του Γιάννη Παπαγεωργίου*
Η καθημερινότητα που ζούμε τα τελευταία χρόνια είναι τέτοια που θέλοντας και μη παρασυρόμαστε και ασχολούμαστε μόνο με οικονομικά προβλήματα και δημοσιονομικά ζητήματα. Είναι όμως μόνο αυτά τα ανοιχτό μέτωπα για την πατρίδα μας; Η κρίση είναι καθαρά οικονομική – πολιτική ή αγγίζει πλέον κάθε πτυχή του κράτους και της κοινωνίας μας;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ακούω ότι υπάρχει κρίση με τα Σκόπια ή αν θέλετε με την πΓΔΜ και ότι είμαστε πολύ μακριά και άλλες φορές πολύ κοντά στην επίλυση του ζητήματος του ονόματος. Μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Μέσα μου δεν άργησε να αναπτυχτεί από νωρίς μια ευαισθησία και αγάπη προς τον τόπο μας, την ιστορία μας, τον πολιτισμό και την παράδοση μας. Πολιτισμικά και Ιστορικά.
Από το 1992 λοιπόν η Πατρίδα μας μπήκε σε μια περιπέτεια. Σε μια περιπέτεια που κρατεί 25 χρόνια τώρα. Η γειτονική χώρα, προς βορρά, τα Σκόπια, θέλοντας να δημιουργήσουν ανάχωμα στον βουλγαρικό και αλβανικό επεκτατισμό και έπειτα από 60 περίπου χρόνια προπαγάνδας από διαδοχικές κυβερνήσεις της Γιουγκοσλαβίας, αυτονομήθηκαν και αυτό-αναγορευτήκαν ''Δημοκρατίας της Μακεδονίας''. Εν τούτοις η πατρίδα μας έδειξε και δείχνει να αντιστέκεται με γνώμονα τον σεβασμό στην ελληνική ιστορία.
Οι Σημαντικοί σταθμοί είναι:
Tο Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών 1992: «Η πολιτική ηγεσία της χώρας, με εξαίρεση το ΚΚΕ, συμφώνησε ότι η Ελλάδα θα αναγνωρίσει το ανεξάρτητο κράτος των Σκοπίων μόνο εάν τηρηθούν και οι τρεις όροι που έθεσε η ΕΟΚ στις 16 Δεκεμβρίου του 1991, με την αυτονόητη διευκρίνιση ότι στο όνομα του κράτους αυτού δεν υπάρχει η λέξη Μακεδονία». Αυτή ήταν η ανακοίνωση που εξέδωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής, μετά την ιστορική σύσκεψη πολιτικών αρχηγών που πραγματοποιήθηκε στις 13 Απριλίου του 1992, ώστε να βρεθεί μία κοινή γραμμή στο ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων. Και τότε οι Ευρωπαίοι ηγέτες είχαν σεβαστεί την στάση μας.
Το NATO SUMMIT 2008: Όταν ο Κ. Καραμανλής ξεκαθάρισε ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να δεχτεί την ένταξη της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ από τη στιγμή που δεν έχει εξευρεθεί αμοιβαία αποδεκτή λύση και ότι οποιαδήποτε λύση βρεθεί θα πρέπει να έχει την έγκριση από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, να είναι μόνιμη και όχι προσωρινή.
Φθάνουμε λοιπόν στο σήμερα. Πλέον στα Σκόπια υπάρχει μια άλλη κυβέρνηση που δείχνει να είναι ανοιχτόμυαλη. Θέλουν την χώρα τους μέλος στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Η Ελλάδα είναι έτοιμη να βοηθήσει προς αυτό. Θέλουμε σαν χώρα άλλωστε καλές σχέσεις με όλους τους γείτονες μας. Είναι όμως έτοιμα τα Σκόπια με σοβαρότητα και ρεαλισμό να δούνε την πραγματικότητα; Να αφήσουν στην άκρη κάθε ιδέα ''μακεδονισμού'' και αλυτρωτισμού και να καταλάβουν ότι καλώς ή κακώς ο δρόμος τους προς ΕΕ και ΝΑΤΟ περνά μέσα από την κοινή πλεύση και τις καλές σχέσεις με την Ελλάδα; Υπάρχουν πράγματι ορισμένα θετικά σημάδια στον ορίζοντα.
Ως Ελλάδα εμείς είμαστε πράγματι έτοιμοι για την νέα αυτή προοπτική; Και αν πάλι καταρρεύσουν οι διαπραγματεύσεις που έχουμε μπροστά μας μέχρι το καλοκαίρι 2018 που είναι ορόσημο στην όλη διαδικασία καθότι τότε ξανά θα είναι θέμα συζήτησης η είσοδος της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ ποιο το πλάνο της Ελλάδας και της κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ; Μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη σε αυτήν την παρούσα κυβέρνηση σε ότι αφορά ένα τόσο λεπτό ζήτημα; Ένα ζήτημα που αφορά την Εθνική μας Ιστορία και τις σχέσεις μας με γείτονες και συμμάχους; Πόσο αισιόδοξοι μπορούμε να είμαστε; Με τα παρόντα δεδομένα μάλλον όχι πολύ.
* Ο Γιάννης Παπαγεωργίου είναι Οικονομολόγος Msc HR Management, Γεν. Διευθυντής του Κέντρου Αστικής Μεταρρύθμισης