Skip to main content

Τι σημαίνει για την ΕΒΖ και τη Θεσσαλονίκη η επιστράτευση Αλεξάκη

Ο νέος πρόεδρος και τα υπόλοιπα μέλη του ΔΣ θα προσπαθήσουν να ξεκαθαρίσουν μια χρονίζουσα κατάσταση, λαμβάνοντας δύσκολες αποφάσεις.

Η επιστράτευση του καθηγητή Παναγιώτη Αλεξάκη στην Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης αποτελεί απόδειξη των αδιεξόδων που δημιουργούνται στον δημόσιο τομέα και στις δημόσιες επιχειρήσεις, όταν πρόκειται να ληφθούν ζόρικες αποφάσεις και να «πέσουν» βαριές υπογραφές.

Ο πρώην επικεφαλής του ελληνικού χρηματιστηρίου (δεξιά στη φωτογραφία) «μπήκε» την Παρασκευή στο ΔΣ της εταιρείας και πιθανότατα τη Δευτέρα θα εκλεγεί πρόεδρος ή διευθύνων σύμβουλος ή και τα δύο μαζί, σε μια ακόμη προσπάθεια διάσωσης μιας επιχείρησης, η οποία με διαφορετικό μάνατζμεντ, το οποίο θα ήταν προσηλωμένο στις αρχές της ιδιωτικής οικονομίας και του ανταγωνισμού, δεν θα είχε φτάσει τόσο χαμηλά ή εάν για κάποιους λόγους «γονάτιζε» θα συνέχιζε να υπάρχει. Τώρα ο κ. Αλεξάκης και τα υπόλοιπα μέλη του ΔΣ θα προσπαθήσουν να ξεκαθαρίσουν μια κατάσταση που δημιουργήθηκε εδώ και χρόνια. Οι αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν είναι δύσκολες -όπως δύσκολο είναι κάθε τι που αξίζει σε αυτή τη ζωή. 

Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή. Η Ζάχαρη είναι μια υπερχρεωμένη βιομηχανική και εμπορική επιχείρηση, η οποία τα τελευταία χρόνια καταγράφει μονίμως ζημίες. Το γεγονός ότι τα έσοδα της εξαρτώνται σε σημαντικό βαθμό από τη διεθνή τιμή της ζάχαρης, που είναι χρηματιστηριακό προϊόν, σε συνδυασμό με την εγγυημένες τιμές που παρέχει στους τευτλοπαραγωγούς για να καλλιεργήσουν, δημιούργησε οικονομικά προβλήματα, σε μια περίοδο κατά την οποία οι διεθνείς τιμές είναι σχετικά χαμηλές.

Μπροστά στον κίνδυνο του λουκέτου η εταιρεία, το υπουργείο Ανάπτυξης και η πιστώτρια τράπεζα Πειραιώς συμφώνησαν την περασμένη Άνοιξη σε ένα σχέδιο διάσωσης, που στην τελευταία του φάση προβλέπει «κούρεμα» δανείων. Στην αρχή του, όμως, το σχέδιο περιλαμβάνει την πώληση των δύο ζαχαρουργείων της εταιρείας στη Σερβία, που είναι κερδοφόρα, ώστε να μειωθεί ο δανεισμός. Ο σχετικός πλειοδοτικός διαγωνισμός ξεκίνησε πριν από λίγους μήνες με κατώτερη τιμή τα 25 εκατ. ευρώ, αλλά ενώ το τίμημα του Σέρβου επιχειρηματία Μίοντραγκ Κόστιτς έφτασε στα 60 εκατ. ευρώ, η προηγούμενη διοίκηση της ΕΒΖ δε δέχθηκε να υπογράψει.

Ως επίσημη αιτιολογία για την άρνηση προβλήθηκε το γεγονός ότι ακόμη και μετά την πώληση –και με δεδομένο ότι το τίμημα θα πάει στην μείωση του δανεισμού- η εταιρία θα εξακολουθούσε να έχει προβλήματα ρευστότητας και δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει κανονικά. Ανεπισήμως, πάντως, το τίμημα θεωρείται μικρό και τυχόν αποδοχή του ενδέχεται να οδηγήσει τους συμμετέχοντες σε δικαστικές περιπέτειες. Παράλληλα υπάρχει και η αντίδραση στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία επιθυμούν η ΕΒΖ να συνεχίσει τη λειτουργία της ως έχει, χωρίς πώληση περιουσιακών της στοιχείων.

Πραγματικός μύλος, από τον οποίο η νέα διοίκηση καλείται να βγάλει αποτέλεσμα, το οποίο περιμένουν πολλοί: η κυβέρνηση που δεν θέλει να κλείσει τελείως την ΕΒΖ. Οι εργαζόμενοι –πάνω από 200-, οι οποίοι ανησυχούν πολύ και για πολλούς λόγους. Οι τευτλοπαραγωγοί, οι οποίοι θέλουν να πληρωθούν για τα φετινά και να έχουν προοπτική σποράς για τα επόμενα χρόνια. Οι τοπικές οικονομίες πέριξ των εργοστασίων που διατήρησε η ΕΒΖ στην Ελλάδα –στο Πλατύ Ημαθίας και στην Ορεστιάδα- για τις οποίες η εταιρία αποτελεί οικονομικό πνεύμονα.

Σε κάθε περίπτωση ο Παναγιώτης Αλεξάκης αποτελεί δοκιμασμένη λύση. Το ζήτημα είναι γιατί το πρόβλημα μιας κρατικής επιχείρησης, με έδρα τη Θεσσαλονίκη και δραστηριότητα στη Θεσσαλία, στη Μακεδονία, στη Θράκη και στα Βαλκάνια, δεν λύθηκε από δυνάμεις του ελληνικού Βορρά και χρειάζεται η επιστράτευση ενός καθηγητή του πανεπιστημίου Αθηνών; Προφανώς η ευθύνη της υπογραφής είναι μεγάλη –τα κάστανα όταν είναι στη φωτιά καίνε. Μόνο που αυτό (έπρεπε να) το γνωρίζουν όλοι οι τοπικοί και υπερ-τοπικοί παράγοντες που αποφασίζουν να ανακατευτούν με την επιχειρηματικότητα και την αγορά, ακόμη και μέσα από μια εταιρία που ανήκει στο δημόσιο.