Μόλις έξι μήνες πριν η κ. Θεοδώρα Τζάκρη, όταν μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου η ανέλαβε καθήκοντα υφυπουργού Βιομηχανίας, εξήγγειλε την πρόθεσή της να δώσει κίνητρα ώστε να επαναλειτουργήσουν κλειστά εργοστάσια. Υπήρξε μάλιστα κι ένας κατάλογος που στη Βόρεια Ελλάδα περιελάμβανε περισσότερες από 100 περιπτώσεις. Κάποιες από τις μεταποιητικές μονάδες που έκλεισαν λόγω της κρίσης, αλλά εξακολουθούν να διαθέτουν παραγωγική δυνατότητα, θα μπορούσαν ενδεχομένως να επαναλειτουργήσουν από τους παλαιούς ή νέους ιδιοκτήτες μέσα από κίνητρα που θα έδινε ο αναπτυξιακός νόμος και συνδέονται με την περιβαλλοντική διάσταση της απραξίας τους. Ας μη ξεχνάμε ότι ένα κλειστό εργοστάσιο χωρίς συντήρηση και με μηχανήματα που σκουριάζουν συνιστά περιβαλλοντική βόμβα για την ευρύτερη περιοχή.
Επίσης, μόλις δύο μήνες πριν ο υφυπουργός Εξωτερικών Δ. Μάρδας, στο πλαίσιο του ανοίγματος των σχέσεων της χώρας μας με την Τεχεράνη που βγαίνει από τη διεθνή απομόνωση, ανέφερε ως ένα πιθανό σενάριο την πώληση μηχανολογικού εξοπλισμού από κλειστά ελληνικά εργοστάσια προς το Ιράν. Με αυτό τον τρόπο και η υποδομή της χώρας του Περσικού κόλπου θα ενισχυθεί και η Ελλάδα θα αξιοποιήσει μια περιουσία παγωμένη, που καταστρέφεται από το χρόνο που περνάει.
Πρόκειται για δύο σχέδια, που στα χαρτιά και στη θεωρία πιθανόν να ακούγονται βάσιμα, αλλά στην πραγματικότητα είναι ανεφάρμοστα, επειδή αντιμετωπίζουν το θέμα σαν επιτραπέζιο παιχνίδι. Κάτι σαν Μονόπολη τα βράδια του Σαββάτου στην εξοχή, όταν όλες οι κινήσεις εξαρτώνται από τη βούληση και την τύχη των πρωταγωνιστών. Η πραγματικότητα, όμως, είναι διαφορετική. Περικλείει πολλές διστάσεις και διαδικασίες. Πολιτικές, νομικές, γραφειοκρατικές. Κυρίως όμως οι δουλειές έχουν σχέση με την πραγματικότητα της οικονομίας καιν των επιχειρήσεων. Ποιοί κερδίζουν, ποιοι χάνουν και αν το τελικό αποτέλεσμα εκτιμάται ως αρκούντως θετικό για να κινηθούν οι διαδικασίες. Να πέσουν υπογραφές, να σπαταληθεί ενέργεια, να επενδυθούν χρήματα.
Προς το παρόν τα κλειστά βιομηχανοστάσια στη Β. Ελλάδα χρησιμοποιούνται για να στεγάσουν πρόσφυγες και μετανάστες –στη Θεσσαλονίκη, στη Δράμα και αλλού. Οι σχέσεις της Ελλάδας με το Ιράν παραμένουν μετέωρες και η χώρα δεν διαθέτει ακόμη αναπτυξιακό νόμο. Οι ρυθμίσεις που συζήτησε με τον επιχειρηματικό κόσμο της Β. Ελλάδος ο Γενικός Γραμματέας Στρατηγικών και Ιδιωτικών Επενδύσεων Λόης Λαμπριανίδης παραμένουν… αόρατες. Το νομοσχέδιο με το νέο αναπτυξιακό νόμο, τον οποίο κάποιοι επιχειρηματίες του Βορρά περιμένουν, δεν έχει κατατεθεί κι επομένως η εφαρμογή του πηγαίνει μήνες πίσω. Όπως και το νέο σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, το οποίο ο υπουργός Ανάπτυξης (Οικονομίας κλπ) κ. Γιώργος Σταθάκης είχε πει ότι θα είναι έτοιμο στις 31 Μαρτίου, αλλά η τύχη του αγνοείται.
Προφανώς η διαπραγμάτευση για την αξιολόγηση απορροφά όλη την ενέργεια των αρμοδίων. Μια συζήτηση που για την ελληνική κυβέρνηση έχει στο επίκεντρό της την αύξηση των δημοσίων εσόδων. Δηλαδή τη συλλογή περισσότερων φόρων, κάτι που προϋποθέτει την αύξηση του κοινωνικού πλούτου, η οποία όμως δεν βρίσκεται στην ατζέντα, λες και είναι δεδομένη νομοτελειακά. Απλό, απλούστατο: Το κάρo βρίσκεται μπροστά από το άλογο.