Μια δύσκολη τετραετία, σε πρώτη φάση, αναμένει την Ελλάδα και τους Έλληνες, με την κατάθεση, από την κυβέρνηση, του αιτήματος για την ενεργοποίηση του σχεδίου διάσωσης της εθνικής οικονομίας.
Μια δύσκολη τετραετία, σε πρώτη φάση, αναμένει την Ελλάδα και τους Έλληνες, με την κατάθεση, από την κυβέρνηση, του αιτήματος για την ενεργοποίηση του σχεδίου διάσωσης (σσ ουσιαστικά σωτηρίας) της εθνικής οικονομίας. Κι αυτό γιατί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) θα ενεργοποιήσει τη συμμετοχή του, αλλά υπό όρους και προϋποθέσεις. Κι αυτούς τους τελευταίους δεν θέλει να τους ξέρει κανείς...
Η εμπειρία από τη συμμετοχή του Ταμείου σε σχέδια διάσωσης έχει δείξει κατ’ αρχήν ότι στο στόχαστρό του μπαίνει πρώτος ο δημόσιος τομέας. Η συρρίκνωσή του, για την ακρίβεια. Αυτό πρακτικά συνεπάγεται, μεταξύ άλλων, συγχωνεύσεις και καταργήσεις οργανισμών και ΝΠΔΔ, στην πράξη κι όχι φραστικά ως εκδήλωση προθέσεων. Όπως γίνεται μέχρι σήμερα επί ελληνικού εδάφους. Οι κάθε είδους συμβασιούχοι είναι αυτοί οι οποίοι θα πρέπει πρώτοι να αρχίσουν να ανησυχούν. Κι αυτό γιατί οι συμβάσεις τους θα τεθούν εν αμφιβόλλω αν όχι από το 2010, τότε από το 2011 και το 2012.
Ο ιδιωτικός τομέας επίσης δεν μένει στο απυρόβλητο. Σε επίπεδο εργασιακών σχέσεων κι όχι μόνο. Μια από τις βασικές επιταγές του ΔΝΤ είναι η περαιτέρω ελαστικότητά τους, με ό,τι κάτι τέτοιο μπορεί να συνεπάγεται. Το πιθανότερο είναι ότι πλαφόν ορίου απόλυσης θα πρέπει να αναμένεται ότι θα μπουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Με τις όποιες επιπτώσεις στην απασχόληση κι άρα στην ανεργία.
Οι καταναλωτικές δαπάνες, όπως είναι φυσικό, θα περάσουν πολύ δύσκολες στιγμές, καθώς αναμένεται μια σημαντική πτώση τους, με τις ανάλογες επιπτώσεις στη λειτουργία της αγοράς και στην ούτως ή άλλως χειμαζόμενη ρευστότητά της. Το τραπεζικό σύστημα, το οποίο έδειξε να ανακουφίστηκε από την εξέλιξη, καθώς ο βρόγχος του δανεισμού αναμένεται ότι θα «λασκάρει», μεσοπρόθεσμα θα πρέπει να προετοιμάζεται για εκτόξευση των επισφαλειών. Η αδυναμία των δανειοληπτών να τακτοποιήσουν τις υποχρεώσεις του θα είναι ένα σύνηθες φαινόμενο στα χρόνια που έρχονται, με ό,τι κάτι τέτοιο θα συνεπάγεται στην οικονομική και κοινωνική ζωή του τόπου.
Η εμπειρία από τη συμμετοχή του Ταμείου σε σχέδια διάσωσης έχει δείξει κατ’ αρχήν ότι στο στόχαστρό του μπαίνει πρώτος ο δημόσιος τομέας. Η συρρίκνωσή του, για την ακρίβεια. Αυτό πρακτικά συνεπάγεται, μεταξύ άλλων, συγχωνεύσεις και καταργήσεις οργανισμών και ΝΠΔΔ, στην πράξη κι όχι φραστικά ως εκδήλωση προθέσεων. Όπως γίνεται μέχρι σήμερα επί ελληνικού εδάφους. Οι κάθε είδους συμβασιούχοι είναι αυτοί οι οποίοι θα πρέπει πρώτοι να αρχίσουν να ανησυχούν. Κι αυτό γιατί οι συμβάσεις τους θα τεθούν εν αμφιβόλλω αν όχι από το 2010, τότε από το 2011 και το 2012.
Ο ιδιωτικός τομέας επίσης δεν μένει στο απυρόβλητο. Σε επίπεδο εργασιακών σχέσεων κι όχι μόνο. Μια από τις βασικές επιταγές του ΔΝΤ είναι η περαιτέρω ελαστικότητά τους, με ό,τι κάτι τέτοιο μπορεί να συνεπάγεται. Το πιθανότερο είναι ότι πλαφόν ορίου απόλυσης θα πρέπει να αναμένεται ότι θα μπουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Με τις όποιες επιπτώσεις στην απασχόληση κι άρα στην ανεργία.
Οι καταναλωτικές δαπάνες, όπως είναι φυσικό, θα περάσουν πολύ δύσκολες στιγμές, καθώς αναμένεται μια σημαντική πτώση τους, με τις ανάλογες επιπτώσεις στη λειτουργία της αγοράς και στην ούτως ή άλλως χειμαζόμενη ρευστότητά της. Το τραπεζικό σύστημα, το οποίο έδειξε να ανακουφίστηκε από την εξέλιξη, καθώς ο βρόγχος του δανεισμού αναμένεται ότι θα «λασκάρει», μεσοπρόθεσμα θα πρέπει να προετοιμάζεται για εκτόξευση των επισφαλειών. Η αδυναμία των δανειοληπτών να τακτοποιήσουν τις υποχρεώσεις του θα είναι ένα σύνηθες φαινόμενο στα χρόνια που έρχονται, με ό,τι κάτι τέτοιο θα συνεπάγεται στην οικονομική και κοινωνική ζωή του τόπου.