Η δεύτερη απόπειρα προσέγγισης της Αθήνας με την Μόσχα, έληξε και αυτή, και μάλιστα σύντομα και ειρηνικά, χωρίς την πυρπόληση της μισής Πελοποννήσου και τις τραγικές στιγμές που έζησε η Αθήνα με τους «γνωστούς-αγνώστους».
Ο κ. Τσίπρας δεν έχει -προς στιγμήν- την τύχη του κ. Κ. Καραμανλή, και εξακολουθεί να απολαμβάνει της υποστήριξης των ΗΠΑ, δεδομένου ότι δεν έφερε αντιρρήσεις στον επαναπροσανατολισμό της χώρας προς την ατλαντική υπερδύναμη.
Ήταν αναμενόμενη η αντίδραση των ΗΠΑ στην επί 25ετία στροφή της Ελλάδας προς την γερμανική πολιτική. Από εποχής κυβέρνησης Κ. Μητσοτάκη, και επί 25 χρόνια, πλην μιας μικρής περιόδου ακυβερνησίας υπό τον κ. Γ. Παπανδρέου, οι πρωθυπουργοί της χώρας μας είχαν σαφή γερμανικό προσανατολισμό, και ήρθε η ώρα να μας «συνετίσουν» χρησιμοποιώντας μάλιστα και την πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς, ως εργαλείο τους στον αμερικανο-γερμανικό ανταγωνισμό.
Τώρα, γράφει το ρωσικό πρακτορείο Ρέγκνουμ, και μεταφέρει το Βαλκανικό Περισκόπιο, «Το φλερτ Ελλάδας με Μόσχα τελείωσε - κλειστές θύρες για το ρωσικό ναυτικό», και σημειώνει ότι στις αρχές του έτους, λίγο μετά το σχηματισμό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, οι Ρώσοι και οι Έλληνες διπλωμάτες προέβησαν σε μια γενικευμένη συζήτηση για οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά ζητήματα.
Αργότερα, όταν η κρίση της Συρίας μεταπήδησε σε οξεία φάση, η Μόσχα αιτήθηκε στην Αθήνα να της δοθεί άδεια για ανάπτυξη των πλοίων του Ρωσικού Ναυτικού, που βρίσκονται στη Μεσόγειο, σε θαλάσσιο χώρο νότια της Κρήτης. Οι Ρώσοι ήλπιζαν, επίσης, σε μια διμερή συμφωνία για διαμονές μικρής διάρκειας σε ελληνικά λιμάνια των πλοίων τους, για ανεφοδιασμό καυσίμων και λοιπών εφοδίων.
Σύμφωνα με διπλωματικές πηγές, το αμερικανικό Πεντάγωνο έστειλε έγγραφο στο ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών ενημερώνοντάς μας για την οδό που έπρεπε να ακολουθήσουμε. Η νομική υπηρεσία ενημέρωσε τον υπουργό κ. Νίκο Κοτζιά, ότι υπάρχουν νομικά προβλήματα που συνδέονται με την ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ. Άλλες πηγές ισχυρίζονται ότι υπήρξε απόφαση να μην αναπτυχθεί η συνεργασία με τη Ρωσία και ότι το ζήτημα ήταν καθαρά πολιτικό και έπρεπε να λάβει θέσει για αυτό ο πρωθυπουργός.
Βεβαίως, μετά την υπογραφή του τρίτου μνημονίου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, άλλαξαν οι προτεραιότητές της, τόσο σε πολιτικό, όσο και σε διπλωματικό επίπεδο. Επιπροσθέτως, η προσφυγική κρίση έστρεψε το ενδιαφέρον της χώρας προς την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
Πρέπει πάντως να σημειωθεί, ότι οι ιδεολογικές αγκυλώσεις των κ.κ. Λαφαζάνη, Σκουρλέτη και λοιπών, περιέπλεξαν τα πράγματα, ώστε ο αγνοών βασικά στοιχεία της πολιτικής, κ. Τσίπρας, να θεωρήσει ότι μπορεί να αναλάβει η Ρωσία τον απεγκλωβισμό της χώρας από το ΔΝΤ. Και προφανώς, δεν έλαβε καθόλου υπόψη τις ψύχραιμες και σοβαρές φωνές, που εικονογραφούσαν την πραγματικότητα.
Εγκαίρως, ο κ. Θοδωρής Ψαλιδόπουλος, πρόεδρος του Ελληνορωσικού Συνδέσμου επέστησε την προσοχή της κυβέρνησης με άρθρο του υπό τον τίτλο «Καμία συνεργασία με τη Ρωσία δεν θα έβαζε τέλος στη λιτότητα και τα μνημόνια». Και εξηγούσε ότι η ρωσική πολιτική διακρίνεται από καθαρό ρεαλισμό. Διευκρίνιζε η Μόσχα σε όλους τους τόνους, ότι ο κύριος όρος εποικοδομητικών εξελίξεων στις σχέσεις με την Ελλάδα ήταν ακριβώς η θέση της χώρας μας στην Ε.Ε., προσδιορισμένη ασφαλώς από τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης και τους δύσκαμπτους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς και κανόνες.
Τους φιλόφρονες λόγους προς τη νέα ελληνική ηγεσία δεν καθοδήγησε ποτέ η απόπειρα να προσχωρήσει η Αθήνα σε μιαν άλλη στρατηγική, εναλλακτική του προσανατολισμού και της θέσης της στην ΕΕ. Αντιθέτως, το «κοινό μυστικό» ήταν εξαρχής ότι η Ρωσία θα συζητούσε για τη βοήθεια προς την Ελλάδα μόνο μετά από την επιτυχή ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές της. Όλα τα προηγούμενα ήσαν απολύτως γνωστά και καμίαν «αποκάλυψη» δεν συνιστούν.
Και αναρωτιέται ο κ. Ψαλιδόπουλος: «Για ποιο συνεπώς λόγο ορισμένα στελέχη της κυβερνητικής πλειοψηφίας δεν θέλησαν να κατανοήσουν την υπεύθυνη ρωσική στάση είναι θέμα, το οποίο πρέπει να εξηγήσουν. Πρόκειται για την αξιολόγηση των ταξικών χαρακτηριστικών της ευρωπαϊκής συνεργασίας, η οποία ίσως οδηγεί σε ένα άλλο σχέδιο για τη μορφή του κοινωνικού καθεστώτος;
» Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορεί κάποιος να μη παρατηρήσει ότι αυτό, το οποίο καθ’ όλη τη διάρκεια των εκτάκτων συνθηκών της ελληνικής οικονομικής κρίσης έκανε τους Ρώσους πρεσβευτές στην Αθήνα να παραπονούνται δεν ήταν ποτέ το ταξικό περιεχόμενο των ελληνικών ιδιωτικοποιήσεων, όσο ακριβώς το γεγονός ότι οι πολιτικοί συσχετισμοί και οι εξαιτίας τους κανόνες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής απέτρεπαν τη ρωσική συμμετοχή σ’ αυτές.
» Κακή υπηρεσία στη διεθνή θέση της χώρας προσέφεραν όσοι, ιδίως υπό το δριμύ καθεστώς των διαπραγματεύσεων με τους Ευρωπαίους εταίρους, περιέγραψαν τις ελληνορωσικές σχέσεις ως απειλή για την πορεία και τη συνοχή της ευρωπαϊκής συνεργασίας.