Το ανέκδοτο είναι γνωστό, πετυχημένο και επίκαιρο. Δύο "γέννημα θρέμμα" Θεσσαλονικείς αποδημούν πλήρεις ημερών και πηγαίνουν στον Παράδεισο.
Καθισμένοι σε μια βεράντα, σε δύο πολυθρόνες απολαμβάνουν το φραπεδάκι τους και τη θέα: γρασίδι, λουλούδια, ζωάκια που πηγαινοέρχονται, λιμνούλα με πάπιες, ήρεμους ανθρώπους που βολτάρουν, θάλασσα από τη μια μεριά του ορίζοντα, δάσος στη μέση, χιονισμένα βουνά στην άλλη πλευρά. Παράδεισος, με τα όλα του! «Καλά είναι εδώ» λέει ο ένας στον άλλο χαμογελαστά και με χαλαρό υφάκι, που σημαίνει κάτι σου λέω, αλλά μη δίνεις και μεγάλη σημασία. Και ο άλλος σε ανάλογο ύφος σχολιάζει: «Καλά είναι, αλλά σαν τη Χαλκιδική δεν έχει»!
Είναι γνωστή η… εξάρτηση των Θεσσαλονικέων –και άλλων βορειοελλαδιτών- από την Χαλκιδική τα καλοκαίρια. Εξίσου γνωστή είναι και η έλλειψη βασικών υποδομών σε μια περιοχή, που εκτός από τους Έλληνες υποδέχεται κάθε χρόνια πολλούς ξένους τουρίστες. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή –το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος αποτελεί παραδοσιακά την έναρξη των εξορμήσεων από τη Θεσσαλονίκη στη Χαλκιδική- συζητάμε τα ίδια πράγματα. Κυρίως, το προβληματικό οδικό δίκτυο, που καθιστά το πήγαινε έλα στα τρία πόδια πραγματική Οδύσσεια.
Δρόμοι – καρόδρομοι που τις τελευταίες δεκαετίες βελτιώνονται απελπιστικά αργά. Χαράξεις που υπάρχουν, αλλά δεν προχωρούν. Πρόδρομες εργασίες, που παραμένουν εκκρεμείς. Έργα που συνεχίζονται ακόμη και μέσα στο καλοκαίρι απελπιστικά αργά και θα τελειώσουν κάποια στιγμή το χειμώνα, όταν κανείς δεν θα τα χρειάζεται για αρκετούς μήνες. Σε αυτή την σταθερά προβληματική εικόνα ήρθαν φέτος να προστεθούν και οι κατολισθήσεις εξαιτίας των πολλών και σφοδρών βροχοπτώσεων του χειμώνα.
Είναι περιττό να τονίσει κανείς την οικονομική διάσταση της πρόσβασης σε μια περιοχή. Την σημασία των υποδομών, που όταν είναι κατάλληλες λειτουργούν προωθητικά για έναν τόπο και όταν υπολείπονται αποτελούν τροχοπέδη.
Για τη Χαλκιδική και τη Θεσσαλονίκη το οδικό δίκτυο ανάμεσα στις δύο περιοχές αποτελεί ντροπή. Σε πολλά του σημεία είναι τριτοκοσμικό και ανήκει στα μέσα του περασμένου αιώνα. Με δεδομένη την οικονομική σημασία που έχει η Χαλκιδική είναι πραγματικά άξιο απορίας γιατί το οδικό δίκτυο της περιοχής δεν έχει εκσυγχρονιστεί, αλλά οι παρεμβάσεις που γίνονται είναι «πυροσβεστικού» χαρακτήρα. Κάθε χρόνο ή κάθε δύο, τρία χρόνια ένα μικρό κομμάτι.
Άλλωστε πέρα από τους Έλληνες, οι ξένοι τουρίστες που επισκέπτονται τη Χαλκιδική έχουν μόνο οδική πρόσβαση. Είναι οι ίδιοι τουρίστες που αποφεύγουν να «κατέβουν» στη Θεσσαλονίκη τις μέρες που παραθερίζουν σε κάποια παραλία, μεταξύ άλλων και λόγω του προβληματικού οδικού δικτύου που δεν προσφέρει άνετη μετακίνηση.
Η άνετη, γρήγορη και ασφαλής πρόσβαση από τη Θεσσαλονίκη στην Κατερίνη και τον Πλαταμώνα μέσω της ΠΑΘΕ, στην Καβάλα και τη Θράκη μέσω της Εγνατίας οδού προς τα Ανατολικά και την Πτολεμαϊδα, την Κοζάνη, την υπόλοιπη Δυτική Μακεδονία και την Ήπειρο προς τα δυτικά μεγεθύνει το πρόβλημα της Χαλκιδικής. Διότι αποδεικνύει ότι στην Ελλάδα μπορούμε να φτιάξουμε δρόμους, οι οποίοι συμβάλλουν στην ανάπτυξη, μέσω της διευκόλυνσης των μεταφορών.
Το γεγονός ότι ούτε η Κασσάνδρα, ούτε η Σιθωνία βρίσκονται σε εμπορικό πέρασμα δεν αποτελεί δικαιολογία. Ο τουρισμός από το εξωτερικό είναι κομμάτι των εξαγωγών και οι εσωτερικές μετακινήσεις σε τέτοια κλίμακα συμβάλλουν στην αύξηση του οικονομικού αντικειμένου και στην αναδιανομή του πλούτου.