Τη μπάλα στην… εξέδρα εξακολουθούν να πετάνε οι συμβολαιογράφοι της Θεσσαλονίκης. Με οριακή πλειοψηφία αποφάσισαν πλήρη αποχή από τους πλειστηριασμούς μέχρι τις 4 Μαρτίου, οπότε θα ξανασυνεδριάσουν για να εξετάσουν εκ νέου τη θέση τους. Φυσικά είναι δικαίωμά τους, αλλά αυτή τη στιγμή τουλάχιστον δεν είναι απολύτως σαφές τι πετυχαίνουν με την αποχή, εκτός από το να καλύψουν τα νώτα τους.
Εάν η απόφαση εδράζεται στην πεποίθηση της πλειοψηφίας των συμβολαιογράφων ότι οι πλειστηριασμοί ως μέθοδος για την είσπραξη οφειλών είναι κακή ή ανήθικη, τότε ασκούν λάθος επαγγελματική δραστηριότητα.
Εάν εκτιμούν ότι ο τρόπος που γίνονται οι πλειστηριασμοί –έχουμε ακούσει για προσυνεννοήσεις και για… κοράκια- τότε είναι στην ευθύνη τους να διορθώσουν τα κακώς κείμενα και να επαναφέρουν τη δεοντολογία.
Εάν η απόφασή τους οφείλεται στο αίσθημα του φόβου από την αντίδραση των συλλογικοτήτων τότε το λιγότερο που έχουν ως υποχρέωση είναι να βγουν να μιλήσουν ανοιχτά, καθώς σε μια συντεταγμένη πολιτεία υπάρχουν θεσμοί που οφείλουν να διασφαλίζουν την ασφάλεια προσώπων και διαδικασιών.
Το πιθανότερο είναι η πλειοψηφία των συμβολαιογράφων της περιοχής να αισθάνεται ανασφάλεια –μια έννοια εξαιρετικά σχετική και απολύτως προσωπική- και ως εκ τούτου σκέφτηκε ας βγάλουν άλλοι τα κάστανα από τη φωτιά και μετά βλέπουμε. Τυπική μετάθεση ευθύνης στις πλάτες άλλων –εν προκειμένω στους συμβολαιογράφους της υπόλοιπης χώρας και ειδικότερα της Αθήνας.
Ότι απ’ όλα αυτά και αν ισχύει η απόφαση των συμβολαιογράφων δημιουργεί περισσότερα προβλήματα απ’ όσα λύνει. Προβλήματα στους ίδιους τους συμβολαιογράφους, στους δικηγόρους που εμπλέκονται και στο συναλλακτικό κύκλωμα γενικότερα. Όσοι γνωρίζουν από συλλογικές διαδικασίες επισημαίνουν ότι πάντα ένα οριακό αποτέλεσμα, όπως το χθεσινό 65 – 62, είναι εύθραυστο. Κάτι που θα αποδειχθεί εάν και όταν η πολιτεία αποφασίσει –έστω πιεζόμενη από τις εξελίξεις στις τράπεζες και στην οικονομία- να κινηθεί δυναμικά στο συγκεκριμένο ζήτημα. Μέχρι πριν από λίγο καιρό ουδείς μπορούσε να φανταστεί ότι το κράτος θα ακύρωνε στην πράξη όλους τους φυσικούς πλειστηριασμούς και θα καθιέρωνε ως υποχρεωτικούς τους ανώνυμους και… αόρατους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς. Κι όμως συνέβη. Ενδεχομένως το επόμενο βήμα να είναι η άρση κάθε γεωγραφικού εμποδίου στη διεξαγωγή πλειστηριασμών –η τεχνολογία επιτρέπει κάτι τέτοιο. Άλλωστε η νομοθεσία που θεσπίστηκε στο πλαίσιο του 3ου Μνημονίου προβλέπει πως αν οι πλειστηριασμοί δεν μπορούν να διεξαχθούν για διάφορους λόγους σε κάποια περιοχή θα γίνονται σε άλλη, κυρίως στην Αθήνα.
Στην υπόθεση των πλειστηριασμών, από την αντίδραση των περίφημων συλλογικοτήτων μέχρι τη χθεσινή στάση των συμβολαιογράφων της Θεσσαλονίκης, συμπυκνώνεται ένα μεγάλο μέρος της νέας παθογένειας της χώρας, που την εμποδίζει να βγει από τη μαυρίλα. Από τη στιγμή που η ελληνική κοινωνία, όπως εκφράζεται από τις πολιτικές δυνάμεις, αποδέχθηκε σε συντριπτικό ποσοστό (ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Δημοκρατία, Δημοκρατική Συμπαράταξη, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων, Ανεξάρτητοι Έλληνες) ότι μείζων στόχος είναι η παραμονή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη, ώστε να αποφευχθεί μια τεράστια και εκτεταμένη καταστροφή της οικονομίας, άρχισαν καινούρια προβλήματα. Διότι κανείς δεν θέλει να πληρώσει το αναλογούν εισιτήριο. Ούτε να συμβάλλει στον πραγματικό εκσυγχρονισμό της χώρας, έστω κι αν χρειαστεί να ξεβολευτεί.
Μέχρι το 2009 οι πάσης φύσεως πλειστηριασμοί στην Ελλάδα ξεπερνούσαν τις 90.000 κατ’ έτος, με τα «κόκκινα» δάνεια στο 4,5% του συνόλου. Τότε κανείς δεν είχε πρόβλημα να κάνει τη δουλειά του. Ούτε να επιτρέψει τις διαδικασίες. Ούτε να επιβάλλει τη νομιμότητα –μέχρι και οι συνδικαλιστές των αστυνομικών τελευταία κάνουν κήρυγμα από τηλεοράσεως για το ποια είναι τα καθήκοντα της αστυνομίας!
Σήμερα που το σύστημα έχει ξεπεράσει τα όρια του -τα «κόκκινα» δάνεια στις τράπεζες είναι πάνω από 45% και τα χρέη των ιδιωτών προς το δημόσιο αυξάνονται με ρυθμό ένα δισ. ευρώ το μήνα- κάποιοι βλέπουν ως πρόβλημα τους πλειστηριασμούς. Στην καλύτερη εκδοχή συμπεριφέρονται όπως αυτός που κτυπάει το σαμάρι, ενώ του φταίει το γαϊδούρι. Κι ας έχουν κοπεί 15 φορές οι συντάξεις. Κι ας έχουν ανακεφαλαιοποιηθεί οι τράπεζες δύο φορές με δημόσιο χρήματα χωρίς να λύσουν το πρόβλημά τους. Κι ας ισχύουν capital controls. Κι ας συμπεριφέρονται ηρωικά οι περισσότεροι ανάμεσά μας, οι οποίοι κάνουν ότι μπορούν για να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους. Προφανώς είναι κορόιδα ή κάτι τέτοιο!