Ποιο θα ήταν το πιο εντυπωσιακό στοιχείο, που θα χαρακτήριζε την πορεία εξόδου της χώρας μας από τα προγράμματα; Να συντάξουμε, όπως υποσχόμαστε, ένα δικό μας πρόγραμμα και παράλληλα να νομοθετήσουμε κι έναν μηχανισμό εποπτείας του – πάλι δικό μας – που θα διασφαλίσει την εφαρμογή του. Κατόπιν, να αποδείξουμε στους δανειστές μας, εμπράκτως, ότι έχουμε επιτέλους «ενηλικιωθεί», πράγμα που σημαίνει ότι όχι μόνο δίνουμε υποσχέσεις και θεσμοθετούμε φορείς, αλλά είμαστε και σε θέση να υλοποιήσουμε όλα τα παραπάνω. Είμαστε όμως;
Υπό τις παρούσες συνθήκες και σε αυτή τη συγκυρία, η απάντηση που δίνει ο «Τειρεσίας» είναι «όχι». Και είναι τόσο σίγουρος, όσο ήταν όταν παραμονές της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία προέβλεπε ότι δεν έχει πρόγραμμα και πολύ περισσότερο δεν έχει στρατηγική εξόδου της χώρας από τα μνημόνια. Ανεξάρτητα από τα όσα λέγονταν και γράφονταν περί του αντιθέτου τότε, σχεδόν κατά κύματα. Και γιατί είναι τόσο σίγουρος; Για έναν, απλό, λόγο. Όλα αυτά προϋποθέτουν ότι το ελληνικό πολιτικό προσωπικό θα πρέπει να εργασθεί για μια φορά σοβαρά και κυρίως αρκετά.
Γιατί, τίποτα απ' όλα τα παραπάνω δεν γίνεται δια της θείας επιφοιτήσεως. Όμως, οι Ελληνες πολιτικοί έχουν αλλεργία σ' αυτό που οι απλοί άνθρωποι ονομάζουν κανονική εργασία. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία κι ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης. Δεν περνά καν από το μυαλό τους ότι χρειάζεται να δουλέψουν ακόμα και δεκάωρα ή δωδεκάωρα, επί μακρόν, για να φέρουν σε πέρας μια δύσκολη αποστολή κι όταν αναγκάζονται να το κάνουν το μνημονεύουν περίπου ως ...μοναδική, πρωτόγνωρη, εμπειρία. Και για να μην αδικούμε και κανέναν, αν υπάρχει και καμία εξαίρεση, υπάρχει απλώς για να επιβεβαιώνει τον κανόνα.