του Δημήτρη Βαρτζόπουλου*
Για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο την Κατοχή και την ένοπλη εξέγερση της Αριστεράς κατά του δημοκρατικού κράτους ο πληθυσμός της χώρας μας βρίσκεται σε τέτοια ανάγκη.
Η διπλή χρεοκοπία του 2010 και του 2011 (1ο και 2ο μνημόνιο), που οφείλονται βέβαια σε πολιτικές και πρακτικές σοσιαλιστικού κρατικιστικού δημοσιονομικού επεκτατισμού και τα μέτρα, που ήσαν υποχρεωμένες οι Κυβερνήσεις Σαμαρά, να λάβουν για την αντιμετώπισή της, οδήγησαν πράγματι τον ενεργό αστικό και αγροτικό πληθυσμό σε ουσιαστική απώλεια εισοδήματος και αρκετούς, ιδίως ελεύθερους επιχειρηματίες, σε απώλεια της ασφαλιστικής τους καλύψεως. Οι φτωχοί έγιναν σίγουρα φτωχότεροι. Ο κοινωνικός ιστός ετραυματίσθη, αλλά δεν διερράγη. Και τούτο διότι, παρά την έλλειψη μιας σοβαράς προνοιακής υποδομής, για την οποία φυσικά ευθύνονται διαχρονικώς και διακομματικώς οι ελληνικές πολιτικές ελίτ, η ύπαρξη πραγματικής αποταμίευσης, η συνεκτικότης των οικογενειακών δεσμών και η προσωπική και εκκλησιαστική φιλανθρωπία, άντεξαν. Όλοι πλέον παραδέχονται, ότι το 2014 το φως στο τέλος του τούνελ ήταν ευκρινώς ορατό.
Φεύ! Η απόφαση του ελληνικού λαού, να οδηγήσει για πρώτη φορά μια Κυβέρνηση της πραγματικής Αριστεράς στην εξουσία, προκάλεσε νέα χρεοκοπία (3ο μνημόνιο). Τώρα όμως δεν υπάρχει κανείς και τίποτε, που να αντέχει. Υπάρχουν μάλιστα πάρα πολλοί, που όχι απλώς δεν μπορούν να πληρώνουν φόρους και εισφορές, αλλά εν γένει δεν τα βγάζουν ούτε στοιχειωδώς πέρα.
Τα μέτρα προνοιακής πολιτικής, που εξήγγειλε τις προάλλες ο Πρωθυπουργός, για την αντιμετώπιση της εκτεταμένης ανθρωπιστικής κρίσης, αν εξαιρεθεί η διατήρηση του ΕΚΑΣ στους αναπήρους 80% και στον ένα εκ των συζύγων επί διπλής απώλειας του (πόσοι να είναι άραγε οι επωφελούμενοι;) είναι απλώς ανοησίες.
Η προνοιακή πολιτική της ελληνικής Αριστεράς (είμαι βέβαιος, ότι παρόμοια ισχύουν και σε αρκετές χώρες της Βορείου, Κεντρικής Αφρικής και Λατινικής Αμερικής) συνίσταται στο εξής: όποιος δεν μπορεί, να πληρώσει μία παροχή, την παίρνει δωρεάν:
Όποιος δεν μπορεί,να πληρώσει ρεύμα, το παίρνει δωρεάν ή με μειωμένο τιμολόγιο, όποιος δεν μπορεί να πληρώσει εισιτήριο μετακινείται δωρεάν, όποιος δεν έχει για το super πηγαίνει στο κοινωνικό παντοπωλείο ή στο συσσίτιο, όποιος δεν έχει για φάρμακα στο κοινωνικό φαρμακείο ή στο φαρμακείο του ΕΟΠΥΥ, όποιος είναι ανασφάλιστος περιθάλπτεται άνευ ετέρου στα δημόσια νοσοκομεία. Επ´ αυτών:
Αν εξαιρέσουμε το απολύτως αξιέπαινο κάθε φιλανθρωπίας, είτε της προσωπικής είτε της οργανωμένης, η αντικειμενική αναποτελεσματικότης, πολλώ δε μάλλον η αδυναμία επαρκούς και αξιοπρεπούς καλύψεως των σχετικών αναγκών μέσω των κοινωνικών παντοπωλείων, φαρμακείων και συσσιτίων είναι νομίζω αναντίρρητος. Και εάν οι προσφέροντες πολίτες, τα σωματεία, η Εκκλησία κλπ επιτελούν ηθικό έργο συμπόνιας, η πολιτική, που τους θεωρεί ως μέσον και υποκατάστατο των κρατικών υποχρεώσεων, είναι ανεύθυνη και απαράδεκτη.
Ακόμη χειρότερα είναι τα αποτελέσματα των δωρεάν παροχών. Την στιγμή που δεν υπάρχει καμμία μεταβιβαστική πληρωμή από τον κρατικό κορβανά προς τους παρόχους αυτών των δωρεάν αγαθών και υπηρεσιών (πχ ΔΕΗ, συγκοινωνίες), επιβαρύνεται σημαντικά το κόστος τους, το οποίο και, αργά ή γρήγορα, θα μεταφερθεί στις πλάτες των υπολοίπων, θα επιβαρύνει δηλαδή ακόμη περισσότερο την γενική οικονομική κατάσταση. Ακόμη και στα δημόσια νοσοκομεία η παροχή υπηρεσιών χωρίς εγγραφή - έστω- απαιτήσεων από τα ασφαλιστικά Ταμεία δημιουργεί συνθήκες ανεξέλεγκτης λειτουργίας.
Τι γίνεται εν προκειμένω στην Ευρώπη;
Η Κοινωνική Υπηρεσία εξετάζει κατα περίπτωση, εάν το εισόδημα ενός νοικοκυριού είναι μικρότερο ενός ευλόγου επιπέδου. Χορηγείται τότε προνοιακό επίδομα, το οποίο επιτρέπει την φυσιολογική - χωρίς καμία δηλαδή διαφορά από τους λοιπούς πολίτες - αγορά όλων των απαραιτήτων αγαθών και υπηρεσιών. Εννοείται και ασφαλιστική κάλυψη υγείας, εφ´ όσον δεν υπάρχει. Σε ορισμένες χώρες μάλιστα, σε συνεργασία με τον τοπικό ΟΑΕΔ, δίδονται δεύτερες ευκαιρίες σε ατυχήσαντες μικροεπιχειρηματίες, μικρά δάνεια δηλαδή με ευνοϊκούς όρους για μιά νέα αρχή!
Τούτο δεν είναι μόνο αξιοπρέπεια φυσικά. Είναι και ορθή λειτουργία της αγοράς.
Τα χρήματα βέβαια προέρχονται από τον κρατικό προϋπολογισμό. Εάν τούτος δεν επαρκεί, από δανεισμό. Εάν τούτος δεν είναι επαρκώς φθηνός , τότε οι πολίτες αυτών των χωρών δυσφορούν και συνήθως αλλάζουν τις πολιτικές τους ηγεσίες.
Αλλά είπαμε, αυτοί είναι Ευρώπη...
*Ο Δημήτρης Βαρτζόπουλος είναι πρώην υφυπουργός Υγείας και πρώην πρόεδρος της διοικούσας επιτροπής της ΝΔ στη Θεσσαλονίκη