Skip to main content

Οι αναμνήσεις το κερασάκι στα 90χρονα της Διεθνούς Έκθεσης

Για πολλά χρόνια, ένα από τα όνειρα των Ελλήνων απανταχού στη χώρα ήταν να βρεθούν στη Θεσσαλονίκη, στις αρχές Σεπτεμβρίου.

Η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία της ταυτότητας της πόλης. Στις μεταπολεμικές δεκαετίες και μέχρι τη δεκαετία του 1980 η Θεσσαλονίκη ήταν γνωστή στην υπόλοιπη Ελλάδα ως «η πόλη της Έκθεσης». Ούτε Συμβασιλεύουσα, ούτε συμπρωτεύουσα, ούτε πρωτεύουσα των προσφύγων. Ούτε η Ροτόντα, ούτε η Καμάρα, ούτε η βυζαντινή της ιστορία συγκινούσαν το πανελλήνιο όσο η μαύρη μπύρα, το σάντουιτς με το βραστό λουκάνικο και τα ακροβατικά με παράτολμους μοτοσικλετιστές να οδηγούν πάνω σε σχοινιά, έχοντας από κάτω τους το κενό. Ο Πύργος του ΟΤΕ υπήρξε εξίσου δημοφιλής με τον Λευκό Πύργο. Για πολλά χρόνια ένα από τα όνειρα των Ελλήνων απανταχού στη χώρα ήταν να βρεθούν στη Θεσσαλονίκη στις αρχές Σεπτεμβρίου.

Όλα αυτά ατόνησαν από το 1990 και μετά. Οι εξελίξεις στον κόσμο της τεχνολογίας και των επικοινωνιών είχαν ως αποτέλεσμα να αλλάξει ο χαρακτήρας των εκθεσιακών διοργανώσεων σε όλο τον κόσμο. Το βάρος έπεσε στις κλαδικές εκθέσεις, που ως καθαρά εμπορικές, ενδιαφέρουν τους επαγγελματίες κι έχουν συγκεκριμένο οικονομικό αντίκρισμα για όσους συμμετέχουν. Το πανόραμα του νεωτερισμού, ο καινούριος θαυμαστός κόσμος της επιστήμης και της τεχνολογίας διακινείται, πλέον, μέσα από τη δορυφορική τηλεόραση και το ίντερνετ, που φιλοξενούν και τους πρωταγωνιστές. Από τον δημιουργό του facebook που άλλαξε τη ροή των πληροφοριών και επηρέασε καθοριστικά τις κοινωνικές σχέσεις ανά τον πλανήτη μέχρι τον αστροναύτη που μόλις γύρισε από το διάστημα ψηλότερος κατά πέντε πόντους! Όλα όσα παλαιότερα περίμεναν να δουν οι Θεσσαλονικείς και οι επισκέπτες της Διεθνούς Εκθέσεως στα περίπτερα των ΗΠΑ, της Ρωσίας και των άλλων προηγμένων χωρών σήμερα τους επισκέπτονται στο σαλόνι, στο γραφείο και στο κινητό τους. Η εποχή που το θαύμα της ελληνικής τηλεόρασης ξεκίνησε το ταξίδι του από ένα περίπτερο της ΔΕΘ, ένα Σεπτέμβριο στις αρχές της δεκαετίας του 1960, έχουν περάσει.

Με αυτά τα δεδομένα το business κομμάτι της Έκθεσης είναι αυτό που ενδιαφέρει σήμερα. Και που θα ενδιαφέρει από εδώ και πέρα. Το στοίχημα της ανάπτυξης ενός οργανισμού με αυτά τα χαρακτηριστικά είναι δύσκολο. Η Θεσσαλονίκη τα τελευταία 25 χρόνια έχει χάσει πολλά στοιχήματα, με σημαντικότερο την ευκαιρία να αναδειχθεί σε αναπτυξιακό επίκεντρο στα βαλκάνια και στην ευρύτερη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Χωρίς ηγεμονισμούς και κούφιες μεγαλοσύνες. Απλώς και μόνο επειδή ήταν μια δυτική πόλη –με ότι σημαίνει αυτό σε επίπεδο νοοτροπίας και θεσμών- σε στρατηγικό σημείο για ολόκληρη την περιοχή, που μόλις ανακάλυπτε την οικονομία της αγοράς και τους θεσμούς της. Η Έκθεση ήταν ένα από τα πλεονεκτήματα, ένα από τα εργαλεία για να επιτευχθεί ο στόχος. Αλλά το μυωπικό βλέμμα που επέδειξαν, τόσο οι πολιτικοί της χώρας, οι οποίοι για χρόνια ασχολήθηκαν αποκλειστικά με τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, όσο και οι τοπικοί παράγοντες, οι οποίοι απλώς διεκδίκησαν –χωρίς καν να καταφέρουν να πάρουν- το ποσοστό που πίστευαν ότι τους αναλογούσε από το αθηναϊκό πάρτι, είχε ως αποτέλεσμα το τρένο –ή αν προτιμάτε το αεροπλάνο- να χαθεί.

Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η Έκθεση πρέπει να αναπτυχθεί ξανά, ώστε να προσφέρει στον εαυτό της, αλλά και στην οικονομία της Θεσσαλονίκης. Με σύγχρονο τρόπο, όμως. Με έμφαση στην ουσία. Στις δουλειές και την περιφερειακή διάσταση των δραστηριοτήτων της.
Η σημερινή διοίκηση της ενιαίας, πλέον, ΔΕΘ – Helexpo τα γνωρίζει καλά όλα αυτά. Άλλωστε τη συναποτελούν άνθρωποι που προέρχονται από την αγορά, αλλά και δικά της στελέχη που έχουν ζήσει και μελετήσει τόσο τα πάνω της, όσο και τα κάτω της. Που γνωρίζουν τις δυνατότητες που υπάρχουν. Τι πρέπει να γίνει. Τι πρέπει να αποφευχθεί. Στη διοίκησή της συνυπάρχει το σύνολο των παραγωγικών φορέων της Θεσσαλονίκης, κάτι που πολλοί το θεωρούν αδυναμία, καθώς η θεσμική εκπροσώπηση είναι συνήθως χλωμή και επιφυλακτική, αλλά είναι αδήριτη ανάγκη να αποδειχθεί δημιουργική και παραγωγική.   

Τα 90 χρόνια από τότε που πραγματοποιήθηκε η πρώτη Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης –τότε δε λεγόταν έτσι- μετά από μια ιδέα και με την επιμονή του Νικόλαου Γερμανού που κλείνουν φέτος πρέπει να τιμηθούν δεόντως. Το διάστημα είναι μεγάλο και αυτά που έγιναν είναι πολλά. Η ιδέα να συγκεντρωθούν οι αναμνήσεις των επισκεπτών της ΔΕΘ είναι όμορφη. Γλυκιά και σαγηνευτική. Η νοσταλγία πουλάει, όπως λένε οι γκουρού του μάρκετινγκ της μουσικής. Μόνο που στην περίπτωση της Έκθεσης θα πρέπει αυτές οι αναμνήσεις, που είναι σίγουρο ότι θα συγκεντρωθούν κατά χιλιάδες, να αποτελέσουν απλώς το κερασάκι σε μια τούρτα που θα περιλαμβάνει νέες ιδέες, πετυχημένες διοργανώσεις, διεθνείς επιχειρηματικές αποστολές, μεγάλα συνέδρια κι ένα εκθεσιακό κέντρο που θα λειτουργεί όσο το δυνατόν περισσότερες ημέρες μέσα στο χρόνο.