Skip to main content

Π. Μπούμπουρας: Η Οδησσός, ο Εμφιετζόγλου και το project των 70 εκατ.

Από Voria.gr
Η ιστορία του Λημνιού επιχειρηματία Παντελή Μπούμπουρα που, μετά από 20 χρόνια επιτυχιών στην Ουκρανία, επέστρεψε για να επενδύσει και στη χώρα του.

Συνέντευξη στο Γιώργο Λαμπίρη

Ο Παντελής Μπούμπουρας γεννήθηκε στη Λήμνο. Ήρθε στην Αθήνα το 70 στην εποχή που η οικοδομή άρχισε να αναπτύσσεται με μεγάλη ταχύτητα και ιδίως μεταπολιτευτικά όταν δημιουργήθηκε εν πολλοίς η σημερινή ρυμοτομία της πόλης. Στα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής του διαδρομής δούλεψε ως οικοδόμος, ενώ ταυτόχρονα φοίτησε σε Ανώτερη Σχολή για να λάβει το πτυχίο ηλεκτρολόγου.

Το 1981 ίδρυσε τη δική του εταιρεία με ειδικότητα στη μελέτη και εκτέλεση ηλεκτρομηχανολογικών έργων.

Το 1997 μετά από ένα αεροπορικό δυστύχημα, στο οποίο έχασαν τη ζωή τους αρκετοί φίλοι και συνεργάτες του, ήταν ο μόνος που αποφάσισε να παραμείνει στην Ουκρανία, έχοντας ήδη δεχτεί πρόταση συνεργασίας από τον Πρόδρομο Εμφιετζόγλου ιδιοκτήτη της κατασκευαστικής εταιρείας, Μηχανική.

Την ίδια χρονιά ίδρυσε τη GEFEST με ειδίκευση στις κατασκευές και έδρα την Ουκρανία. Σήμερα, 20 χρόνια μετά την εγκατάσταση του στη χώρα της Ανατολικής Ευρώπης, είναι ένας από τους κραταιούς επιχειρηματίες της ευρύτερης περιοχής και πρόεδρος της Φιλικής Εταιρείας στην Οδησσό.

To ονομά του είχε εμπλακεί κάποια στιγμή και με το ενδεχόμενο απόκτησης του Άρη, το οποίο ωστόσο ουδέποτε έγινε πράξη, με τον ίδιο στη συνέχεια να αποσύρει το ενδιαφέρο του.

«Αν κάτι χρειάζεται αυτή τη στιγμή η Ελλάδα, είναι μια ικανή ομάδα», λέει, σχολιάζοντας τα πολιτικά πράγματα, επιμένοντας στην ανάγκη συνεργασίας των πολιτικών δυνάμεων.

Ο ίδιος έχει καταρτίσει επενδυτικό σχέδιο που ξεπερνάει τα 70 εκατ. ευρώ, για τη δημιουργία ξενοδοχειακών μονάδων και αγροτικών εκτάσεων στην ιδιαίτερη πατρίδα του.

-H διαδρομή σας ξεκίνησε από τη Λήμνο για να καταλήξει στην Ουκρανία. Γιατί φύγατε από την Ελλάδα;

«Μετά από πολλά χρόνια αγώνα κατάφερα να δημιουργήσω μία εταιρεία που έκανε ηλεκτρομηχανολογικά έργα. Ας είναι καλά ο Πρόδρομος Εμφιετζόγλου, ο οποίος με εμπιστεύθηκε, δίνοντάς μου έργα την εποχή εκείνη.

Ο Εμφιετζόγλου είχε τη διορατικότητα να δει το άνοιγμα προς την Ανατολή, ασχέτως εάν δεν του βγήκε τότε. Για εμάς η «Ανατολή» είναι τα ρώσικα κράτη, καθότι υπάρχει και η άλλη «Ανατολή», που περιλαμβάνει τα αραβικά κράτη.

Μου ζήτησε λοιπόν κάποια στιγμή ο Εμφιετζόγλου να τον βοηθήσω σε μία δουλειά στην Οδησσό, καθότι δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα. Έτσι ανέλαβε τη μηχανολογική μελέτη ενός  έργου στην περιοχή.

