Είναι προφανές πως οτιδήποτε ιδιωτικό προκαλεί ενός είδους αλλεργία στους κυβερνώντες του ΣΥΡΙΖΑ και ειδικά σε έναν κόσμο, που τράφηκε εν πολλοίς από έναν κρατικοδίαιτο ιδιωτικό τομέα -ο οποίος στρεβλά αναπτύχθηκε στη χώρα- και κατέληξε (ο κόσμος αυτός) να είναι κυρίαρχη τάση εντός του συγκεκριμένου κόμματος. Αν όχι του κόμματος, σίγουρα της κυβέρνησης.
Διότι –μη γελιόμαστε- πραγματική κουλτούρα κρατισμού εντός του ΣΥΡΙΖΑ έχουν μόνο ορισμένοι «ξεχασμένοι» ή «βολεμένοι» αριστεροί. Οι υπόλοιποι, που είναι η πλειονότητα των προβεβλημένων στελεχών, των κυβερνητικών στελεχών, είναι κυρίως κεντροαριστεροί ΠΑΣΟΚογενείς, οι οποίοι για να δείχνουν αριστεροί φόρεσαν το κατάλληλο κοστούμι.
Εξηγούμαι: Μια σειρά από κυβερνητικά στελέχη έχουν παρελθόν που δεν το λες και πολύ αριστερό. Έχουν ένα παρελθόν κεντροαριστερό, με την στρεβλή έννοια που έχουμε προσδώσει στην κεντροαριστερά στην Ελλάδα. Αριστερές ιδέες με παραφουσκωμένη τσέπη.
Το αμπαλάζ αριστεροσύνης αυτών των στελεχών, που είτε υπηρετούσαν το «βολεμένο» Δημόσιο, είτε πρόκοψαν σε κρατικοδίαιτες ιδιωτικές επιχειρήσεις και φορείς, έχει γίνει σήμερα κυρίαρχη ιδεολογία εντός του ΣΥΡΙΖΑ και χρησιμοποιείται ώστε να διαφυλάττει απλώς την εικόνα ενός αριστερού κόμματος.
Είναι όλοι εκείνοι που φρόντισαν για την κατάρρευση του ιδιωτικού τομέα στη χώρα (παράγοντας κέρδη και πλουτισμό για τα εκάστοτε αφεντικά τους ως καλά γρανάζια της λαδωμένης από τους υπόλοιπους μηχανής), χωρίς μάλιστα να έχουν ιδεολογικό υπόβαθρο κρατισμού, ώστε να μπορέσουν να υιοθετήσουν, να εφαρμόσουν και να υπηρετήσουν στο τέλος ένα συγκεκριμένο σχέδιο που να οδηγεί σε μια άλλου τύπου οικονομία.
Αν υπήρχε κάτι τέτοιο (υπήρξε σε στελέχη που δεν άντεξαν τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ και έφυγαν από το καράβι) θα σεβόμουν μια σειρά από επιλογές, οι οποίες για τη σημερινή κυβέρνηση και τα σημερινά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, είναι αδιανόητες.
Επειδή όμως ακόμη και το καλύτερο φτιασίδωμα κάποια στιγμή φεύγει, η πορεία των πραγμάτων, σε μόλις δυο τρία χρόνια διακυβέρνησης είναι ήδη αποκαλυπτική. Τα στελέχη αυτά, που μεταφέρουν μαζί τους σε όποιο κόμμα κι αν βρουν στέγη (δεν είναι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ...), την κουλτούρα του κακού συνδικαλιστή, όπως τη βιώσαμε επί δεκαετίες σ' αυτή τη χώρα με απίστευτο κόστος για το συλλογικό συμφέρον, για την πορεία της οικονομίας, για την ίδια την Ελλάδα, εφαρμόζουν μια πολιτική με συγκεκριμένους ευνοημένους, με πολλούς μίζερους και με ανυπολόγιστες ζημιές και θύματα.
Δεξιό στην Ελλάδα έφτασε να θεωρείται οτιδήποτε ιδιωτικό. Αυτό να το δεχτώ. Η ιδιωτική οικονομία, η ελεύθερη αγορά, προφανώς και θεοποιεί το κέρδος. Συνεπώς, αν δεξιό είναι το ακραία φιλελεύθερο, το φιλελεύθερο, το νεοφιλελεύθερο, με όρους οικονομίας, τότε όντως το ιδιωτικό μπορεί να ταυτιστεί με το δεξιό. Θέλει ανάλυση γιατί δεν είναι ακριβώς έτσι, όμως το υπεραπλουστεύω για να συνεννοούμαστε.
Αν πούμε συνεπώς ότι προσδιορίσαμε τον «εχθρό», δηλαδή το δεξιό (ιδιωτικό), εμείς ποιοι είμαστε; Τα «ορφανά» ενός μοντέλου που απέτυχε παταγωδώς και συνέβαλε ισότιμα στον ερχομό της κρίσης στη χώρα; Οι αριστεροί που πιστεύουν σε έναν κρατισμό, τον οποίο δεν μπορούν να υπηρετήσουν; Ποιοι;
Αυτή τη δύσκολη εξίσωση καλείται να λύσει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Κι επειδή δεν μπορεί να το κάνει, καταφεύγει στον αποπροσανατολισμό. Το κάνουν όλοι όσοι έχουν εξουσία στα χέρια τους όταν δεν μπορούν να δώσουν απαντήσεις.
