Με βάση το υφιστάμενο χρονοδιάγραμμα η διοικητική αλλαγή στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης αναμένεται τον προσεχή Νοέμβριο. Μέχρι τότε εκτιμάται ότι θα έχουν ολοκληρωθεί οι έλεγχοι και οι νομοθετικές διαδικασίες για την πώληση του 67% της ΟΛΘ ΑΕ σε Γερμανοελληνική κοινοπραξία, στην οποία συμμετέχει με 20% ο όμιλος του Ιβάν Σαββίδη. Όλα αυτά αν κάτι απ’ όσα γνωρίζουμε δεν αλλάξει, διότι πολλά μπορεί να συμβούν μέχρι το τέλος. Ιδιαίτερα σε λεπτές υποθέσεις όπως το λιμάνι της Θεσσαλονίκης: με αμερικανούς και ΝΑΤΟϊκούς να ενδιαφέρονται επιχειρησιακά και την Ευρώπη να δείχνει ότι εξαντλεί τα όρια των ελεγκτικών της διαδικασιών για ζητήματα οικονομικής καθαρότητας και επιχειρηματικής ηθικής.
Σε αυτή τη συγκυρία προκαλεί απορία η πρωτοβουλία του ΤΑΙΠΕΔ να επιχειρήσει την αναβάθμιση του μέλους του ΔΣ της ΟΛΘ που το εκπροσωπεί σε αναπληρωτή διευθύνοντα σύμβουλο, δηλαδή σε εκτελεστικό παράγοντα της διοίκησης του λιμένος. Η επίσημη δικαιολογία ότι αυτό συνέβη και στον ΟΛΠ λίγο πριν αλλάξουν χέρια οι μετοχές και το λιμάνι του Πειραιά «περάσει» και ιδιοκτησιακά στην Cosco προφανώς δεν ευσταθεί. Μόνο το ΔΣ μιας εταιρίας μπορεί να κρίνει εάν απαιτείται ενίσχυση του μάνατζμεντ και σε ποια πεδία. Ο μέτοχος –το ΤΑΙΠΕΔ είναι μέχρι στιγμής ο μεγαλομέτοχος της ΟΛΘ ΑΕ- ορίζει τη διοίκηση και αν κρίνει ότι δεν κάνει καλά τη δουλειά της την αλλάζει. Ποτέ δεν παρεμβαίνει τόσο εξόφθαλμα. Όταν κάτι τέτοιο συμβεί τότε αφενός υπάρχει συνεννόηση για να μην υπάρξουν αναταράξεις και αφετέρου γίνεται ξεκάθαρο ότι υπάρχουν άλλες σκέψεις και άλλες σκοπιμότητες. Υπό αυτή την οπτική τα μέλη του σημερινού ΔΣ της ΟΛΘ ΑΕ ορθώς αντέδρασαν και απέρριψαν την εξωθεσμική παρέμβαση του μεγαλομετόχου. Η συνέχεια προφανώς θα παιχτεί στη γενική συνέλευση των μετόχων της εταιρίας στις 7 Ιουλίου.
Η υπόθεση θα ήταν αμελητέας σημασίας, εάν δεν αφορούσε μια εταιρία που μέχρι σήμερα ανήκει στο κράτος. Και αν δεν πιστοποιούσε με τον πλέον εμφατικό τρόπο την κακή νοοτροπία που υπάρχει στο δημόσιο και τους πολιτικούς προστάτες του. Διότι όταν κάτι το θεωρείς μαγαζί σου, ενώ απλά το διαχειρίζεσαι και μάλιστα εν ονόματι του δημοσίου συμφέροντος, κινείσαι με βάση τις επιθυμίες σου, τις οποίες επιβάλεις χωρίς να εξηγείς πολλά πολλά. Αντίθετα όταν ένα μαγαζί είναι πραγματικά δικό σου μπορεί να κάνεις τις επιλογές σου, αλλά στο ενδεχόμενο της αποτυχίας εισπράττεις το μερίδιο της ευθύνης που σου αναλογεί. Λογοδοτείς απέναντι στον εαυτό σου και τα μέλη της οικογενείας σου ή στους συνεταίρους σου, με τους οποίους έχετε κοινά συμφέροντα. Στην προκειμένη περίπτωση είναι προφανές ότι η επιμονή του ΤΑΙΠΕΔ –η σχετική πρόταση είχε απορριφθεί πριν από ένα μήνα για πρώτη φορά από το Δ.Σ. της ΟΛΘ ΑΕ- κάτι κρύβει. Μια επιθετική κίνηση που θα συμβάλλει στην επιτάχυνση της ανάπτυξης του λιμένα; Δύσκολο να πιστέψει κάποιος ότι μια διοίκηση μπορεί σε πέντε μήνες να αλλάξει τη λειτουργία και την εικόνα μιας υποδομής αυτού του μεγέθους και του χαρακτήρα. Υπάρχει περίπτωση να πρόκειται για αμυντική κίνηση, έναντι κάποιων κινδύνων που οφείλονται στο ελλειμματικό μάνατζμεντ; Αν ισχύει κάτι τέτοιο η κίνηση του ΤΑΙΠΕΔ είναι… αυτοκτονική. Διότι όταν διαπιστώσει κανείς ότι μια διοίκηση δεν «τραβάει» και κινδυνεύει να δημιουργλήσει μεγάλα προβλήματα απλώς την αλλάζει, χωρίς να απαιτείται καμία περαιτέρω δικαιολογία. Έτσι κι αλλιώς οι αλλαγές διοικήσεων δεν είναι κάτι σπάνιο, ούτε περίεργο, στις επιχειρήσεις, ιδιαιτέρως του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Σχετικά πρόσφατα είχαμε αλλαγή διοίκησης στην Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης.
Επί δεκαετίες η ΟΛΘ ΑΕ πορεύεται χωρίς αναπληρωτή διευθύνοντα σύμβουλο, διότι δεν υπήρχε τέτοια ανάγκη. Οι τελευταίοι πέντε μήνες δεν θα είναι και πολύ διαφορετικοί. Επομένως η εμμονή του ΤΑΙΠΕΔ να αναβαθμίσει τον εκπρόσωπό του σε εκτελεστικό μέλος του ΔΣ σημαίνει ότι κάτι παίζεται στο παρασκήνιο. Εκτός κι αν τα πράγματα είναι πιο απλά και το «τριφασικό» διακύβευμα είναι η ολιγόμηνη εργασιακή εμπειρία, το πρόσθετο αστεράκι στο βιογραφικό και οι μερικές χιλιάδες ευρώ περισσότερα που θα κερδίσει ο αναπληρωτής διευθύνων σύμβουλος ως αμοιβή. Ποιος μπορεί να τα αποκλείσει όλα αυτά; Στην Ελλάδα ζούμε…