Αν υποτεθεί ότι οι αυριανές εκλογές, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, θα υπογράψουν και τυπικά τη ληξιαρχική πράξη θανάτου της μεταπολίτευσης, η Θεσσαλονίκη θα πρέπει να αλλάξει τάχιστα ατζέντα. Διότι δεκαετίες τώρα η πόλη συζητάει τα ίδια θέματα και προσπαθεί να λύσει τα ίδια προβλήματα. Κυρίως προσπαθεί να βρει την οικονομική της ταυτότητα, που θα την απομακρύνει από τον αποκρουστικό τίτλο της «πρωτεύουσας της ανεργίας».
Στον μακρύ κατάλογο των ζητημάτων που συνδέονται με την οικονομική ανάπτυξη της Θεσσαλονίκης, αλλά παραμένουν επί μακρόν σε εκνευριστική εκκρεμότητα συμπεριλαμβάνονται τα ακόλουθα:
- Ο εκσυγχρονισμός του αεροδρομίου «Μακεδονία», που συνδέεται τόσο με τον τουρισμό, όσο και με την εξωστρέφεια της επιχειρηματικότητας.
- Η ουσιαστική ανάπτυξη του λιμανιού με αύξηση του μεταφορικού έργου, μέσω της επέκτασης της 6ης προβλήτας, της δημιουργίας logistics center και της συμμετοχής ιδιωτών στις λιμενικές εργασίες.
- Η ολοκλήρωση των έργων κατασκευής του μετρό της Θεσσαλονίκης, κάτι που συνδέεται τόσο με τη λειτουργικότητα της πόλης, όσο και με τη βελτίωση της προσβασιμότητας στην αγορά του κέντρου, που τόσο έχει ταλαιπωρηθεί από τις λαμαρίνες των εργοταξίων.
- Η ανεύρεση ρόλου για τη Ζώνη Καινοτομίας Θεσσαλονίκης, που παραμένει αόρατη και πελαγοδρομεί μεταξύ θύλακα για επιχειρήσεις με ειδικά κίνητρα και καταλύτη για την προώθηση της ιδέας της καινοτόμας επιχειρηματικότητας.
- Η αναβάθμιση του ρόλου και της οικονομικής δραστηριότητας της ΔΕΘ – Helexpo, σχετίζεται και με τη βελτίωση του εκθεσιακού κέντρου, οι υποδομές του οποίου παραμένουν κατ’ ουσίαν στις δεκαετίες του 1970 και του 1980.
- Η βελτίωση του κυκλοφοριακού στο κέντρο της πόλης, που ήταν εφιαλτικό πριν από την κρίση λόγω των πολλών αυτοκινήτων, των λίγων δρόμων και των ελάχιστων θέσεων στάθμευσης και παραμένει οξυμένο, αν και με λιγότερα αυτοκίνητα. Ίσως η παντελής απουσία αστυνόμευσης και η προκλητική εικόνα των ταξί που σταθμεύουν και περιμένουν όπου βρουν χωρίς να ενδιαφέρονται για τίποτα να επιτείνει ένα πρόβλημα, που λίγο έλλειψε να λύσει η ύφεση.
Όλα αυτά τα χρονίζοντα προβλήματα εξαρτώνται απολύτως από τις οικονομικές εξελίξεις, που δεν εδώ και πέντε χρόνια δεν είναι οι καλύτερες δυνατές. Μόνο που έχουν δημιουργηθεί –και άρα θα έπρεπε να έχουν διευθετηθεί- πολύ παλαιότερα. Ορισμένα συζητιούνται επί 30 χρόνια. Επομένως δικαιολογίες δεν υπάρχουν, εκτός από την αδιαφορία όσων βρέθηκαν σε θέση λήψης αποφάσεων και μπορούσαν να κάνουν κάτι, αλλά δεν το έκαναν με την κατάλληλη αποφασιστικότητα. Αλλά και τη στείρα αντίδραση όσων διαφωνούσαν και φρόντισαν να υπονομεύσουν τα σχέδια που υπήρχαν.
Κολλημένοι στο παρελθόν συνδικαλιστές και υπερσυντηρητικοί, ιδεοληπτικοί αυτοδιοικητικοί αξιοποιούν την παράλυτη και παραλυμένη πολιτεία και δρουν με γνώμονα τα στενά συντεχνιακά τους συμφέροντα, αδιαφορώντας προκλητικά για το συνολικό καλό.
Τους τελευταίους επτά μήνες η διακυβέρνηση της «πρώτης φοράς αριστερά» απέδειξε ότι η μεταπολίτευση δεν τελειώνει. Η νοοτροπία που οδήγησε την Ελλάδα στην πολύπλευρη κρίση και την οδήγησε στο χείλος της καταστροφής παραμένει ίδια και απαράλλαχτη. Αναπαράγεται στο μυαλό και την καρδιά των 40ρηδων που παίρνουν τις αποφάσεις. Με αυτή την έννοια οι αυριανές εκλογές θα αναδείξουν την επόμενη κυβέρνηση, που θα πρέπει απλώς να διαχειριστεί μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Επομένως, όποτε κι αν γίνουν οι επόμενες εκλογές, σε έξι μήνες ή σε τέσσερα χρόνια, είναι εξόχως πιθανό να συζητάμε για τη Θεσσαλονίκη τα ίδια και τα ίδια. Άλλωστε η τοπική ατζέντα ήταν ίδια και τον περασμένο Ιανουάριο και το 2012 και το 2009 και το 2007. Φυσικά κάθε φορά οι όροι χειροτερεύουν, αφού κάθε στιγμή που περνάει στον παγκοσμιοποιημένο πλανήτη, η ζωή και η πραγματικότητα αφήνουν πίσω τους οτιδήποτε παραμένει στάσιμο, άκαμπτο και απροσάρμοστο.