Δείτε για παράδειγμα τι γίνεται με τις ιδιωτικοποιήσεις. Δεν τις θέλει η κυβέρνηση με κανένα τρόπο. Αλλά τις κάνει. Για να υπηρετήσει όμως τη δήθεν αριστεροσύνη της τις κάνει με καθυστέρηση και με ναζάκια. Φαντασιώνεται κρατικές επιχειρήσεις ή κρατικοποίηση επιχειρήσεων και τις ανακοινώνει, χωρίς να μπορεί να υλοποιήσει τις εξαγγελίες της. Κερδίζει τη μάχη των εντυπώσεων, εμφανίζεται σαν θύμα και τελικά κάνει αυτό που γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα: Υπηρετεί πιστά τα σχέδια του εκάστοτε αφεντικού.
Είναι η ιδεολογία της προσαρμοστικότητας. Να την έχει ένας λάτρης της ελεύθερης αγοράς και της ιδιωτικής οικονομίας το θεωρώ λογικό. Να την έχει ένας πραγματικός αριστερός το θεωρώ όχι απλώς παράλογο, αλλά υποτιμητικό για τη νοημοσύνη των πραγματικά αριστερών.
Η πιο εύκολη κρατικοποίηση είναι των Τραπεζών. Έγινε; Όχι. Θα μπορούσαμε άνετα να είχαμε προχωρήσει στην κρατικοποίηση της ΕΥΑΘ ας πούμε. Με ένα δημοψήφισμα για στήριγμα και με τα οικονομικά στοιχεία του συγκεκριμένου φορέα θα είχαμε δεδομένη επιτυχία. Το SOSαμε το νερό; Όχι. Θα μπορούσαν να αποτρέψουν τους πλειστηριασμούς. Το έκαναν; Όχι. Αμέτρητα τα παραδείγματα, όμως είναι προφανές ότι τέτοιος σχεδιασμός στην πραγματικότητα από αυτή την κυβέρνηση δεν υπάρχει πολύ απλά γιατί δεν πιστεύει και δεν υπηρετεί ένα τέτοιο –αριστερό- μοντέλο.
Αντιθέτως, υλοποιεί –χωρίς κατά δήλωσή της να το πιστεύει- τις επιταγές των μνημονίων, που είναι δομημένα από τους λάτρεις της ελεύθερης αγοράς. Μη μένετε στο ότι τις υλοποιεί. Μείνετε στο αν τις πιστεύει.
Προσωπικά έχω πεισθεί ότι η συγκεκριμένη κυβέρνηση είναι ο καλύτερος υπηρέτης των μνημονιακών πολιτικών, ακριβώς επειδή έχει επικεντρωθεί στον επικοινωνιακό χειρισμό τους. Τις πολιτικές τις εφαρμόζει όπως ακριβώς της επιβάλλουν. Κι αυτό είναι μια μεγάλη επιτυχία. Βλέπετε επιτυχημένος κυβερνήτης δεν είναι μόνον ο αποτελεσματικός, ο συνεπής κτλ. Ενίοτε –στην Ελλάδα κοντεύει να γίνει πάντοτε- είναι ο καλός διαχειριστής.
Σε αυτό τον τομέα η κυβέρνηση παίρνει άριστα. Έχει βρει τους πρόθυμους πρώην ευνοημένους του συστήματος να στηρίζουν το αριστερό προφίλ της και συνεχίζει την κουλτούρα του κακού συνδικαλισμού, που επαναστατεί, κάνει ντόρο και φασαρία και μόλις πάρει αυτό που θέλει είτε πάνω, είτε κάτω από το τραπέζι, θεωρεί τα θύματα (τους εργαζόμενους δηλαδή) παράπλευρες απώλειες. Βλέπετε είναι πολλοί εκείνοι που προσβλέπουν σε θέσεις με την «πρώτη φορά αριστερή» κυβέρνηση.
Στήνουν το δικό τους σύστημα, τον δικό τους μηχανισμό, για να κρατηθούν στην εξουσία. Θεμιτό για τους συγκεκριμένους ανθρώπους. Είναι πολλοί που δεν έχουν μάθει να παράγουν στην Ελλάδα, που δε θέλουν να δουλεύουν πολύ και θέλουν να έχουν αξιοζήλευτα προνόμια. Ολόκληρη ιδεολογία σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα δομήθηκε σε αυτή τη βάση – θεμέλιο. Όσοι δεν πιστεύουν στην ανταποδοτικότητα και καπηλεύονται κοινωνικούς αγώνες διαστρεβλώνοντας την ουσία και τις αιτίες για τις οποίες αυτοί έγιναν, τώρα δρέπουν τους καρπούς των προσπαθειών τους. Τον ένα και μοναδικό καρπό: το αδιέξοδο.
Και για να μην παραμυθιάζονται όσοι τρέφονται από το όποιο δημόσιο, με την κατάρρευση του ιδιωτικού τομέα θα έρθει και η δική τους κατάρρευση. Νομοτελειακά. Είναι σαν εκείνους τους επιχειρηματίες και ιδιωτικούς υπαλλήλους, που με τη δική τους στρεβλή λογική, στην αρχή της κρίσης με τις πρώτες μειώσεις μισθών στο Δημόσιο έβγαλαν χολή. Γρήγορα κατάλαβαν πως με το θάνατο της κατσίκας του γείτονα δεν είχαν γάλα και στο δικό τους σπίτι.