Μέχρι τότε δεν είχα πάει ποτέ στο εξωτερικό και δεν ήξερα τη γλώσσα. Παρόλ’ αυτά το Πάσχα του ’97 πήρα το αεροπλάνο και έφυγα για την Ουκρανία. Αυτό που είδα ήταν μια χώρα, για την οποία πίστευα εντελώς διαφορετικά πράγματα».

-Τι είχατε στο μυαλό σας πηγαίνοντας στην Ουκρανία και την Οδησσό;

«Έπαθα σοκ. Είδα μία πόλη εγκαταλελειμμένη και ταυτόχρονα πολύ όμορφη. Επικρατούσε μία απροσδιόριστη κατάσταση. Συναντούσα ανθρώπους με κουλτούρα και ανθρώπους με πολύ χαμηλό επίπεδο μορφωτικό και κοινωνικό.

Αυτό που κατάλαβα όμως ήταν ότι αυτή η χώρα κάποια στιγμή θα ξαναχτιζόταν και επομένως είχε δουλειά.

Έτσι, ο Εμφιετζόγλου με εμπιστεύθηκε, δίνοντάς μου τη δουλειά.

Δυστυχώς είχαμε μία τραγωδία. Προς τα τέλη του 1997, 17 Δεκεμβρίου ήταν, έπεσε το αεροπλάνο και σκοτώθηκε ο συνεργάτης μου, Μάρκος Λαμπρινόπουλος, μαζί με 23 συναδέλφους.

Έτσι, αφού μπήκε το 1998 και μετά από το συμβάν αυτό, κανένας δεν ήθελε να γυρίσει πίσω. Σαν να είχε χαθεί το όνειρο… Ο μοναδικός που γύρισε ήμουν εγώ. Μετά από 20 χρόνια, είμαι σίγουρος ότι δεν έκανα λάθος.

-Ήταν μόνο θέμα συγκυριών η άφιξή σας στην Ουκρανία αλλά και η συνέχεια στην επαγγελματική σας σταδιοδρομία;

«Οι συγκυρίες συνέβαλαν. Ωστόσο εάν δεν έκανα κι εγώ κάτι από την πλευρά μου, τίποτα δεν θα συνέβαινε».

-Δουλέψατε και οικοδομή;

«Όχι απλά δούλεψα, ήμουν αρχηγός στο σφυροκάλεμο. Το ’70 που ήρθα για πρώτη φορά στην Αθήνα, ξεκίνησα να δουλεύω ως ηλεκτρολόγος στην οικοδομή. Είμαι περήφανος γι’ αυτό, τη στιγμή που άλλοι ντρέπονται να πουν από πού ξεκίνησαν.

Ξέρετε, ακούω κάποιους να περηφανεύονται ότι τελείωσαν οικονομικά στο Harvard. Αυτό που συνήθως απαντάω είναι ότι “κι εγώ είμαι επιστήμονας. Σπούδασα τις οικοδομές”».

-Είστε άνθρωπος της πιάτσας λοιπόν…

‘Όπως το εννοείτε, ναι, είμαι. Βέβαια, δεν αποκλείεται και κάποιος που τελείωσε πανεπιστήμιο να είναι άνθρωπος της πιάτσας. Όλα είναι σχετικά».

-Τι ετοιμάζετε στη Λήμνο αυτή τη στιγμή; Υπάρχει ένα επενδυτικό πλάνο σε σχέση με τον τουρισμό.

«Διαρκώς αναζητούσα μία ευκαιρία τα τελευταία χρόνια, για να μπορώ να πηγαίνω τακτικά στη Λήμνο. Σκεφτόμουν τρόπους με τους οποίους θα μπορούσα να το πετύχω.

Και εντάξει, θα μπορούσα απλά να πηγαίνω στο νησί μου. Εάν όμως δεν έκανα και κάτι, θα ήταν πληκτικά.

Γι’ αυτό και αποφάσισα να επενδύσω στον ξενοδοχειακό κλάδο και στις αγροτικές καλλιέργειες, συνδυάζοντας το τερπνόν με το ωφέλιμο. Έχω αγοράσει εκτάσεις για καλλιέργεια καθώς και για την ανέγερση ξενοδοχείων.

Όταν ανακοίνωσα το σχέδιό μου, τα παιδιά μου με προέτρεψαν να επενδύσουμε στη Σαντορίνη ή στη Μύκονο, όπου οι ξενοδοχειακές μας δραστηριότητες θα ήταν πιο κερδοφόρες. Στην πρότασή τους, έβαλα μπροστά τον παράγοντα συναίσθημα.

