του Δημήτρη Βαρτζόπουλου*
Λογικές Ασκήσεις Πιθανοτήτων... του μέλλοντος γενέσθαι: Είναι πεποίθησή μου από καιρού, ότι οι Μέρκελ και Γιούνκερ υποστηρίζουν παντί τρόπω τον Τσίπρα, επειδή τους εξυπηρετεί στο Προσφυγικό και δη διττώς, ανεχόμενος αφ´ ενός την συμπεριφορά του Ερντογάν και παρέχων αφ´ ετέρου καταφύγιο στους εξαθλιωμένους, που εγκλωβίζονται εδώ μετά την φραγή της βαλκανικής οδού.
Τούτο καλύπτει την αποτυχία της μεταναστευτικής πολιτικής τους, σώζει την τιμή τους και αποτρέπει την πολιτική καταβαράθρωσή τους. Έχοντας ζήσει εκ του σύνεγγυς τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα επί Σαμαρά, μου είναι απόλυτα σαφές, ότι, παρά τις μεγαλοστομίες, κατ´ ουσίαν έχουν απεμπολήσει κάθε πραγματική μεταρρυθμιστική επιδίωξη. Πού είναι πράγματι η αφόρητη πίεση για την μείωση του δημοσίου τομέως, καταργήσεις και ενοποιήσεις οργανισμών, την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, την απελευθέρωση της αγοράς ενεργείας, την δημιουργία και πώληση της μικρής ΔΕΗ, την ριζική μείωση του χρόνου αδειοδοτήσεως (ιδίως περιβαλλοντικής) νέων επενδύσεων, την απλοποίηση φορολογικών δικών, την ανάπτυξη της τεχνικής εκπαίδευσης την διευκόλυνση, όπου δει, ευρυτέρων απολύσεων κοκ;
Θάφτηκαν βεβαίως, διότι θα οδηγούσαν σε πλήρη διάλυση την Κυβέρνηση της Αριστεράς. Όσον αφορά τώρα τα λογιστικά απαιτούμενα, κάθε ειδικός γνωρίζει ότι οι αυξήσεις φόρων και ασφαλιστικών εισφορών δεν πρόκειται, να έχουν - μακράν- την απαιτουμένη απόδοση. Άρα η χρεωκοπία ή ένα 4ο μνημόνιο ( εάν το δώσουν φυσικά) είναι δεδομένα, προς υπολογισμό παραμένει απλώς η ταχύτης ελεύσεως. Τούτο είναι ασφαλώς ευρέως αντιληπτό έξω, θεωρείται όμως απολύτως αντιμετωπίσιμο, αρκεί να συμβεί μετά το βρετανικό δημοψήφισμα και αφού ηρεμήσει και το προσφυγικό μέτωπο. Υπολογίζεται σε 6-12 μήνες.
Διατί λοιπόν αίφνης σκληρύνει η στάση των δανειστών;
Διότι χρειάζονται τις εντυπώσεις. Το Ταμείο για να δείξει (στη δική του γενική συνέλευση), ότι δεν πτοείται από τις υποκλοπές, η δε κα Μέρκελ για να αποδείξει ότι η υπόκλισή της στον Ερντογάν στην υπόθεση της διώξεως του κωμικού Böhmermann, δεν σημαίνει ότι έχασε ολωσδιόλου τον έλεγχο. Εντός ημερών ( άντε εβδομάδων) θα αποδεχθούν αμφότεροι την υπογραφή ενός νέου MoU ( ειδικής συμφωνίας ή κάπως έτσι θα το πούν ), που θα προβλέπει την λήψη συγκεκριμένων μέτρων επί συγκεκριμένων δημοσιονομικών ενδεχομένων επί ποινή μη καλύψεως των χρηματοδοτικών αναγκών. Αυτά άλλωστε, που - διαρρέεται ότι- ζητά το Ταμείο, δεν θα τα εδέχοντο ούτε αφρικανικές αποικίες προ αιώνων.
Αποκλείεται λοιπόν ο Τσίπρας, να πάει σε εκλογές ή δημοψήφισμα;
Ναι αποκλείεται. Διότι γνωρίζει, ότι θα χάσει και τα δύο. Εάν προκηρυχθούν οιεσδήποτε διαδικασίες, είναι ηλίου φαεινότερον, ότι θα επαναλειφθεί το 1989. Όλοι, εκτός των φανατικών του, θα ψηφίζουν φανατικά, να φύγει. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα γίνει Πρωθυπουργός.
Ο Τσίπρας θέλει να παραμείνει στην εξουσία πάση θυσία. Χρειάζεται χρόνο, ώστε, συνθλίβοντας την μεσαία τάξη, να δημιουργήσει την εντύπωση μαρξιστικής συνέπειας και εξυπηρέτησης των αδυνάμων (μέχρις της χρεωκοπίας βέβαια), που εξασφαλίζει το σύνηθες ελληνικό φιλοκομμουνιστικό ακροατήριο του 20-25% διευρυνόμενο κατά περίπτωση. Η εθελουσία αποχώρηση της Αριστεράς από την εξουσία, που ονειρεύονται οι υπεραισιόδοξοι, δεν θα συμβεί ποτέ. Προϋποθέτει αυτογνωσία και υπευθυνότητα. Τις ιδιότητες αυτές στερείται η Αριστερά εξ ορισμού.
*Ο Δημήτρης Βαρτζόπουλος είναι πρώην υφυπουργός Υγείας και πρώην πρόεδρος της διοικούσας επιτροπής της ΝΔ στη Θεσσαλονίκη