Skip to main content

Η μεγαλύτερη δουλειά στη Θεσσαλονίκη είναι «καταδικασμένη» να μη γίνει

Οι δύο δρόμοι που πρέπει να ακολουθήσει η Θεσσαλονίκη για να συγκεντρώσει τουριστικό ενδιαφέρον και να προσελκύσει επισκέπτες.

Την Κυριακή που μας πέρασε πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα ο 33ος Κλασικός Μαραθώνιος, στον οποίο έτρεξαν δεκάδες χιλιάδες δρομείς, πολλοί εκ των οποίων από το εξωτερικό, που έφτασαν στην Αθήνα ειδικά γι’ αυτή την εκδήλωση. Μάλιστα, σύμφωνα με τα στοιχεία των ξενοδοχείων της πρωτεύουσας οι εθνικότητες που πλειοψήφησαν στις αφήξεις για τον Μαραθώνιο ήταν οι Ιταλοί, οι Πολωνοί, οι Άγγλοι, οι Γερμανοί, οι Σέρβοι, οι Φιλανδοί, οι Γάλλοι, οι Αμερικανοί και οι Ρουμάνοι.

Η εικόνα αυτή, σε αντιδιαστολή με τη Θεσσαλονίκη που αυτές τις ημέρες συγκεντρώνει περί τις 3.500 Τούρκους, λόγω της σημερινής επετείου θανάτου του Κεμάλ Ατατούρκ, δείχνει το δρόμο που οφείλει να ακολουθήσει μία πόλη για να συγκεντρώσει τουριστικό ενδιαφέρον και να προσελκύσει επισκέπτες.

Οι δρόμοι είναι δύο: Είτε οι αρχές της πόλης –εν προκειμένω της Θεσσαλονίκης- διοργανώνουν μεμονωμένα μεγάλα γεγονότα –one off events, όπως λέγονται-, είτε ενδυναμώνουν τα υφιστάμενα. Στην πρώτη κατηγορία εντάσσονται μεγάλες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, που θα προβληθούν έντονα στα Βαλκάνια, την Τουρκία και ανατολικότερα, όπως για παράδειγμα μια συναυλία των Rolling Stones ή μια σοβαρή έκθεση Κάποιου μεγάλου ζωγράφου παγκόσμιας εμβέλειας που θα διαρκέσει μερικούς μήνες. Στη δεύτερη κατηγορία συμπεριλαμβάνονται –μεταξύ άλλων- ο Αλεξάνδρειος Μαραθώνιος που έγινε φέτος για 10η χρονιά, αλλά το ενδιαφέρον παραμένει κυρίως τοπικό, τα Δημήτρια, που μετά από 40 χρόνια παραμένουν, επίσης, αυστηρά τοπικά, αλλά και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, που στην 56η του διοργάνωση αυτών των ημερών δεν το τίμησε ούτε ο Έλληνας υπουργός Πολιτισμού.

Στη Θεσσαλονίκη δεν χρειάζεται να ανακαλύψει κανείς την πυρίτιδα. Η άνοδος της αναγνωρισιμότητας και η αύξηση της επισκεψιμότητας είναι οικονομικά μεγέθη, απολύτως ικανά να επηρεάσουν το μέλλον της. Εκείνο που λείπει είναι η στρατηγική στόχευση και η επαγγελματική προσέγγιση ενός project με το όνομα Θεσσαλονίκη. Λείπει δηλαδή η πολιτική βούληση και η συνεννόηση των παραγόντων της πόλης να δημιουργήσουν ένα μεσο - μακροπρόθεσμο πλάνο, με μετρήσιμα αποτελέσματα και να προσελκύσουν τους κατάλληλους ανθρώπους για να το υλοποιήσουν. Πρόκειται, μάλλον, για τη μεγαλύτερη δουλειά που μπορεί να στηθεί στη Θεσσαλονίκη, μόνο που επειδή απαιτεί τη συμμετοχή δημοσίων φορέων (δήμος, περιφέρεια κ.λπ.) παραμένει ανεκμετάλλευτη. Χαμένη στη μετάφραση των αρμοδιοτήτων, των πολιτικών αντιπαραθέσεων, της γραφειοκρατίας, της αποφυγής ευθυνών και της οικονομικής καχεξίας, που υπάρχει σε όλο το δημόσιο για οτιδήποτε αναπτυξιακό.    

Για τη Θεσσαλονίκη, δυστυχώς, δουλεύουν σήμερα μόνο η ιστορία και η γεωγραφία. Το λιμάνι που βρέθηκε στον οικονομικό πυρήνα δύο βαλκανικών πολέμων εξακολουθεί να ασκεί γοητεία στους πέριξ. Η πόλη που βρίσκεται στο επίκεντρο μιας περιοχής με συγκλονιστικές ιστορικές, πνευματικές και πολιτισμικές παρακαταθήκες επί 24 αιώνες συγκεντρώνει από μόνη της το ενδιαφέρον. Στη σύγχρονη εποχή όλο αυτό το παρελθόν είναι μια καλή βάση για να χτίσει κανείς το μύθο της πόλης στον παρόντα και μελλοντικό χρόνο. Αλλά από μόνο του δε φτάνει.