Άλλωστε τα χρόνια περνάνε… Επιθυμία μου είναι να πηγαίνω με τη γυναίκα μου 2-3 μέρες κάπου, αλλά να έχω κι ένα λόγο για να επισκεφθώ στην πατρίδα μου.

Γι’ αυτό και  τα τελευταία δύο χρόνια ξεκίνησα να υλοποιώ την επένδυση στη Λήμνο. Στην αρχή πολύ δύσκολα. Με βοήθησε ο αδερφός μου, καθότι ήταν πολύ δύσκολο να βρούμε άκρη και να αποκτήσουμε τις εκτάσεις γης που είχαμε εντοπίσει. Είχαν λιμνάσει τα ύδατα στο νησί. Κάποιοι από τους ιδιοκτήτες δεν ήξεραν ούτε τι χρήματα έπρεπε να ζητήσουν γι’ αυτό που πουλούσαν. Ο καιρός όμως πέρασε και τα πράγματα μπήκαν σε μια τάξη. Μέχρι στιγμής λοιπον έχω αγοράσει 3.000 στρέμματα και θα προσπαθήσω να αποκτήσω άλλα τόσα.

Επί της ουσίας θα δημιουργήσω δύο ξενοδοχεία σε συνδυασμό με την αγροτική μου δραστηριότητα.

Επίσης έχουν προχωρήσει οι διαδικασίες για να δημιουργήσουμε ένα οινοποιείο καθώς και συσκευαστήριο για σύκα. Αρχίσαμε να φυτεύουμε 200 στρέμματα αμπέλια, και 1.500 στρέμματα σύκα, δαμάσκηνα και διάφορα άλλα αγροτικά προϊόντα».

-Πώς θα κινηθείτε σε σχέση με τα ξενοδοχεία σας;

«Σύμφωνα με το σχέδιο θα χτιστούν δύο ξενοδοχεία με τη δυνατότητα να χτίσουμε έως και 70.000 τετραγωνικά. Δεν ξέρω εάν θα χτιστούν τόσο μεγάλες μονάδες. Σημασία έχει να λειτουργήσουν σωστά. Πολλοί δημιουργούν ξενοδοχεία, τα οποία στη συνέχεια δεν αποδίδουν.

Επί της ουσίας μέσα στην επόμενη τριετία θα έχουμε δημιουργήσει δύο πεντάστερα ξενοδοχεία των 400 κλινών το καθένα. Το ένα στο Μούδρο και άλλο ένα στο Πλατύ.

Το σύνολο της επένδυσης θα φτάσει εντός της επόμενης πενταετίας περί τα 70 εκατομμύρια ευρώ».

-Γιατί επενδύετε στην Ελλάδα τη στιγμή που κάποιοι λένε ότι δεν προσφέρεται η χώρα για επενδύσεις;

«Θα σας πω για την απόφασή μου να καλλιεργήσω σύκα. Στην Ουκρανία είδα να πωλούνται τούρκικα σύκα. Αμέσως μετά κάναμε έρευνα για τη στρεμματική απόδοση που προσφέρουν. Όταν πήρα στα χέρια μου το στυλό και έβαλα τα πράγματα κάτω, διαπίστωσα ότι έστω και το 35% όσων προβλέπει η μελέτη να υλοποιηθούν, η δουλειά είναι πολύ καλή.

Επίσης γεννήθηκα στο νησί. Έχοντας φυτέψει ήδη τα πρώτα στρέμματα, περνάω και βλέπω τα δεντράκια και τρελαίνομαι. Είναι και χόμπι εκτός των άλλων. Το ευχαριστιέμαι.

Σε ό,τι αφορά στα ξενοδοχεία, ποτέ δεν ήταν κακή επένδυση στην Ελλάδα. Είχαν μάθει πολλοί όμως να παίρνουν το 75% της επένδυσης σε επιδότηση. Σημασία έχει επίσης το γεγονός ότι δεν περιμένω να ζήσω από τα ξενοδοχεία, καθότι η απόδοση της επένδυσης θα έρθει, αλλά χρειάζεται το χρόνο της».

