*του Δημήτρη Βαρτζόπουλου
Α. Πανελλήνιες:
Για να είμαστε ειλικρινείς σε πολλές χώρες της Ευρώπης υπάρχουν ενιαίες εξεταστικές διαδικασίες για την απόκτηση του απολυτηρίου της δευτεροβαθμίου εκπαίδευσης, που αποτελεί και το κύριο εισιτήριο για τα ΑΕΙ. Όπως υπάρχουν και πολλές σχολές με περιορισμένο αριθμό εισακτέων. Τα δύο δηλαδή βασικά χαρακτηριστικά του δικού μας συστήματος υπάρχουν και αλλού.
Πουθενά όμως δεν συναντάται, δεν υπάρχει δηλαδή:
1. Η δραματικότητα του γεγονότος, τα χαιρετίσματα του Πρωθυπουργού στους διαγωνιζομένους, οι αναφορές στην τηλεόραση για τον βαθμό δυσκολίας των θεμάτων, συνεχή ρεπορτάζ από τα εξεταστικά κέντρα, συνεντεύξεις υποψηφίων, όλο δηλαδή αυτό το απίστευτο show, που παρακολουθούμε αδιαλείπτως χρονιά με χρονιά.
2. Το αδιανόητο κόστος, ιδίως αν το υπολογίσει κανείς σε ποσοστό επί του μέσου διαθεσίμου οικογενειακού εισοδήματος του ελληνικού πληθυσμού, της προετοιμασίας των παιδιών για συμμετοχή σε αυτήν τη διαδικασία. Σε όλες τις άλλες χώρες το κόστος αυτό είναι σχεδόν μηδενικό. Το εδώ το γνωρίζουμε όλοι.
Δεν έχει πράγματι καμμία έννοια, να συζητήσει κανείς για τα αίτια του φαινομένου, πολλώ δε μάλλον για τις πιθανές θεραπείες του. Είναι ζητήματα εξαιρετικά εξειδικευμένα και δύσβατα. Ζητήματα, που αναλύουν ειδικοί και επί των οποίων αποφασίζουν εξειδικευμένοι και επαΐοντες πολιτικοί.
Τέτοιους ειδικούς και πολιτικούς συναντά κανείς στα Κοινοβούλια όλων των προηγμένων Δυτικών Κρατών. Τους βλέπει μάλιστα κανείς, όχι βέβαια συχνά αλλά τους βλέπει και ακούει -με μέτρο -σε δημόσιες διαβουλεύσεις.
Ερωτήσεις:
Γιατί δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο εδώ; Πόσοι εξειδικευμένοι σε ζητήματα Παιδείας πολιτικοί συζητούν με εμπειρικά δεδομένα και προτείνουν συγκεκριμμένες λύσεις, που θα έχουν τα αποτελέσματα, που απολαμβάνουν οι άλλοι -γονείς και παιδιά- έξω;
Γιατί δεν υπάρχει απολύτως κανένα ενδιαφέρον, καμμία ειδική συζήτηση, καμμία δημοσιότητα για τα αίτια αυτής της αδιανόητης διαφοράς μας από τους άλλους;
Γιατί δηλαδή δεν ερωτούν οι μυριάδες των ρεπόρτερς, που συνωστίζονται έξω από τα εξεταστικά κέντρα, τους αγωνιώντες κάθιδρους γονείς, όχι "πως αισθάνονται" αλλά "πώς αντιμετωπίζουν το γεγονός, ότι οι ομόλογοί τους Βέλγοι, Γάλλοι, Γερμανοί ούτε που διανοούνται μιά τέτοια ταλαιπωρία"; Ακόμη καλύτερα μάλιστα "πόσο κόστισε η προετοιμασία του παιδιού τους και γιατί άραγε είναι αυτή έξω εντελώς τζάμπα";
Έχουμε μήπως ακούσει ποτέ κάτι τέτοιο, να αποτελέσει μείζον θέμα οιασδήποτε πολιτικής αντιπαράθεσης ακόμη και προεκλογικώς;
Ειλικρινώς, πόσο επηρεάζει αυτό το ζήτημα τη προσωπική μας άποψη για κόμματα, πολιτικές και πολιτικό προσωπικό;
Β. Πανεπιστημιακό Άσυλο:
Με αφορμή την πρόσφατη επίθεση αναρχικών με βόμβες μολότοφ σε όχημα των ΜΑΤ έξω από το ΑΠΘ στο οποίο και μετά ανενόχλητοι κατέφυγαν, οι εκπρόσωποι των αστυνομικών εξέδωσαν την εξής ανακοίνωση:
«Στις υποχρεώσεις μας δεν συγκαταλέγεται η δολοφονία μας από θερμοκέφαλους ιδεοληπτικούς» και "Σε ποιο ευνομούμενο κράτος οι εγκληματίες του ποινικού δικαίου απροκάλυπτα αποπειρώνται να αφαιρέσουν ζωές εργαζομένων και η αστυνομία να παραμένει αδρανής λόγω "ασύλου"; Για πόσα ακόμα χρόνια, οι επιθέσεις με μολότοφ θα προσεγγίζονται επιδερμικά;"
Εν προκειμένω πράγματι η πολιτική αντιπαράθεση είναι σκληρή, οι θέσεις της Νέας Δημοκρατίας σαφείς και σωστές. Το πρόβλημα έγκειται αλλού και είναι δραματικό:
Σε ποιο ευνομούμενο κράτος υπάρχει ένα τόσο μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, σίγουρα το ένα τρίτο κατά τις πιο πρόσφατες δημοσκοπήσεις, που υποστηρίζει σθεναρά παρατάξεις, οι οποίες θεωρούν, ότι μπορούν, να κρύβονται επίδοξοι δολοφόνοι σε χώρους του Πανεπιστημίου, διότι τούτο προβλέπεται από την έννοια του ασύλου διακίνησης ιδεών;
Ή αλλιώς: που μπορεί, να οφείλεται αυτή η απίστευτη επιτυχία της Αριστεράς στην Ελλάδα, ακόμη και όταν υπερασπίζεται τέτοιες παλαβές θεωρίες;
Ή ακόμη: σε ποιες ευρωπαϊκές χώρες, υπάρχει τέως υπουργός, που ανησυχεί για την υγεία ενός δολοφόνου 11 ανθρώπων; τι επέτρεψε τέτοιους πολιτικούς, να έρθουν εδώ στην εξουσία;