Πόσο πιθανό είναι η Ελλάδα να καταφέρει να υλοποιήσει τον βασικό στόχο της την επόμενη τετραετία, που δεν είναι άλλος από την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος 3,5%; Το ερώτημα αυτό στοιχειώνει τις Βρυξέλλες, τα τελευταία εικοσιτετράωρα, καθώς γίνεται αντιληπτό ότι αυτό είναι το πραγματικά μεγάλο στοίχημα. Κι αυτό γιατί ανακοινώνονται η μια μετά την άλλη οι εκθέσεις που υποβαθμίζουν αυτή την προοπτική, με αποτέλεσμα τα σύννεφα να πυκνώνουν, στην πραγματικότητα.
Κι αυτό γιατί δεν είναι μόνο το πρωτογενές πλεόνασμα του 3,5% τα επόμενα τέσσερα χρόνια αλλά και του 2,2% στα επόμενα 37 χρόνια. Κι εύλογα γεννάται το ερώτημα: Υπάρχει πιθανότητα ένας τόσο φιλόδοξος στόχος να επιτευχθεί; Προς το παρόν, όλοι «κρύβονται» πίσω από το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει πετύχει σε δύο συνεχόμενα έτη πρωτογενές πλεόνασμα πάνω από 4%, που σημαίνει ότι πέφτει σε ένα χαμηλότερο επίπεδο πρωτογενούς δημοσιονομικού πλεονάσματος ο μέσος όρος. Στην πραγματικότητα, όμως, πρόκειται για μια πολύ μικρή ανάσα, η οποία δεν είναι επ ουδενί αρκετή για να σώσει την κατάσταση.
Οι πραγματικές ελπίδες επενδύονται στην ιδέα ότι η αντοχή στη διάρκεια των οικονομικών και πολιτικών κύκλων θα είναι τέτοια που στο τέλος θα επιτρέψει την επιτυχία του προγράμματος. Κι ότι αυτό, σε συνδυασμό με τη θετική τάση στο κλίμα της αγοράς θα συνεχισθεί τους επόμενους μήνες και χρόνια, ώστε να διασφαλισθεί κάπως η επιτυχία του εγχειρήματος. Ωστόσο, όλοι αντιλαμβάνονται ότι είναι κάτι παραπάνω από φιλόδοξο...