-Έχετε έρθει στην Αθήνα για λίγες ημέρες. Υπάρχει κάτι που σας ενδιαφέρει επενδυτικά εδώ;

«Έχω κάποια πράγματα υπόψη μου. Εντός του 2018 στοχεύω στην εξαγορά μίας μικρής κατασκευαστικής εταιρείας, καθώς και να ασχοληθώ με τα δημόσια έργα, όχι απαραίτητα μεγάλου βεληνεκούς. Στόχος  μου επίσης είναι να χτίσω ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο, τύπου mall, και να το νοικιάσω».

-Τι είναι η Φιλική Εταιρεία στην οποία δραστηριοποιείστε στην Ουκρανία;

«Όλα ξεκίνησαν από το ίδρυμα Μπούμπουρα. Δημιουργήθηκε κάποια στιγμή στην Οδησσό ένα πάρκο, με έξοδα του δήμου της Κωνσταντινούπολης, το οποίο ονομάζεται Ινστανμπούλ.

Από την πλευρά μου έδωσα μάχη με τα θηρία για να δημιουργήσουμε ακριβώς δίπλα ένα ελληνικό κέντρο. Για να μπορέσω να το χρηματοδοτήσω μου ζήτησαν να δημιουργήσω ένα ίδρυμα. Έτσι προέκυψε το ίδρυμα Μπούμπουρα. Το ελληνικό πάρκο θα δίνει τη δυνατότητα στον κόσμο να κάνει τη βόλτα του, σε συνδυασμό με ένα ελληνικό μουσείο, το οποίο θα δημιουργηθεί στην περιοχή. Εκεί θα συναντά κανείς όλες τις προτομές των Ελλήνων που διέπρεψαν στην Ουκρανία.

Ερχόμαστε τώρα στη Φιλική Εταιρεία, στην οποία είμαι πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου τα τελευταία τρία χρόνια. Τη χρηματοδοτώ στο 100% με εξαίρεση το μισθό που παίρνει ο διευθυντής της από το ελληνικό κράτος, το οποίο δεν έχει τη δυνατότητα να ξοδεύει χρήματα γι’ αυτό το σκοπό. Ο ρόλος του ιδρύματος είναι αποκλειστικά πολιτιστικός.

Είμαι περήφανος και ευτυχής για την ύπαρξη της Φιλικής Εταιρείας. Προχωρήσαμε πρόσφατα μάλιστα σε μελέτη για τη δημιουργία του μουσείου της Φιλικής Εταιρείας, το οποίο σκοπεύω να χρηματοδοτήσω».

-Ελλάδα ή Ουκρανία;  Ποια από τις δύο πατρίδες θα διαλέγατε;

«Το αίμα νερό δεν γίνεται. Η Ελλάδα, είναι η Ελλάδα. Εάν μου έλεγαν να πολεμήσω για την Ουκρανία θα πήγαινα ευχαρίστως. Εάν όμως πολεμούσε η Ελλάδα με την Ουκρανία, θα διάλεγα την Ελλάδα».

-Μήπως όμως η Ουκρανία σας έδωσε όλα όσα δεν σας έδωσε η Ελλάδα;

«Για να βάλουμε τα πράγματα σε τάξη. Ποιος σας είπε ότι δεν μου έδωσε η Ελλάδα; Αντιθέτως. Πριν φύγω για την Ουκρανία είχα ήδη μία εταιρεία με 250 άτομα προσωπικό. Γι’ αυτό και έφυγα να πάω εκεί, για να αναπτύξω τη δουλειά μου.

Την αγαπάω βέβαια και την Ουκρανία. Η γυναίκα μου μάλιστα συνηθίζει να λέει: “η Αγία Ουκρανία”. Δεν παύει όμως να είναι η δεύτερη πατρίδα μου. Πότε δεν θα γίνει η πρώτη».

-Συναντήσατε και κρίσεις στην Ουκρανία. Ασπάζεστε το απόφθεγμα ότι η κρίση γεννά ευκαιρίες;

«Βεβαίως. Και όποιος καταφέρει να βγει αλώβητος από την κρίση, θα είναι πολύ πιο δυνατός. Ζήσαμε εξάλλου τέσσερις διαφορετικές περιόδους κρίσεων στην Ουκρανία, περάσαμε πόλεμο.

