πρόβλημα, και η αποκαλούμενη σιωπηλή πλειοψηφία, θα παραμένει σιωπηλή, αναμένοντας τον από μηχανής θεό να αποκαταστήσει τα πράγματα. Μέχρι τότε, θα προσαρμόζεται και θα ικανοποιείται με τα επικοινωνιακά τερτίπια της Αριστεράς. Η οποία απέδειξε πλέον, ότι δεν έχει τις ικανότητες να προσφέρει κάτι στον λαό.