Πολύ προσεκτικά η ελληνική διπλωματία παρακολουθεί τις κινήσεις βασικών παικτών στην γεωστρατηγική σκακιέρα της ευρύτερης περιοχής της ανατολικής Μεσογείου, οι οποίες δείχνουν ικανές να ανατρέψουν τους έως τώρα σχεδιασμούς. Η γκάμα των κινήσεων ξεκινά από τα Σκόπια και φτάνει ως τα ανοικτά της Κύπρου, με τη σύναψη περίεργων συμμαχιών, που έως πρότινος θα θεωρούνταν μάλλον υπερβολικές.
Για παράδειγμα, η Ρωσία ως γνωστόν τάχθηκε σαφώς κατά της συμφωνίας των Πρεσπών, καθώς τη θεωρεί μέρος σχεδίου επέκτασης του ΝΑΤΟ στα Δυτικά Βαλκάνια. Το ίδιο και η Άγκυρα που δεν επιθυμεί καμία σταθερότητα στην περιοχή, λειτουργώντας σε ένα πλαίσιο συνεχούς αναθεωρητισμού, που φτάνει στα όρια του επικίνδυνου.
Το άλλο μεγάλο, των δύο χωρών, αφορά στην στενή τους συνεργασία στο επίπεδο των εξοπλισμών. Η καχυποψία της Αθήνας για την προσέγγιση ανάμεσα στη Μόσχα και στην Αγκυρα, φτάνει στο σημείο η ελληνική πλευρά να θεωρεί δεδομένο ότι οι δύο τους έχουν συνάψει σειρά στρατηγικών συμφωνιών. Κοινή είναι η αίσθηση ότι η Μόσχα ταυτίζεται πλέον για πολλαπλούς λόγους με την Αγκυρα και στην Ανατολική Μεσόγειο, ενώ δεν μπορεί να μην αναφερθεί το γεγονός ότι η Ελλάδα εφαρμόζει πλέον όλες τις διεθνείς κυρώσεις κατά της Ρωσίας.
Τέλος, δεν περνά απαρατήρητο το γεγονός ότι η Αγκυρα σπεύδει να αξιοποιήσει ακόμα και την εμπλοκή που έχει δημιουργηθεί στις σχέσεις Ελλάδας – Ρωσίας με την αναγνώριση της αυτοκεφαλίας της ουκρανικής εκκλησίας από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.