Το ρολόι δείχνει μεσάνυχτα και βρίσκομαι στην Καμάρα, ανηφορίζοντας προς τη Ροτόντα, με σκοπό να επιβεβαιώσω πληροφορίες περί εκτεταμένης διακίνησης ναρκωτικών ουσιών σε χώρους πέριξ του ιστορικού μνημείου - μία περιοχή που οι περίοικοι χαρακτηρίζουν γκέτο.
Ανεβαίνω τον πεζόδρομο, με κατεύθυνση την κεντρική είσοδο του μνημείου. Δύο-τρία φοιτητικά μαγαζιά είναι ακόμη ανοιχτά, με λιγοστούς πελάτες, ενώ στον χώρο πρασίνου είναι καθισμένες παρέες νεαρών που πίνουν μπίρες και κρασιά, συζητώντας και ακούγοντας μουσική από τα κινητά τους τηλέφωνα. Όλα καλά μέχρι εδώ.
Βρίσκομαι στην είσοδο της Ροτόντας και κατευθύνομαι δεξιά προς την πλατεία Αγίου Γεωργίου. Εκεί αρχίζει το... παζάρι. Καθισμένοι σε παγκάκια της πλατείας, σε «στρατηγικά» όπως δείχνουν σημεία, βρίσκονται δεκάδες άτομα, ως επί το πλείστον αλλοδαποί. Ένας από κάθε «παρέα» είναι όρθιος και ως... τελάλης προωθεί την «πραμάτεια» του, κατά κύριο λόγο κάνναβη αλβανικής προέλευσης. Μέχρι να περάσω στην πλατεία – μία απόσταση λίγων μόλις μέτρων – τρία-τέσσερα «βαποράκια» έχουν προσπαθήσει να μου πουλήσουν το εμπόρευμά τους με φράσεις όπως «μαύρο φίλε», «έλα, καλό μαύρο έχω».
Περνάω την πλατεία και κατευθύνομαι προς το πάρκο της Αρμενοπούλου, ακριβώς πάνω από τη Ροτόντα. Εκεί η εικόνα είναι ακόμη πιο αποκαρδιωτική, καθώς με μια γρήγορη ματιά μετράω τουλάχιστον πέντε διαφορετικές «πηγές» που προμηθεύουν με κάνναβη τους «πελάτες».
Σταματάω σε μία από τις ομάδες όπου αμέσως ο «πωλητής» βγάζει από την πλαστική σακούλα το εμπόρευμά του και μου δίνει να το μυρίσω, λέγοντας χαρακτηριστικά «το καλύτερο μαύρο στην πόλη». Τον ρωτάω αν έχει και άλλου είδους ναρκωτικά εκτός από κάνναβη και μου απαντάει «κόκα, MDMA (σσ. γνωστό και ως "Ecstasy"), αλλά θα πρέπει να περιμένεις να τα φέρει άλλος». Εξυπηρέτηση, όχι αστεία.
Αφού δηλώνω πως δεν θα αγοράσω αποχωρώ γρήγορα, καθώς έχω αρχίσει να κινώ υποψίες. Πηγαίνω σε ένα κατάστημα γρήγορου φαγητού δίπλα στο πάρκο, προκειμένου να έχω εικόνα από την κίνηση στο «μαγαζί». Αυτό που παρατηρώ είναι ότι οι περισσότεροι διακινητές έχουν κρυμμένες τις ποσότητες κάνναβης κάτω από κάδους απορριμάτων, σε θάμνους, ακόμη και πίσω από τα κάγκελα του μνημείου. Η συναλλαγή γίνεται άμεσα, χέρι με χέρι, ωστόσο απροκάλυπτα. Σύμφωνα με την «πιάτσα» το μίνιμουμ που πωλείται σε κάθε συναλλαγή είναι 10 ευρώ για κάνναβη περίπου ενός γραμμαρίου.
Μάλιστα, το εμπόριο δεν σταματάει ούτε υπό το φως του ηλίου, καθώς βρέθηκα στην ίδια περιοχή άλλη μέρα, απογευματινή ώρα, και ένα μόνο «βαποράκι» πωλούσε το εμπόρευμά του, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι λίγο πιο κάτω από τη «βάση» του περνούσε εκείνη την ώρα οικογένεια με μικρά παιδιά.
Μιλώντας αργότερα με κατοίκους και καταστηματάρχες της περιοχής, μου επιβεβαίωσαν ότι η Ροτόντα έχει μετατραπεί σε ένα γκέτο στο κέντρο της πόλης, ένα «ημιαυτόνομο κρατίδιο», ενώ κάποιοι τη συγκρίνουν με τα Εξάρχεια της Αθήνας, όπου επικρατεί ένα είδος άβατου για την αστυνομία.
Απευθύνθηκα στον πρόεδρο του Συλλόγου Κατοίκων Περιοχής Ροτόντας και Φίλων του Μνημείου, Άρη Πετράκη, ο οποίος μου είπε ότι η διακίνηση ναρκωτικών πραγματοποιείται εδώ και χρόνια στην περιοχή - μέχρι το 2009-2010 αφορούσε κυρίως την ηρωίνη. «Δεν θέλουμε να απομακρυνθεί κανείς με τη βία και να προκληθεί ένταση. Επιθυμία μας είναι η πλατεία του Αγίου Γεωργίου και το πάρκο της Αρμενοπούλου να απολαμβάνονται από όλους, και κυρίως τα παιδιά. Για να γίνει αυτό, όμως, πρέπει να σταματήσει η διακίνηση ναρκωτικών», ανέφερε.
Ας σημειωθεί ότι, λίγο πιο πέρα, στους χώρους του ΑΠΘ, οι αστυνομικοί της ΟΠΚΕ και της Δίωξης Ναρκωτικών Θεσσαλονίκης πραγματοποιούν συχνές εφόδους, συλλαμβάνοντας διακινητές ναρκωτικών ουσιών.
X.T.