Απόλυτη τρέλα χαρακτηρίζει ο Νομπελίστας Οικονομολόγος, Πολ Κρούγκμαν, την απόφαση ορισμένων χωρών να προχωρήσουν σε μέτρα λιτότητας.
Απόλυτη τρέλα χαρακτηρίζει ο Πολ Κρούγκμαν, Νομπελίστας Οικονομολόγος, την απόφαση ορισμένων χωρών να προχωρήσουν σε μέτρα λιτότητας. Το άρθρο του Καθηγητή του Πανεπιστημίου του Πρίνστον στην εφημερίδα «The New York Times» ξεκινά με το ανακοινωθέν της συνόδου της G20 που πραγματοποιήθηκε την περασμένη εβδομάδα στην Ν. Κορέα.
«Οι χώρες που αντιμετωπίζουν σοβαρές δημοσιονομικές προκλήσεις, χρειάζεται να επιταχύνουν τον ρυθμό συνεργασίας τους». «Χαιρετίζουμε τις πρόσφατες εξαγγελίες από ορισμένες χώρες να μειώσουν τα ελλείμματά τους το 2010 και να ενισχύσουν τα δημοσιονομικά τους πλαίσια και τους θεσμούς τους».
Αυτό το ανακοινωθέν του τελευταίου G20 βρίσκεται σε έντονη αντίθεση με τα προηγούμενα ανακοινωθέν της G20 από τα τέλη του Απριλίου, η οποία ζητούσε για δημοσιονομική στήριξη για «έως ότου η ανάκαμψη σταθεροποιηθεί καθοδηγούμενη κυρίως από τον ιδιωτικό τομέα και να θωρακιστεί».
Είναι βασικά απίστευτο το γεγονός ότι η ανεργία στη ζώνη του ευρώ εξακολουθεί να αυξάνεται, ενώ στην αγορά εργασίας των ΗΠΑ σημειώνεται πολύ μικρή πρόοδος. Δε χρειάζεται, όμως, να ανησυχείτε για το δημόσιο χρέος; Ναι - αλλά η περικοπή των δαπανών, ενώ η οικονομία εξακολουθεί να είναι σε βαθειά ύφεση είναι τόσο δαπανηρή όσο και ένας αρκετά αναποτελεσματικός τρόπος για να μειωθεί το μελλοντικό χρέος.
Δαπανηρή, διότι οδηγεί σε περαιτέρω ύφεση την οικονομία. Αναποτελεσματική, διότι με την πίεση της οικονομίας, η δημοσιονομική συστολή μειώνει τα φορολογικά έσοδα. Με μία πρόχειρη εκτίμηση μία μείωση των δαπανών κατά 1% επί του ΑΕΠ, συνεπάγεται αύξηση της ανεργίας κατά 0,75% σε σύγκριση, ενώ μειώνει τα μελλοντικά χρέη κατά λιγότερο από 0,5% επί του ΑΕΠ.
Το σωστό θα ήταν να προχωρήσεις σε πολιτικές μείωσης των δαπανών ή αύξησης των εσόδων εφόσον η οικονομία έχει ανακάμψει. Επιπλέον, θα πρέπει πρώτα να ισχυροποιηθεί η οικονομία, ώστε η νομισματική πολιτική να αντισταθμίσει τις επιπτώσεις της δημοσιονομικής λιτότητας. Αλλά όχι: τα γεράκια του ελλείμματος θέλουν να προχωρήσουν σε μέτρα λιτότητας, ενώ τα ποσοστά ανεργίας εξακολουθούν να βρίσκονται σε υψηλά επίπεδα ρεκόρ και ενώ τα επιτόκια εξακολουθούν να κυμαίνονται σε μηδενικά επίπεδα.
Αλλά τι γίνεται με την Ελλάδα σε σχέση με όλα αυτά; Προβλήματα χρέους αντιμετωπίζουν χώρες με πολύ συγκεκριμένο πρόβλημα: αποτελούν μέλη της ζώνης του ευρώ, και είναι ιδιαίτερα υπερτιμημένες, χάρη στην τεράστια εισροή κεφαλαίων στα χρόνια της οικονομικής άνθησης. Ωστόσο, άλλες χώρες δεν αντιμετωπίζουν καμία πίεση από τις αγορές για άμεση λήψη μέτρων λιτότητας.