Βάζαμε τα χρήματά μας στην τράπεζα. Ξαφνικά κατέβαζε ρολά και μετά από 10 μέρες τα 100 ευρώ είχαν γίνει 33 ευρώ από τις υποτιμήσεις».

-Οι δραστηριότητές σας όμως δεν σταματούν εκεί. Είστε επικεφαλής και της ουκρανικής ομάδας μπάσκετ, Μπίπα.

«Είμαι πρόεδρος της ομάδας. Αυτό που υποσχέθηκα είναι ότι στην αρχή τα καθήκοντά μου θα έχουν τυπικό χαρακτήρα, μέχρι να δω ότι μπορώ να αναλάβω πλήρως την τύχη της, καθώς αυτή τη στιγμή η ομάδα ανήκει στην πόλη.

Βοηθάω βέβαια και τη δεύτερη ομάδα της πόλης τη Δυναμό καθώς και την ποδοσφαιρική Τσερνομόρες.

Εάν καταφέρουμε να φτάσουμε τη Μπίπα στην Ευρωλίγκα θα είμαι ευχαριστημένος».

Κύριε Μπούμπουρα κάποια στιγμή είχε ακουστεί, ότι βρεθήκατε πολύ κοντά στην απόκτηση του ποδοσφαιρικού Άρη, και ότι μιλούσατε με το Θεόδωρο Καρυπίδη. Τι συνέβη με το συγκεκριμένο ζήτημα;

Δεν θα ήθελα να σχολιάσω κάτι για το συγκεκριμένο θέμα.

-Σκεφτήκατε ποτέ να αποκτήσετε την ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού;

«Δεν μου τα λέτε καλά… Εγώ δεν είμαι Αγγελόπουλος! Δεν έχω αυτή την οικονομική επιφάνεια. Ούτε μπορώ να βάλω 10 εκατομμύρια και να τα χάσω! Και να θέλω λοιπόν δεν μπορώ! Το όνειρό μου θα ήταν να πάρω την ποδοσφαιρική ομάδα και να την οδηγήσω στην κατάκτηση του Champions League!

Ωστόσο μη με περνάτε για πλούσιο. Κάποιοι έχουν δισεκατομμύρια. Δεν σημαίνει ότι κι εγώ βρίσκομαι στην ίδια κατάσταση. Μην ξεχνάτε ότι οι πραγματικά μεγάλοι και πλούσιοι δεν κάνουν τίποτα».

-Γιατί προβάλλεστε τόσο έντονα από τα μέσα ενημέρωσης το τελευταίο χρονικό διάστημα;

«Η αλήθεια είναι ότι και η γυναίκα μου έβαλε τις φωνές. Μου είπε ότι το έχω παραξηλώσει. Πλέον κι εμένα έχει αρχίσει να με ενοχλεί. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα συνεχίσω να κάνω ό,τι μπορώ.

Αυτό που με ενοχλεί, είναι ότι με θεωρούν πιο πλούσιο από αυτό που είμαι στην πραγματικότητα. Δεν παραπονιέμαι βέβαια, έχω να φάω, αλλά τα μεγέθη είναι διαφορετικά σε σχέση με τις εντυπώσεις που δίνονται».

-Ποια είναι η γνώμη σας για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ από το 2015 που ανέλαβε έως και σήμερα;

«Θα σας πω τι με ενοχλεί. Στην Ουκρανία, όντας οικονομικοί μετανάστες, δενόμαστε πολύ με την πατρίδα, τη θρησκεία, την οικογένεια. Εκτιμώ ότι η σημερινή κυβέρνηση είναι μπερδεμένη σε σχέση με αυτές τις αξίες.

Θα πω λοιπόν τη γνώμη μου και ας παρεξηγηθώ.

Ένας άνθρωπος που δεν πιστεύει πουθενά, δεν μπορεί να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι υπήρξε δασκάλα που έβγαλε την εικόνα της Παναγίας από το σχολείο ή ότι τη σημαία μπορεί να την κρατάει ένας Τούρκος. Νιώθω να καταρρέουν θεσμοί και αξίες και τρελαίνομαι.

Για εμάς που ζούμε στο εξωτερικό, υπάρχει μία έντονη ευαισθησία σε αυτά τα ζητήματα. Δεν μπορείτε να το καταλάβετε πώς αισθανόμαστε.

