Εξαιρετικά επιτυχημένη είναι η καμπάνια του ΟΠΑΠ για τη στήριξη της εθνικής ομάδας μπάσκετ ατόμων με αναπηρία και πρωταγωνιστή το Νίκο Γκάλη. Αξίζουν συγχαρητήρια σε όποιον είχε την ιδέα και σε όσους συνέβαλαν να γραφτεί το σενάριο. Είναι η πρώτη φορά που ο Γκάλης αξιοποιείται επικοινωνιακά για να περάσουν ακριβώς τα μηνύματα που ο ίδιος έφερε στην Ελλάδα περνώντας τον Ατλαντικό.
Μήνυμα πρώτο: Η πραγματική αξία φαίνεται στην πράξη, στην πραγματική ζωή. Ο καλύτερος μπασκετμπολίστας δεν είναι κατ’ ανάγκην αυτός που έχει μεγαλύτερο ύψος. Είναι αυτός που δουλεύει και αξιοποιεί το ταλέντο και τις δεξιότητές του, ώστε να φέρει αποτελέσματα. Είναι ο επαγγελματίας –ας μη φοβόμαστε τις λέξεις- που ξέρει τι κάνει και πώς να το κάνει.
Μήνυμα δεύτερο: Κανείς αγώνας δεν είναι εκ των προτέρων χαμένος. Ούτε κερδισμένος. Οι σοβαροί άνθρωποι δεν υποτιμούν ούτε φοβούνται μεταφυσικά καμία κατάσταση. Απλά την αντιμετωπίζουν. Το ίδιο θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς και για τις κοινωνίες και τους λαούς. Τα μικρά ή μεγάλα κράτη δεν κρίνονται μόνο από την ιστορία τους, αλλά και από το πώς την αξιοποιούν στον παρόντα χρόνο. Επίσης, τα πλουσιότερα δεν είναι όσα απλώς έχουν φυσικό πλούτο ή βρίσκονται σε προνομιακή γεωστρατηγική θέση. Είναι όσα μπορούν να μεταπλάσουν αυτή την πρώτη ύλη σε κάτι με υπεραξία, επ’ ωφελεία των πολιτών τους. Η Ελλάδα –προφανώς- είναι επί της ουσίας μικρή χώρα και σχετικά φτωχό κράτος, όχι για λόγους έκτασης ή πληθυσμού.
Με δύο λόγια αυτό που λέει στο πρώτο μέρος του σποτ ο Γκάλης είναι ότι στην πραγματική ζωή δεν υπάρχει αυτόματος πιλότος. Τίποτα δεν είναι δεδομένο μέχρι να συμβεί. Καμία επιτυχία και καμία αποτυχία. Κάθε μέρα είναι καινούρια, όχι μόνο διότι το λέει η Σκάρλετ Ο’ Χάρα στο «Όσα παίρνει ο άνεμος» -η θρυλική ατάκα είναι «Αύριο είναι μια άλλη μέρα»-, αλλά διότι αυτή είναι η ζωή. Ένας αγώνας σωματικός, πνευματικός και ψυχικός. Στο γήπεδο, στα μαγαζί, στο γραφείο, στο χωράφι, στο πεζοδρόμιο, πάντως όχι στα καφέ της Καρόλου Ντιλ της Θεσσαλονίκης, τα οποία όλες τις ημέρες και τις νύχτες είναι γεμάτα από ιδεοπώλες της συμφοράς και από αμήχανους αραχτούς.
Το σποτάκι του ΟΠΑΠ, όμως, έχει κι ένα δεύτερο κομμάτι εξίσου σημαντικό. Ή μάλλον συγκλονιστικό. Εκεί ο «γκάνγκστερ», όπως ήταν το προσωνύμιο του Γκάλη στα γήπεδα, λόγω του ψυχρού τρόπου που διεκπεραίωνε τη δουλειά, αντιλαμβάνεται και πιστοποιεί ότι η αξία ενός αποτελέσματος είναι ευθέως ανάλογη των δυσκολιών που πρέπει να ξεπεράσει κάποιος. Ο σταρ του παρκέ, που στην καριέρα του νίκησε όλους τους αντιπάλους και κατέκτησε όλους τους τίτλους, υπογραμμίζει εμφατικά ότι το κουράγιο, το πείσμα και η θέληση των ανθρώπων με κινητικά προβλήματα να παίξουν και να χαρούν το μπάσκετ επάνω στα αμαξίδια τους τον ξεπερνάει. Ότι έχει να μάθει, να διδαχθεί πολλά.
Το σποτ του ΟΠΑΠ αξίζει να το δουν όλοι. Κυρίως οι μικροί, οι νεότεροι. Είναι καλύτερο μάθημα από πολλές διδακτικές ώρες στη σχολική αίθουσα. Αλλά και οι μεγάλοι, που ακόμη δεν έχουν παραδοθεί. Ο Γκάλης είναι θρύλος που αντέχει για δύο λόγους: Αφενός διότι τα κατορθώματά του δεν έχουν ξεπεραστεί και αφετέρου διότι υπήρξε ο πρώτος Έλληνας που κατάφερε τόσα πολλά –κυρίως, όμως, κατάφερε να παρασύρει στο ρυθμό του μια ολόκληρη χώρα.
Αυτός ο φοβερός τύπος, που σταμάτησε το μπάσκετ πριν από δύο περίπου δεκαετίες, ζει με την οικογένεια του στη Θεσσαλονίκη. Το ερώτημα –προφανώς ρητορικό- είναι αν η πόλη και η τοπική κοινωνία αξιοποιούν την παρουσία του καθ’ οιονδήποτε τρόπο. Σίγουρα όχι. Υπάρχει μια απομυθοποίηση, που οφείλεται στη μιζέρια. Λες και υπάρχουν στη Θεσσαλονίκη πολλοί Γκάληδες! Διότι καμία σχέση δεν έχει η περίπτωσή του με άλλους βετεράνους του αθλητισμού, που είχαν αξία και τίμησαν τη φανέλα που φορούσαν στις ομάδες της πόλης. Κανείς δεν έφερε τα αποτελέσματα του Νικ, ούτε εντός, ούτε εκτός χώρας. Ούτε με τις ομάδες που έπαιξε, ούτε με την Εθνική. Ευτυχώς, πάντως, στο σποτάκι του ΟΠΑΠ ο Γκάλης φοράει μόνο δύο φανέλες -της Εθνικής στον τελικό του Eurobasket του 1987 και του Άρη. Έστω κι έτσι θυμίζει, υπενθυμίζει κι εμμέσως διαφημίζει τη Θεσσαλονίκη.
ΥΓ. Εννοείται ότι στο σποτάκι του ΟΠΑΠ τα πιο συγκλονιστικά μηνύματα στέλνουν οι αθλητές ΑΜΕΑ και τα καθημερινά τους επιτεύγματα. Αυτό είναι πέραν πάσης συζητήσεως.