Ωστόσο, μία κοινότoπη σοφία ζητά από αυτές τις χώρες να προχωρήσουν στις εν λόγω πολιτικές όχι γιατί το απαιτούν οι αγορές ούτε γιατί θα επιφέρουν κάποια αξιοσημείωτη διαφορά στις μακροπρόθεσμες δημοσιονομικές τους προοπτικές, αλλά διότι πιστεύουν ότι οι αγορές θα μπορούσαν να το ζητήσουν (έστω και αν και δεν πρέπει) κάποια στιγμή στο μέλλον. Απόλυτη τρέλα. Απίστευτο!
«Οι χώρες που αντιμετωπίζουν σοβαρές δημοσιονομικές προκλήσεις, χρειάζεται να επιταχύνουν τον ρυθμό συνεργασίας τους». «Χαιρετίζουμε τις πρόσφατες εξαγγελίες από ορισμένες χώρες να μειώσουν τα ελλείμματά τους το 2010 και να ενισχύσουν τα δημοσιονομικά τους πλαίσια και τους θεσμούς τους».
Αυτό το ανακοινωθέν του τελευταίου G20 βρίσκεται σε έντονη αντίθεση με τα προηγούμενα ανακοινωθέν της G20 από τα τέλη του Απριλίου, η οποία ζητούσε για δημοσιονομική στήριξη για «έως ότου η ανάκαμψη σταθεροποιηθεί καθοδηγούμενη κυρίως από τον ιδιωτικό τομέα και να θωρακιστεί».
Είναι βασικά απίστευτο το γεγονός ότι η ανεργία στη ζώνη του ευρώ εξακολουθεί να αυξάνεται, ενώ στην αγορά εργασίας των ΗΠΑ σημειώνεται πολύ μικρή πρόοδος. Δε χρειάζεται, όμως, να ανησυχείτε για το δημόσιο χρέος; Ναι - αλλά η περικοπή των δαπανών, ενώ η οικονομία εξακολουθεί να είναι σε βαθειά ύφεση είναι τόσο δαπανηρή όσο και ένας αρκετά αναποτελεσματικός τρόπος για να μειωθεί το μελλοντικό χρέος.
Δαπανηρή, διότι οδηγεί σε περαιτέρω ύφεση την οικονομία. Αναποτελεσματική, διότι με την πίεση της οικονομίας, η δημοσιονομική συστολή μειώνει τα φορολογικά έσοδα. Με μία πρόχειρη εκτίμηση μία μείωση των δαπανών κατά 1% επί του ΑΕΠ, συνεπάγεται αύξηση της ανεργίας κατά 0,75% σε σύγκριση, ενώ μειώνει τα μελλοντικά χρέη κατά λιγότερο από 0,5% επί του ΑΕΠ.
Το σωστό θα ήταν να προχωρήσεις σε πολιτικές μείωσης των δαπανών ή αύξησης των εσόδων εφόσον η οικονομία έχει ανακάμψει. Επιπλέον, θα πρέπει πρώτα να ισχυροποιηθεί η οικονομία, ώστε η νομισματική πολιτική να αντισταθμίσει τις επιπτώσεις της δημοσιονομικής λιτότητας. Αλλά όχι: τα γεράκια του ελλείμματος θέλουν να προχωρήσουν σε μέτρα λιτότητας, ενώ τα ποσοστά ανεργίας εξακολουθούν να βρίσκονται σε υψηλά επίπεδα ρεκόρ και ενώ τα επιτόκια εξακολουθούν να κυμαίνονται σε μηδενικά επίπεδα.
Αλλά τι γίνεται με την Ελλάδα σε σχέση με όλα αυτά; Προβλήματα χρέους αντιμετωπίζουν χώρες με πολύ συγκεκριμένο πρόβλημα: αποτελούν μέλη της ζώνης του ευρώ, και είναι ιδιαίτερα υπερτιμημένες, χάρη στην τεράστια εισροή κεφαλαίων στα χρόνια της οικονομικής άνθησης. Ωστόσο, άλλες χώρες δεν αντιμετωπίζουν καμία πίεση από τις αγορές για άμεση λήψη μέτρων λιτότητας.
Ωστόσο, μία κοινότoπη σοφία ζητά από αυτές τις χώρες να προχωρήσουν στις εν λόγω πολιτικές όχι γιατί το απαιτούν οι αγορές ούτε γιατί θα επιφέρουν κάποια αξιοσημείωτη διαφορά στις μακροπρόθεσμες δημοσιονομικές τους προοπτικές, αλλά διότι πιστεύουν ότι οι αγορές θα μπορούσαν να το ζητήσουν (έστω και αν και δεν πρέπει) κάποια στιγμή στο μέλλον. Απόλυτη τρέλα. Απίστευτο!