Τα debates κυρίως έχουν δυο στόχους : ο ένας είναι να συσπειρώσουν τους ψηφοφόρους των κομμάτων και ο άλλος είναι να προσπαθήσουν να πείσουν τους αναποφάσιστους να επιλέξουν κάποιο κόμμα. Αυτό το deba
Πολύ συζήτηση για το τίποτε. Αυτοί θα πρέπει να είναι οι τίτλοι τέλους για τα debates που είδαμε στην ελληνική τηλεόραση. Και λέω τίτλοι τέλους γιατί αν παραμείνουν στο ίδιο μοτίβο είναι καλύτερα να μην ξαναγίνουν. Σαν τηλεοπτικό προϊόν είναι μάλλον άνοστο και ανιαρό και δύσκολα κρατά τον τηλεθεατή. Επίσης είναι τόσο αποστειρωμένο το περιβάλλον που δεν επιτρέπει μια πραγματική μάχη, όπως πρέπει να είναι μια αντιπαράθεση, αλλά απλά μια αναμέτρηση όπου ο καθένας έχει ως στόχο να μην χάσει. Με τόσο χαμηλά τον πήχη λοιπόν είναι αναμενόμενο οι τηλεμαχίες αυτές να μην συγκινούν κανέναν.
Τα debates κυρίως έχουν δυο στόχους : ο ένας είναι να συσπειρώσουν τους ψηφοφόρους των κομμάτων και ο άλλος είναι να προσπαθήσουν να πείσουν τους αναποφάσιστους να επιλέξουν κάποιο κόμμα. Αυτό το debate δεν κατάφερε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Δεν έπεισε τους αποστασιοποιημένους ΝΔκράτες γιατί θα πρέπει να επιλέξουν ξανά την ΝΔ, ούτε βοήθησε τους αναποφάσιστους να καταλήξουν σε κάποια επιλογή.
Παρά το γεγονός ότι ζούμε στην εποχή της εικόνας, οι θέσεις των κομμάτων για την οικονομία έχουν περάσει σε πρώτο πλάνο. Ενώ στην εικόνα υπερτερεί ο Καραμανλής του Παπανδρέου, οι προτάσεις του πρώτου – αν και ειλικρινείς – δείχνουν να μην είναι σε θέση να συγκινήσουν το εκλογικό σώμα. Αντίθετα ο Παπανδρέου υστερεί στη ρητορική, στη φάση αυτή όμως οι θέσεις του – ίσως κάποιες πράγματι μη ρεαλιστικές – δείχνουν να έχουν μεγαλύτερη απήχηση. Ο μεν Καραμανλής έχει «μαζέψει» από το λεξιλόγιο του τη λέξη «πάγωμα» και την έχει αντικαταστήσει με τη φράση «λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση της κρίσης», ο δε Παπανδρέου σε διαφορετική λογική, αναγνωρίζει την κρισιμότητα της κατάστασης λέει όμως ταυτόχρονα πως υπάρχει τρόπος να βρεθούν χρήματα, να μπουν στην αγορά και να αρχίσει η ανάκαμψη της οικονομίας. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Απλά η επιλογή Καραμανλή να εξαντλήσει την ειλικρίνεια του πάνω στην μάχη των εκλογών, μάλλον δεν είναι η σωστή στρατηγική. Μπορεί ο κόσμος να του αναγνωρίζει την ειλικρίνεια και την παλικαριά που πράγματι τον διέπει, θέλει όμως να δει και λίγο φώς στο τούνελ. Και το φώς στο τούνελ αυτή τη φορά του το δείχνει ο Παπανδρέου, έστω κι αν πρόκειται πολλές φορές για ασάφειες και γενικότητες. Οι έλληνες είναι εθισμένοι κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου να περιμένουν το κατιτίς και όχι το αντίθετο.
Τα debates κυρίως έχουν δυο στόχους : ο ένας είναι να συσπειρώσουν τους ψηφοφόρους των κομμάτων και ο άλλος είναι να προσπαθήσουν να πείσουν τους αναποφάσιστους να επιλέξουν κάποιο κόμμα. Αυτό το debate δεν κατάφερε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Δεν έπεισε τους αποστασιοποιημένους ΝΔκράτες γιατί θα πρέπει να επιλέξουν ξανά την ΝΔ, ούτε βοήθησε τους αναποφάσιστους να καταλήξουν σε κάποια επιλογή.
Παρά το γεγονός ότι ζούμε στην εποχή της εικόνας, οι θέσεις των κομμάτων για την οικονομία έχουν περάσει σε πρώτο πλάνο. Ενώ στην εικόνα υπερτερεί ο Καραμανλής του Παπανδρέου, οι προτάσεις του πρώτου – αν και ειλικρινείς – δείχνουν να μην είναι σε θέση να συγκινήσουν το εκλογικό σώμα. Αντίθετα ο Παπανδρέου υστερεί στη ρητορική, στη φάση αυτή όμως οι θέσεις του – ίσως κάποιες πράγματι μη ρεαλιστικές – δείχνουν να έχουν μεγαλύτερη απήχηση. Ο μεν Καραμανλής έχει «μαζέψει» από το λεξιλόγιο του τη λέξη «πάγωμα» και την έχει αντικαταστήσει με τη φράση «λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση της κρίσης», ο δε Παπανδρέου σε διαφορετική λογική, αναγνωρίζει την κρισιμότητα της κατάστασης λέει όμως ταυτόχρονα πως υπάρχει τρόπος να βρεθούν χρήματα, να μπουν στην αγορά και να αρχίσει η ανάκαμψη της οικονομίας. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Απλά η επιλογή Καραμανλή να εξαντλήσει την ειλικρίνεια του πάνω στην μάχη των εκλογών, μάλλον δεν είναι η σωστή στρατηγική. Μπορεί ο κόσμος να του αναγνωρίζει την ειλικρίνεια και την παλικαριά που πράγματι τον διέπει, θέλει όμως να δει και λίγο φώς στο τούνελ. Και το φώς στο τούνελ αυτή τη φορά του το δείχνει ο Παπανδρέου, έστω κι αν πρόκειται πολλές φορές για ασάφειες και γενικότητες. Οι έλληνες είναι εθισμένοι κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου να περιμένουν το κατιτίς και όχι το αντίθετο.