Είχε ανάγκη το εκλογικό σώμα από την ύπαρξη νέων και άφθαρτων προσώπων, τα οποία θεωρητικώς δεν είχαν δεσμεύσεις από τα εξωθεσμικά κέντρα, αλλά και θα προσέδιδαν το αρμόζον ήθος και ύφος στην πολιτική ζωή της χώρας, της οποίας η δυσωδία δεν κρύβεται πλέον, ούτε εξωραΐζεται.
Ο κ. Τσίπρας εμφανίσθηκε να κοσμείται από τα επιζητούμενα χαρακτηριστικά, έχοντας συντριπτικά πλεονεκτήματα υπέρ του.
Πρώτον, είχε απέναντί του αρχηγούς και διευθυντικά στελέχη κομμάτων, τα οποία δεν ενέπνεαν πλέον εμπιστοσύνη, αφού επανειλημμένως δοκιμάστηκαν και ισαρίθμως απέτυχαν.
Δεύτερον, η επικοινωνιακή αδυναμία, αλλά και πολιτική ένδεια των στελεχών των αστικών κομμάτων, επέτρεψε να μετατραπεί το μαύρο σε άσπρο, σε ένα ψευδέστατο, αλλά αναπάντητο, επιχείρημα. Ότι η Αριστερά δεν κυβέρνησε τον τόπο, άρα δεν συμμετείχε στην λήψη αποφάσεων και ως εκ τούτου δεν ευθύνεται για τα δεινά που υφιστάμεθα. Συνειδητό και καταφανέστατο ψεύδος, που έγινε όμως πιστευτό λόγω της αδυναμίας, ίσως και αδιαφορίας, των αστών πολιτικών να το καταρρίψουν.
Δεν κυβερνούν τους λαούς μόνον τα κόμματα που βρίσκονται στην εξουσία. Ιδίως στην σημερινή εποχή, καταλυτικό πολλές φορές ρόλο παίζουν οι μικρές μεν, αλλά δυναμικές, «ομάδες πίεσης». Πρόκειται για φαινόμενο που απαντάται σε όλες τις δυτικές χώρες, και μεταξύ άλλων οφείλεται και στο γεγονός ότι προωθούνται πολιτικοί ηγέτες ελαττωμένης ικανότητας, ως διαχειριστές εξουσίας και όχι ως διαμορφωτές πολιτικής, οπότε προτιμούν να αποδέχονται παράλογα αιτήματα, προκειμένου να εξασφαλίζουν την «κοινωνική ειρήνη» που στην πραγματικότητα είναι δυναμίτιδα στα θεμέλια του κράτους.
Επί του προκειμένου, ποιος αποφασίζει αν θα λειτουργήσουν τα μεταλλεία στις Σκουριές; Περιφερόμενοι διαδηλωτές (και εκ της αλλοδαπής μάλιστα) που ίσως και να αγνοούν την ουσία του προβλήματος, επί χρόνια εμποδίζουν μια επένδυση, για την οποία το ανώτατο δικαστήριο της χώρας αποφάνθηκε ότι είναι σύννομη. Ποιος αποφασίζει να γεμίζουν οι παράνομες χωματερές (και τα αυλάκια στους επαρχιακούς δρόμους) με σκουπίδια; Αυτά τα παραδείγματα και χιλιάδες άλλα καταδεικνύουν ότι τις αποφάσεις δεν τις παίρνει πάντα η όποια κυβέρνηση, αλλά η Αριστερά του κ. Τσίπρα.
Τρίτον πλεονέκτημα του κ. Τσίπρα είναι ότι παρουσίασε στον ελληνικό λαό ένα πρόγραμμα που θα ματαίωνε τις δυσμενείς επιπτώσεις των Μνημονίων. Και οι μεν γνώστες, αντιλαμβάνονταν την απάτη, αλλά ο πάντα ευκολόπιστος λαός -όταν του «τάζουν»- είχε την άποψη ότι ναι μεν δεν γίνονται αυτά που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αφενός από τους άλλους δεν περιμένουμε κάτι καλό, αφετέρου ας δοκιμάσουμε κι αυτούς.
Μάλιστα, υπήρξαν παράγοντες του αστικού χώρου που φάνηκαν θετικοί στην ανοδική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, με το επιχείρημα ότι «για να γλιτώσουμε από αυτούς πρέπει να κυβερνήσουν, ώστε να φανεί η ουτοπική ιδεολογία τους, αλλά και η μειωμένη ικανότητα των στελεχών τους». Λογικό το επιχείρημα, και κάποτε έπρεπε να γίνει αυτό -άλλωστε δικαιώθηκαν όσοι το επικαλέστηκαν- αλλά στις παρούσες συνθήκες το πληρώνουμε πανάκριβα, ως μη όφειλε.
Τα ανωτέρω πλεονεκτήματα που είχε ο κ. Τσίπρας έναντι των αντιπάλων του τα αξιοποίησε και επικράτησε στις εκλογές. Μέχρις εκεί όμως, Από εκεί και πέρα… άνθρακες ο θησαυρός. Δεν έχει ικανότητες να κυβερνήσει επωφελώς μια χώρα, και αυτό το αποδεικνύουν τα αποτελέσματα. Παρατηρώντας το κυβερνητικό έργο δεν βρίσκεις ένα θετικά στοιχείο, και όχι μόνον στην οικονομία αλλά σε όλους τους τομείς. Όπου δε, ελήφθησαν κάποιες αποφάσεις, σε οπισθοδρόμηση σοβιετικού τύπου οδήγησαν, παρά σε κάποια στοιχειώδη βελτίωση των ημαρτημένων.
Η αλήθεια είναι πως η όλη συμπεριφορά του κ. Τσίπρα, είτε οφείλεται σε αδυναμία που τον υποχρέωνε να καθοδηγείται από άλλους (συντρόφους του, αλλά και εξωθεσμικούς), είτε εμποτίστηκε από το παλαιοκομματικό δηλητήριο, παρά το νεαρό της ηλικίας του, αποδεικνύει ότι δεν είναι σε θέση να προσφέρει. Βεβαίως, εξακολουθεί να διατηρεί πλεονεκτήματα, όσο οι απέναντί του, ο αστικός κόσμος, εξακολουθεί να παραμένει το ίδιο επίμονος σε πολιτικές και πρόσωπα παρωχημένης πλέον εποχής.
Φαίνεται, ότι χρειάζεται και άλλο «να πληρώσουμε», προκειμένου να αποφασίσει ο λαός να στείλει στα σπίτια τους όλους που ευθύνονται, ανεξαρτήτως των χαρακτηρισμών που δίνει ο καθένας στις πράξεις του.
Ο Μακεδών