Του Γιώργου Κατσαράκη
Για να καταλάβουμε ποια είναι αυτή η μεγάλη όπως προβάλλεται επιτυχία που ετοιμαζόμαστε να πανηγυρίσουμε, πρέπει να θυμηθούμε τι είναι αυτά τα καταραμένα μνημόνια. Είναι λοιπόν οι συμβάσεις που υπογράψαμε με τους εταίρους μας στην ΕΕ, όταν η χώρα δεν μπορούσε να δανειστεί από τις αγορές, επειδή το χρέος και τα ελλείμματα είχαν εκτοξευτεί σε ύψη απαράδεκτα. Που οφειλόταν αυτό; Στους μεγάλους μισθούς και συντάξεις, στο τερατώδες μέγεθος του δημόσιου τομέα και στην εξωφρενική φαρμακευτική δαπάνη!
Μας ζήτησαν λοιπόν οι εταίροι, με την πρώτη σύμβαση (μνημόνιο), για να αναλάβουν αυτοί την εξυπηρέτηση των αναγκών της χώρας μας έως ότου η οικονομία μας επανέλθει σε κανονικούς ρυθμούς, να κάνομε δύο πράγματα:
α) Εσωτερική υποτίμηση, δηλαδή μείωση μισθών και συντάξεων κατά περίπου 20%.
β) Μεταρρυθμίσεις.
Και τα δύο αυτά απαιτούμενα του πρώτου μνημονίου, είναι τα εργαλεία που διαθέτει η οικονομική επιστήμη για την αύξηση της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας μιας οικονομίας, όταν τα παιγνίδια με το νόμισμα δεν είναι επιτρεπτά. Το πολιτικό μας σύστημα εθισμένο από την εποχή του Μαρκεζίνη το 1955 έως και το 2002 με υποτιμήσεις, διολισθήσεις και ελεγχόμενο πληθωρισμό να επιτυγχάνει την ζωτικότητα της οικονομίας και την πιο δίκαιη διανομή των παραγόμενων αγαθών, δεν εκτίμησε ορθά τους περιορισμούς που επέβαλε η κοινή οικονομική πολιτική που είναι αναγκαία, για να μπορεί η χώρα μας να έχει το ίδιο νόμισμα με τις περισσότερο ανεπτυγμένες χώρες της Γης.
Η κυβέρνηση Σημίτη έκλεισε τα μάτια στο πρόβλημα του ασφαλιστικού, αγνοώντας τις υποδείξεις της επιτροπής των σοφών που η ίδια είχε συστήσει, ο δε Καραμανλής μετά την επανεκλογή του το 2007, αγνόησε όλους τους δημοσιονομικούς περιορισμούς που προέβλεπαν τα λεγόμενα κριτήρια σύγκλησης. Το μεγάλο ερώτημα στο οποίο πρέπει να δοθούν απαντήσεις και από εμάς τον καθαγιασμένο λαό, αλλά κυρίως από τα κόμματα που μας εκπροσωπούν, είναι αν ήταν αναγκαία η υπογραφή τριών συμβάσεων (μνημονίων) για να επανέλθει η χώρα στην υγιή κανονικότητα; Κατηγορηματικά όχι. Η χώρα μπορούσε με την εφαρμογή το πρώτου μνημονίου να έχει βγει στο ξέφωτο και να είναι σήμερα, όπως άλλωστε της αξίζει, μια από τις ισχυρότερες οικονομικά χώρες της ΕΕ.
Όμως ο κ. Σαμαράς, δέσμιος της επιθυμίας του να κυβερνήσει την χώρα συνέβαλε σημαντικά στην διαμόρφωση του αντιμνημονιακού κλίματος, και με τις αλλεπάλληλες, ατεκμηρίωτες συνεντεύξεις του στο Ζάππειο, δημιούργησε την εντύπωση, πως υπήρχε η άλλη, η τελικά ανύπαρκτη λύση!!
Ακολούθησαν οι άλλοι, οι δήθεν, αυτοί που όχι μόνο είχαν την λύση στο τσεπάκι, αλλά θα άλλαζαν και θα απήλλασαν τους δύστυχους λαούς της ΕΕ από τις άσχετες αντιδημοκρατικές κυβερνήσεις τους!!
Σε αυτό το μεγαλύτερο παραμύθι της νεότερης ελληνικής ιστορίας ήταν αδύνατον να αντιπαρατεθεί το όποιο στοιχειώδους λογικής επιχείρημα.
Μάλιστα, ήταν εμπεδωμένη η πεποίθηση ότι σε αυτή την επαναστατική κοσμογονία θα μας βοηθούσαν κάποιοι απίθανοι τύποι από την νότιο Αμερική. Αυτοί που μιμούμενοι ως κλόουν τους ηγέτες των αντιαποικιακών επαναστάσεων της δεκαετίας του 1950 (σύμβολα της ανθρωπιάς, της δικαιοσύνης, της αλήθειας) οδηγούν, οι ανεκδιήγητοι τις πολύ πλούσιες χώρες που κυβερνούν, στην απόλυτη φτώχεια.
Ευτυχώς η βασανιστική διαπραγμάτευση των 19 ωρών αποδείχτηκε σωτήρια για την χώρα μας και πάρα πολύ διδακτική για τους κυβερνώντες. Υπεγράφη το τρίτο μνημόνιο και ευτυχώς για τη χώρα, φαίνεται ότι εφαρμόστηκε ικανοποιητικά έτσι ώστε να ελπίζουμε σήμερα ότι μπορούμε να ζήσουμε σε μια καθημαγμένη μεν, αλλά σε αναπτυξιακή τροχιά χώρα.
Προϋπόθεση βέβαια γι’ αυτό είναι, τα περί καθαρής εξόδου και των υποσχέσεων που τις συνοδεύουν, να είναι τα απόνερα του παραμυθιού, και να μην ναρκοθετηθεί εξ αρχής η αφετηρία της νέας πορείας.
Βέβαια η είδηση των τελευταίων ημερών ότι έρχονται όχι τέσσερεις, αλλά 170 επιτηρητές που θα εποπτεύουν την πιστή εφαρμογή των συμφωνηθέντων είναι μια εγγύηση ταπεινωτική για την χώρα, αλλά αναγκαία υπό τις παρούσες συνθήκες.
*Ο Γιώργος Κατσαράκης είναι Ηλεκτρολόγος Μηχανικός