Skip to main content

Το παράλογο ως προσδοκία στη Θεσσαλονίκη της κρίσης

Το πρόβλημα της υπερχρέωσης των νοικοκυριών δεν δημιουργήθηκε τώρα, ενώ ο νόμος Κατσέλη ισχύει από το 2010. Τότε γιατί τέτοιες ουρές στα Ειρηνοδικεία;

Στην Ευρώπη οι πάντες γνωρίζουν ότι κάθε λαός έχει τις αδυναμίες του, τα… κωλύματα του. Για παράδειγμα οι Ιταλοί έχουν μεγάλη ευαισθησία σε ζητήματα σταθερότητας και ασφάλειας των τραπεζών, επειδή στη χώρα τους δημιουργήθηκε στην ουσία η πρώτη τράπεζα. Αντίστοιχα οι Έλληνες έχουν τη αντίληψη ότι τα ακίνητα είναι ιερά. Ότι αποτελούν σταθερή αξία και γι’ αυτό επί δεκαετίες τοποθετούν τις οικονομίες τους στην αγορά σπιτιών και γης. Εξ’ ου και το 85% της ιδιοκατοίκησης.

Όπως έχει διδάξει η ιστορία οι πεποιθήσεις ισχύουν μέχρι τα ανατραπούν. Στην Ευρωζώνη οι τράπεζες είναι σταθερές, αλλά στην Κύπρο πολλοί έχασαν τα λεφτά τους. Επίσης τα οικόπεδα, οι πολυκατοικίες, οι μεζονέτες και οι μονοκατοικίες παραμένουν στη θέση τους, αλλά, πλέον, στην Ελλάδα η αξία τους έχει περιοριστεί λόγω της κρίσης, ενώ η συντήρησή τους έχει γίνει πανάκριβη, λόγω ΕΝΦΙΑ.

Αυτά τα δεδομένα, σε συνδυασμό με τη νοοτροπία των νεοελλήνων, που συχνά ρέπει προς κουτοπόνηρους δρόμους, είναι η βασική αιτία για τις ουρές στα Ειρηνοδικεία που έχουν δημιουργηθεί τις τελευταίες ημέρες. Στο Ειρηνοδικείο Θεσσαλονίκης –για παράδειγμα- τις τελευταίες ημέρες του χρόνου κατατέθηκαν μεσοσταθμικά περίπου 350 αιτήσεις υπαγωγής στο νόμο Κατσέλη καθημερινά, έναντι 50 αιτήσεων ημερησίως το προηγούμενο διάστημα. Το πρόβλημα της υπερχρέωσης ενός νοικοκυριού δεν δημιουργήθηκε τώρα, ενώ ο νόμος Κατσέλη ισχύει από το 2010. Τι σημαίνει αυτό; Ότι κάποιοι ιδιοκτήτες ακινήτων που βρίσκονται σε αυτή τη δύσκολη θέση περίμεναν επί χρόνια, μέχρι να αναζητήσουν την οδό της ρύθμισης. Γιατί; Πιθανότατα πίστευαν ότι κάθε καινούρια ρύθμιση θα ήταν καλύτερη από την ισχύουσα, ενώ η λογική επιβάλλει το αντίθετο. Είναι, επίσης, πιθανό πολλοί από αυτούς να πίστεψαν στην απόλυτα παράλογη εκδοχή ότι η έλευση του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση θα οδηγούσε σε «πρωτοποριακές» λύσεις του προβλήματος, όπως το χάρισμα δανείων, φόρων και υποχρεώσεων.

Η εικόνα δεν μπορεί να είναι ούτε αισιόδοξη, ούτε ενθαρρυντική. Όταν μια κοινωνία που επί 70 χρόνια ζει κατά βάσιν σε καθεστώς ελεύθερης αγοράς –όχι ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πτυχές της οικονομίας που είναι σοβιετικού τύπου- πιστεύει ότι μια μεγάλη οικονομική κρίση και μια πολύχρονη ύφεση μπορούν να οδηγήσουν σε χάρισμα δανείων, στην ουσία σε δωρεά σπιτιών, κάτι παράξενο συμβαίνει. Αν αυτό μπορούσε να γίνει τότε με μια δεύτερη κρίση σε λίγα χρόνια όλοι οι Έλληνες θα αποκτούσαν δική τους κατοικία χωρίς να την ξεπληρώσουν!  

Το κακό με τα χρήματα –και την οικονομία γενικότερα- είναι ότι υπακούουν στους νόμους των μαθηματικών. Στην πρόσθεση, στην αφαίρεση, στον πολλαπλασιασμό και στη διαίρεση. Όποια συστήματα κι αν έχουν επινοηθεί οδηγούν σε ελαφρά διαφοροποίηση αυτών των σχημάτων και όχι στην κατάργησή τους. Όταν κάποια λεφτά λείπουν από έναν λογαριασμό, το κενό εγγράφεται ως ζημία. Για να χαριστούν δάνεια και σπίτια κάποιοι πρέπει να βάλουν το χέρι στην τσέπη για να πληρώσουν αυτή τη ζημία. Το δημόσιο ή οι τράπεζες. Δηλαδή όλοι εμείς! Λογικό; Παράλογο!   

Καλή χρονιά!