Skip to main content

Ακόμα αναξιοποίητος παραμένει ο Απόδημος Ελληνισμός

Η Ελλάδα, με ομογενείς σε αριθμό ίσο με τους ιθαγενείς, αντί να εκμεταλλευθεί το ισχυρό όπλο της, ουσιαστικά το αδρανοποιεί.

Οι Τούρκοι εδώ και χρόνια χρησιμοποιούν επιτυχημένες επαγγελματικές εταιρίες στις Η.Π.Α. -κυρίως- ως λόμπι προβολής των τουρκικών θέσεων. Οι Σκοπιανοί, με ολιγάριθμους απόδημους στις χώρες υποδοχής μεταναστών, δημιούργησαν κι αυτοί «λόμπι», που αφενός επηρεάζει τις πολιτικές αποφάσεις, αφετέρου αποτελεί όργανο προπαγάνδας των αλυτρωτικών σκοπών τους. Το ίδιο έπραξαν και οι Αλβανοί, όπου κρατούν στην επικαιρότητα ψηλά το -ανύπαρκτο- ζήτημα της Τσαμουριάς.

Η Ελλάδα, με ομογενείς σε αριθμό ίσο με τους ιθαγενείς, αντί να εκμεταλλευθεί το ισχυρό όπλο της, ουσιαστικά το αδρανοποιεί. Θέλησε -και το πέτυχε- να μεταφέρει τον κομματισμό και στην αλλοδαπή. Από την κοντινή Βόρειο Ήπειρο ως τη μακρινή Αυστραλία μεταφέρθηκε το μικρόβιο του διχασμού. Κάποτε εξάγαμε πολιτισμό. Τώρα εξάγουμε τη συνήθεια των πράσινων, ροζ και γαλάζιων καφενείων. Στη Βόρειο Ήπειρο έχουμε τρία κόμματα να εκπροσωπούν την ελληνική κοινότητα, και μεγάλο αριθμό πολιτικών ελληνικής καταγωγής διεσπαρμένο στα αλβανικά κόμματα.

Επί χρόνια, φροντίσαμε να μειώσουμε το κύρος προσωπικοτήτων, όπως του αρχιεπισκόπου Ιακώβου. Τον αποκαλούσαμε απαξιωτικά, CIAκωβο. Λες και δεν υπάρχουν στη χώρα μας πολιτικοί, που να έχουν σχέση με ξένα εξωθεσμικά κέντρα. Προσωπικά, ανεξάρτητα από ποιον "θεό" υπηρετεί κάποιος, εκείνο που με ενδιαφέρει ως Έλληνα είναι να υπηρετεί την Ελλάδα. Και ο Ιάκωβος, ήταν ο μόνος που είχε πρόσβαση στο Λευκό Οίκο και μπορούσε να επηρεάσει καταστάσεις. Και τέτοιες προσωπικότητες υπήρξαν πολλές. Αλλά, επειδή ήσαν όντως προσωπικότητες, ήταν φυσικό να μη δέχονται να παίξουν τα κομματικά παιχνίδια. Κι έτσι παραμερίσθηκαν.

Υπήρξε επί αρκετά χρόνια στις Η.Π.Α. ο δρ. Ν. Σταύρου (ε.τ. καθηγητής Διεθνών Υποθέσεων στο Πανεπιστήμιο Howard, όπου υπηρέτησε και ως Πρόεδρος του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών), διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα, ο οποίος τολμούσε και επέκρινε δημοσίως την αμερικανική κυβέρνηση για τις πολιτικές επιλογές της. Προφανώς, ήταν άγνωστος στο υπουργείο Εξωτερικών. Γιατί να σκοτίζονται μαζί του;

Στις εκλογές για το αποτυχημένο εξ αρχής Σ.Α.Ε. (Συμβούλιο Αποδήμου Ελληνισμού) ακούγαμε για εκλεκτούς του τάδε και δείνα κόμματος. Όχι για το ποιος είναι πιο ικανός να υπηρετήσει τα ελληνικά συμφέροντα. Αλλά για το ποιος είναι πρόθυμος να υπηρετήσει το κόμμα. Οι πολιτικοί μας που επισκέπτονται, ως εκπρόσωποι της βουλής ή της κυβέρνησης, τις χώρες με ικανό αριθμό αποδήμων, προκαλούν με τη συμπεριφορά τους, αν δεν ασχολούνται μόνον με συζητήσεις κομματικού επιπέδου. Τα δημοσιεύματα του ομογενειακού τύπου, με περιγραφές διαπληκτισμών πολιτικών μας, για το ποιος θα προσελκύσει περισσότερους στο κόμμα του, είναι χαρακτηριστικά. Και απογοητεύουν φυσικά τους ομογενείς.

Ίσως αυτός είναι και ο λόγος, που στις ομογενειακές οργανώσεις δεν συμμετέχουν -πλην εξαιρέσεων- οι επιφανείς Έλληνες. Υπάρχουν χιλιάδες καθηγητές πανεπιστημίων και κολεγίων, ανώτεροι υπάλληλοι μεγάλων εταιριών, πάμπλουτοι επιχειρηματίες, καλλιτέχνες και γενικά καταξιωμένοι ομογενείς, οι οποίοι απέχουν. Και είναι λογικό, να μη θέλουν τον συναγελασμό με κομματικούς παρατρεχάμενους.

Υπάρχουν βέβαια και αγνοί ελληνικής καταγωγής ενδιαφερόμενοι, αλλά τους λείπει το κύρος, σε μια κοινωνία όπως οι Η.Π.Α. όπου τα κριτήρια καταξίωσης περιστρέφονται γύρω από το χρήμα. Υπάρχουν και άλλοι που περισσότερο ενδιαφέρονται για κοινωνικές σχέσεις, παρά για την ουσία. Και βεβαίως, εξ αιτίας αυτού, υπάρχουν προσωπικές συγκρούσεις για την κατάληψη θέσεως σε ομογενειακή οργάνωση που θα προσδώσει κύρος στον κατέχοντα.

Το πρώτο μέτρο που έπρεπε να ληφθεί και επιβάλλεται να ληφθεί, προς θεραπεία της κατάστασης, είναι η δημιουργία Μόνιμου Υφυπουργείου Απόδημου Ελληνισμού. Την οποία θέση θα καταλάβει επιφανής προσωπικότητα μακριά από κομματικές συμπάθειες και κυρίως εξαρτήσεις. Υπάρχουν αυτά πρόσωπα. Που και τώρα εργάζονται για την προώθηση των εθνικών συμφερόντων, αλλά μεμονωμένα και ασυντόνιστα. Αφήνει όμως ο κομματισμός να λειτουργήσει ανεξάρτητος κάποιος θεσμός;