Ανεξαρτήτως του αποτελέσματος των εκλογών της Κυριακής, αν δηλαδή το κόμμα του κ. Ερντογάν θα επιτύχει ή όχι την αυτοδυναμία, θα επακολουθήσει εκρηκτική κατάσταση στην χώρα, και όχι μόνον στον πολιτικό τομέα.
Ο κ. Ερντογάν είναι παρανοϊκός. Ψυχοπαθής δηλαδή. Ως εκ τούτου οι προβλέψεις για τις ενέργειές του πρέπει να λαμβάνουν στα σοβαρά αυτήν παράμετρο, και να μη ακολουθούν τους συνήθεις δρόμους της λογικής. Ο συναισθηματικός κόσμος του Τούρκου προέδρου είναι μείγμα ασιατικής κουτοπονηριάς και σκληρότητας. Το δε χαρακτηριστικό είναι ότι δεν μπορεί να κρυφτεί. Είναι προβλέψιμος.
Βεβαίως, μπορεί να προβλεφθεί η στρατηγική του, την οποία δεν έκρυψε, και την οποία παρέθεσε στο βιβλίο του «Στρατηγικό Βάθος» ο πρωθυπουργός κ. Νταβούτογλου, ένα υποπροϊόν της πολιτικής, τον οποίον ο εδώ πολιτικός κόσμος εξέλαβε ως διάνοια. Αλλά, είναι απρόβλεπτες οι μέθοδοι και η τακτική που θα ακολουθήσει, τουλάχιστον ως προς την σειρά προτεραιότητας. Αν και, όπως έχουν τα πράγματα -και όπως είχαν άλλωστε, εδώ και δεκαετίες- ο πιο «καλός πελάτης» του είμαστε εμείς.
Φοβάται την ανάδειξη κυβέρνησης από την αντιπολίτευση, όχι μόνον επειδή δεν θα του επιτραπεί να αυξήσει τις αρμοδιότητες του Προέδρου, με αλλαγή του Συντάγματος, αλλά και επειδή μια ισχυρή κυβέρνηση απέναντί του, μπορεί να τον οδηγήσει στην φυλακή, μαζί με την οικογένειά του. Τόσο λόγω των άπειρων οικονομικών σκανδάλων εταιριών των παιδιών του, όσο και λόγω της καταφανούς παραβιάσεως κάθε ηθικού και θετικού νόμου, που φθάνουν έως τα εγκλήματα κατά της ανθρώπινης ζωής.
Μπορεί επομένως κάποιος να αντιληφθεί σε ποια ψυχολογική κατάσταση βρίσκεται. Και κάνω λόγο μόνον για εσωτερικά ζητήματα. Αν σ’ αυτά προστεθούν και οι καθολικές αποτυχίες του σε όλους τους τομείς της εξωτερικής πολιτικής, τότε έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο «στριμωγμένο» στον τοίχο, χωρίς διέξοδο, αλλά διατηρούμενο από την Δύση, η οποία έως ότου λήξει η αποστολή της στην Συρία, με τον σχεδιασμένο τεμαχισμό της χώρας, δεν θέλει επ’ ουδενί δημιουργία ανασταλτικών προβληματικών καταστάσεων και στην Τουρκία.
Αλλά, ακόμη και στην περίπτωση -παρά τις δημοσκοπήσεις- που επιτύχει τους στόχους του στο εσωτερικό της χώρας, τότε η μεγαλομανία του θα εξωτερικευθεί με σφοδρότητα κατ’ εκείνων που του αντιστάθηκαν. Η μεγαλομανία, δεν συμβαδίζει με μεγαθυμία, αλλά με εκδικητικότητα. Σ’ αυτήν την περίπτωση, θα επιδιώξει την υλοποίηση των σχεδίων του, που μέχρι τώρα παραμένουν σχέδια.
Δεν χρειάζεται άλλωστε τα τυπικά προσόντα που επιδιώκει, αφού και τώρα φέρεται απολύτως δικτατορικά. Αυτό φάνηκε, εκτός των άλλων, και από το γεγονός ότι παραβιάζοντας κάθε έννοια δημοκρατικότητας αλλά και όλων των συνταγματικών διαδικασιών δεν έδωσε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στην αντιπολίτευση, παρά του ότι υπήρχε κοινοβουλευτική δυνατότητα σχηματισμού της, και προκήρυξε πρόωρες εκλογές.
Ο κρατικός μηχανισμός είναι δικός του. Αστυνομία και Δικαιοσύνη αδιαφορούν πλήρως για την τήρηση των νόμων και λειτουργούν κατ’ εντολήν του κ. Ερντογάν. Κοντά σε όλα αυτά έχει και την «ευγενή» στήριξη των Τζιχαντιστών.
Δεν είναι περίεργο επομένως, που εδώ και καιρό κρούω τον κώδωνα του κινδύνου, επειδή η χώρα μας αποτελεί τρωτό σημείο για να βρει ο Τούρκος πρόεδρος διέξοδο στα αδιέξοδά του.
Έλληνας αρθρογράφος, υπό το ψευδώνυμο Κάσσανδρος γράφει τα ακόλουθα εξόχως ενδιαφέροντα: «Ο πριν λίγα χρόνια, ηγέτης, αντικείμενο θαυμασμού και σεβασμού σε Ευρώπη και Μέση Ανατολή, έχασε τη λάμψη του. Το επικίνδυνο είναι ότι έχασε και την ψυχραιμία του. Ακόμη και στο απόγειο της δύναμης της εξουσίας του, είχε επιδείξει υπεροψία που έφτανε σε παραισθήσεις μεγαλείου οι οποίες είχαν πρακτική έκφραση στην κατασκευή του τεράστιου κυβερνητικού κτιρίου που μπροστά του ωχριούν τα παλάτια των Σουλτάνων».
Το αίμα μέχρι στιγμής, δεν έδειξε ότι τρομάζει τον κ. Ερντογάν στη χρήση του, γιατί ξέρει ότι η απώλεια της ηγεμονίας του θα εμφανίσει τα σκάνδαλά του και οι εχθροί του θα τον κατασπαράξουν. Είναι επικίνδυνος.
Ο κ. Αθαν. Παπανδρόπουλος, έχει πληροφορίες, ότι το μέγεθος της ζημίας που μπορεί να προξενηθεί, συζητήθηκε υπό μορφή σεναρίου στις τελευταίες ελληνογαλλικές διαβουλεύσεις, ωστόσο, για ευνόητους λόγους, το θέμα κρατήθηκε όσο γίνεται πιο «μυστικό». Είθε, να αγρυπνούν οι φύλακες.