Επειδή πολλοί αναρωτιούνται σχετικά με την επόμενη μέρα του ελληνικού επιχειρείν και της ανάμειξης των θεσμών στις εδώ εξελίξεις, καλό θα ήταν στο σημείο αυτό, να ξεκαθαρίσουμε ένα – δύο πράγματα.
Κατ' αρχήν, κανείς ποτέ δεν θα ανακατεύονταν στα του οίκου μας, αν δεν του είχαμε δώσει το δικαίωμα. Και πότε του το δώσαμε; Από την πρώτη στιγμή που ζητήσαμε δανεικά, μπαίνοντας σε Πρόγραμμα (Μνημόνιο ή όπως αλλιώς θέλετε, πείτε το...).
Κατά δεύτερον, ακόμα και έτσι, θα μπορούσαμε να είχαμε διασφαλίσει μια ομαλότερη μετάβαση στη νέα κατάσταση πραγμάτων, αν είχαμε καταλάβει ότι οι «άλλοι», έξω, δεν αστειεύονται. Γιατί ένα χρονικό περιθώριο να ξεχωρίσουμε μόνοι μας την ήρα από το στάρι στην επιχειρηματική κοινότητα της χώρας, που χρόνια τώρα είχε μάθει να δανείζεται ασύστολα, χωρίς ανταποδοτικότητα, μας δόθηκε. Ηταν για πάνω από δύο χρόνια, που απ τις Βρυξέλλες (και το Βερολίνο), πίεζαν και έλεγαν: «κάντε κάτι». Αλλά δεν κάναμε, σχεδόν, τίποτα.
Κάποια στιγμή, το περιθώριο έκλεισε και αποφάσισαν να ασχοληθούν και με αυτή την ιστορία, μόνοι τους, σοβαρά. Μετά από τρεις ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζών, άλλωστε, ήξεραν καλά:
Α) ποιος χρωστάει, τι
Β) ποιος δείχνει διάθεση να εξυπηρετήσει το δανεισμό του
Γ) ποιος δεν έχει καμία διάθεση, γιατί δεν έχει τα λεφτά, αλλά έχει προοπτικές
Δ) ποιος δεν έχει καμία διάθεση, αν και έχει λεφτά, σε προσωπικούς λογαριασμούς, εντός και εκτός Ελλάδας και
Ε) ποιος παρ' όλα αυτά, χωρίς να βάζει «μια» στο μαγαζί του, θέλει να συνεχίσει να παίρνει δανεικά και να παραμένει αφεντικό, σαν τον παλιό καλό καιρό.
Με την παραπάνω χαρτογράφηση υπό μάλης, οι δανειστές έστειλαν τους δικούς τους ανθρώπους στην Ελλάδα. Και άρχισαν το ξεκαθάρισμα. Σε όλους τους κλάδους που έχουν ζήτημα και σε όλες τις επιχειρήσεις που έχουν πρόβλημα. Ξεκινώντας από τους «μεγάλους». Οι οποίοι, κατάλαβαν, ότι άρχισε να χάνεται η γη κάτω από τα πόδια τους, όταν τους κάλεσαν μια ωραία πρωία, για να τους ανακοινώσουν το ... δυσοίωνο μέλλον τους.
Κάποιοι δεν κατάλαβαν τίποτα κι έφτασαν στο σημείο να ζητάνε και πάλι δανεικά!
Κάποιοι κατάλαβαν, δήλωσαν αδυναμία να ανταποκριθούν και αποχαιρετούν τις εταιρίες τους!
Και κάποιοι συμβιβάστηκαν με την νέα πραγματικότητα, δήλωσαν ότι «θα βάλουν ό,τι μπορούν» και θα παραμείνουν με όποιο τρόπο μπορούν ενεργοί για να παρακολουθήσουν την μετάβαση της περιουσίας τους στην επόμενη μέρα, έχοντας την ελπίδα ότι κάπως, κάποτε, μπορεί να επανέλθουν.
Εννοείται ότι η διαδικασία, βρίσκεται σε εξέλιξη...