Δεν είμαι ακροδεξιός. Ειδικά εγώ…  Ωστόσο με ενοχλεί να ακούω ότι τη σημαία δεν θα την κρατάει ο καλύτερος μαθητής, και ότι ο σημαιοφόρος θα προκύπτει από κλήρωση».

-Στον οικονομικό τομέα χειρίστηκαν τα πράγματα σωστά;

«Σήκωσαν ένα μεγάλο φορτίο στις πλάτες τους. Παρόλ’ αυτά βλέπω ότι το πρόβλημα συνεχίζει να υπάρχει.

Και το μόνο που βλέπω στην τηλεόραση, είναι πολιτικοί που επιρρίπτουν ευθύνες στους προηγούμενους, θεωρώντας ότι αυτοί είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για τα λάθη που έγιναν. Τι σημασία έχει πλέον ποιος έκανε τα λάθη;

Ας τα αφήσουν όλα πίσω τους, και να προσπαθήσουν όλοι μαζί να δώσουν λύση για να προχωρήσουμε μπροστά».

Υπάρχει ο άνθρωπος που θα μπορούσε να βγάλει την Ελλάδα από το λήθαργο; Θα είναι ο Κυριάκος, η Γεννηματά και η Κεντροαριστερά; Ποιος θα είναι τελικά;

«Υποστήριζα κάποτε τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ωστόσο έχω να ψηφίσω πολλά χρόνια. Τα βιώματά μου ήταν εναντίον του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος έκανε και αρκετά καλά. Του χρωστάμε για παράδειγμα το γεγονός ότι μας έβαλε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Άλλωστε ήταν χαρισματικός.

Είχα φτάσει λοιπόν να ψηφίζω ΠΑΣΟΚ από συνήθεια και μόνο. Είτε μου άρεσαν τα όσα έκανε, είτε όχι. Γι’ αυτό και σταμάτησα να ψηφίζω.

Αυτό που έχω να πω σήμερα πια, είναι πως είτε ανήκουν οι πολιτικοί στη Δεξιά, είτε στην Κεντροαριστερά, είτε στην Αριστερά, πρέπει να ομονοήσουν και να συνεννοηθούν προς όφελος της χώρας.

Χρειάζεται μία πολιτική συμπόρευση ετερόκλητων δυνάμεων, οι οποίες να εξασφαλίσουν την υποστήριξη της πλειοψηφίας των Ελλήνων. Έχουμε ανάγκη από μία χαρισματική ομάδα.

Ένας άνθρωπος, είτε λέγεται Μητσοτάκης, είτε λέγεται Τσίπρας, από μόνος του δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Πέρασαν άλλωστε οι εποχές που υπήρχαν χαρισματικοί ηγέτες όπως ο Παπανδρέου, ο Μητσοτάκης, ο Καραμανλής. Είτε συμφωνούσε κάποιος μαζί τους, είτε όχι.

Άλλωστε ολόκληρη η Ευρώπη πάσχει από ηγέτες, γι’ αυτό και τρίζουν τα θεμελιά της. Η Μέρκελ, ο Μακρόν, ο Ρέντσι είναι ηγέτες;

Διαθέτουμε λογιστές και κάθε λογής τεχνοκράτες. Όχι όμως και ηγέτες».

-Η νεότερη γενιά έχει τη δύναμη να αλλάξει τα πράγματα;

«Δυστυχώς δεν βλέπω τους νέους να δραστηριοποιούνται. Τους έχουν τσακίσει το ηθικό. Είναι τραγικό αυτό που συμβαίνει.

Κάποτε εμείς παίρναμε τρεις δραχμούλες. Κάναμε μια ακόμα δουλειά, βγάζαμε ακόμα τρεις δραχμές. Το μυαλό μας ήταν πώς θα τα καταφέρουμε σιγά σιγά.

Τα παιδιά σήμερα έμαθαν να τα τροφοδοτούν οι γονείς τους. Και όταν έχουν συνηθίσει σε έτοιμο χρήμα, είναι δύσκολο να δεχτούν ότι από τα ψηλά θα πρέπει να κινηθούν στα χαμηλά. Καλύτερα να μάθει κάποιος στα λίγα. Άλλωστε ο φτωχός θα προσπαθήσει να ανέβει…».