Οι εθνικές εκλογές στην Τουρκία φέρουν το κόμμα του κ. Ερντογάν νικητή μεν ως προς την πρωτιά, αλλά με αδυναμία σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης. Αυτό ήταν το χειρότερο σενάριο για τον Τούρκο πρόεδρο, ο οποίος πάσχισε επί πολύ όχι μόνο για επίτευξη αυτοδυναμίας του ΑΚΡ, αλλά και για συγκέντρωση των 2/3 των ψήφων προκειμένου να υπάρξει η απαιτούμενη πλειοψηφία για αναθεώρηση του Συντάγματος της Τουρκίας.
Ο κ. Ερντογάν λησμόνησε πλήρως τον ρόλο του ως υπερκομματικού προέδρου, και στην ουσία εκείνος ήταν που διεξήγε την προεκλογική εκστρατεία με τον άμοιρο «πρωθυπουργό» του να τον ακολουθεί. Χρησιμοποίησε κάθε αθέμιτο μέσο προκειμένου να τρομοκρατήσει τους πολιτικούς του αντιπάλους, ιδίως όμως το πρωτοεμφανιζόμενο κουρδικό κόμμα.
Μέχρι προχθές, οι Κούρδοι πολιτευτές είτε κατέβαιναν ανεξάρτητοι είτε σε σπάνιες περιπτώσεις φιλοξενούνταν σε άλλο κόμμα, λόγω της αδυναμίας που ένιωθαν να ξεπεράσουν το όριο του 10%, για να εισέλθουν στην Βουλή. Στις προχθεσινές εκλογές, οι δημοσκοπήσεις τους έφερναν να ξεπερνούν αυτό το ποσοστό, απλησίαστο παλαιότεραο, εξ ού και ο εκνευρισμός του κ. Ερντογάν που διαισθανόταν ποιο θα είναι το αποτέλεσμα. Το ελεγχόμενο κράτος, έφθασε στο σημείο να προκαλέσει και εκρήξεις με νεκρούς και τραυματίες σε προεκλογική συγκέντρωση του κόμματος των Κούρδων.
Όπως έχουν τώρα τα πράγματα, ο κ. Ερντογάν έχει δυο επιλογές. Είτε να προκαλέσει εκ νέου εκλογές, είτε εντός 45 ημερών, όπως προβλέπει το τουρκικό Σύνταγμα, οφείλει το ΑΚΡ να σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας. Με την αξιωματική αντιπολίτευση αποκλείεται, αφού είναι εκ διαμέτρου αντίθετες οι θέσεις τους σε όλα τα θέματα πλην των ελληνικών και κυπριακών, όπου συμφωνούν.
Οι Κούρδοι, δεν προσφέρονται για συνεργασία, αποβλέποντες στη νομιμοποίησή τους στο χώρο της αριστεράς (ήδη δηλώθηκε, πως τα όπλα δεν έχουν λόγο πλέον, ο αγώνας τους θα γίνει στην Βουλή). Μένουν οι «Γκρίζοι Λύκοι» του εθνικιστικού κόμματος, οι οποίοι όμως θα σπρώξουν ακόμη παραπέρα την Τουρκία στην μισαλλόδοξη πολιτική, και με την προϋπόθεση βεβαίως ότι ο κ. Ερντογάν θα απαλείψει από το μυαλό του κάθε σκέψη ότι μπορεί οι «Γκρίζοι Λύκοι» να κατευθύνονται από τον ιμάμη Γκιουλέν. Ο ιμάμης δεν αφήνει τον κ. Ερντογάν να κοιμηθεί ήσυχος.
Πάντως, όσοι νομίζουν πως επειδή τυπικά το πολίτευμα της Τουρκίας δεν γίνεται ακόμη Προεδρική Δημοκρατία, θα πάψει ο κ. Ερντογάν να συμπεριφέρεται ως Σουλτάνος, κάνουν λάθος σίγουρα. Δεν εγκαταλείπει ένας φανατικός τα σχέδιά του. Ούτως ή άλλως, στην Τουρκία υπάρχει δικτατορία, με διατεταγμένη την Δικαιοσύνη και την Αστυνομία, και τον Στρατό να παρακολουθεί αδιάφορος, μετά την συμφωνία που έκανε για να αθωωθούν οι κατηγορούμενοι για την Εργκένεγκον.
Ως προς τα Ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό, τόσο οι ισλαμιστές όσο και οι κεμαλιστές έχουν σχεδόν ταυτόσημες απόψεις, ότι θα πρέπει μεν να βελτιωθούν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, υπό την προϋπόθεση όμως ότι η Ελλάδα θα είναι συνεργάσιμη, στα τουρκικά αιτήματα.
Και για το Κυπριακό, το κεμαλικό κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ταυτίζεται με το ΑΚΡ του κ. Ερντογάν, ότι η βιώσιμη λύση στο Κυπριακό θα είναι αυτή που θα διασφαλίζει τα δίκαια του κράτους της «Τουρκικής Δημοκρατίας Βόρειας Κύπρου» και την πολιτική τους ισότητα με τους Ελληνοκυπρίους. Άλλωστε, ο κ. Ν. Αναστασιάδης το υπέγραψε αυτό, για «δύο συνιστώντα μέρη ισότιμα».
Το φιλο-κουρδικό κόμμα, εμφανίζεται πιο διαλλακτικό στις διακηρύξεις του, για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και το Κυπριακό, αλλά μάλλον δεν θα έχει την απαιτούμενη ισχύ να επιβάλει τις θέσεις του.
Όλα αυτά, ως πρώτες σκέψεις, έως δούμε να σχηματίζεται κυβέρνηση, ή να προκηρύσσονται νέες εκλογές (όπου η βία και η νοθεία αυτή την φορά θα ξεπεράσουν κάθε προηγούμενο).
Ο Μακεδών