Skip to main content

ΑΠΘ: Αυτοδιοίκητο μόνον σε ό,τι και όταν μας βολεύει

Όταν επικαλείσαι το αυτοδιοίκητο τότε θα πρέπει να έχεις τα εργαλεία αλλά και τα κότσια να το αξιοποιήσεις δίνοντας λύσεις στα εσωτερικά σου ζητήματα

Σήμερα είναι η 38η μέρα κατάληψης του Τμήματος Φυσικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Κάτι λιγότερο από έναν μήνα κατάληψης έχουν συμπληρώσει τα Τμήματα Γεωλογίας και Μαθηματικών τα οποία στεγάζονται επίσης στο κτήριο της Σχολής Θετικών Επιστημών. Σύμφωνα με τις ανακοινώσεις και τα ψηφίσματα των συλλογικών οργάνων των διδασκόντων οι επιπτώσεις από την πολυήμερη κατάληψη είναι πολλαπλές και αγγίζουν πλέον και τους ίδιους τους φοιτητές.

Δεδομένου ότι, λόγω της πανδημίας, τα μαθήματα γίνονται μέσω τηλεδιάσκεψης, το διδακτικό έργο εξελίσσεται σχετικά ομαλά. Ωστόσο, σε δύο από αυτά τα Τμήματα υπάρχουν αρκετά μαθήματα τα οποία για να διδαχθούν απαιτείται πρόσβαση σε υλικά που βρίσκονται μέσα στη Σχολή η οποία, όμως, τελεί υπό κατάληψη. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι εφόσον, όπως διαφαίνεται, δεν υπάρχει δυνατότητα να συμπληρωθούν οι απαιτούμενες ώρες διδασκαλίας, είναι αδύνατον αυτά τα μαθήματα να εξεταστούν κατά την εξεταστική περίοδο του Ιουνίου.

Στα υπό κατάληψη Τμήματα, πέρα από τους καθηγητές, έχει απαγορευτεί η είσοδος και στους μεταπτυχιακούς φοιτητές και στους υποψήφιους διδάκτορες που εκπονούν την διδακτορική διατριβή τους ή την διπλωματική τους εργασία και είναι απαραίτητο να πραγματοποιήσουν πειραματικές μετρήσεις, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη συνέχιση των σπουδών τους. Επίσης στη Σχολή Θετικών Επιστημών υπάρχει σε αρκετά εργαστήρια, πολύτιμος και ακριβός εξοπλισμός ο οποίος κινδυνεύει να καταστραφεί καθώς δεν συντηρείται για περισσότερο από έναν μήνα.

Στην προχθεσινή ανακοίνωση της Ολομέλειας της Σχολής Θετικών Επιστημών γίνεται λόγος για "κατάλυση κάθε έννοιας ακαδημαϊκής ελευθερίας" και καταγγέλλεται "η βίαιη αντιμετώπιση, οι προπηλακισμοί και η άσκηση λεκτικής βίας" σε βάρος καθηγητών, μεταπτυχιακών φοιτητών και υποψηφίων διδακτόρων". Σύμφωνα, δε, με τον κοσμήτορα της Σχολής, στην κατάληψη συμμετέχουν μερικές δεκάδες φοιτητών, από τους περίπου εννέα χιλιάδες που φοιτούν εκεί.

Το θέμα έχει απασχολήσει και τη Σύγκλητο του πανεπιστημίου η οποία μοιάζει να παρακολουθεί αμήχανη τις εξελίξεις, προσδοκώντας ότι κάποια στιγμή οι καταληψίες θα βαρεθούν και θα φύγουν. Άλλωστε, σε λίγες εβδομάδες πλησιάζει Πάσχα. Παράλληλα, μέλη της Συγκλήτου τα οποία διατείνονται ότι είναι σε επαφή με τους καταληψίες, διαβεβαιώνουν ότι "οσονούπω τα παιδιά θα αποχωρήσουν", χωρίς, βεβαίως, να είναι σε θέση να το προσδιορίσουν χρονικά.

Και κάπου εδώ τελειώνουν οι διαπιστώσεις και τίθεται το ερώτημα "με ποιο τρόπο μπορεί να υπάρξει λύση σε αυτό το αδιέξοδο;", το οποίο, την επαύριο μπορεί να είναι ακόμη μεγαλύτερο εάν επεκταθεί το φαινόμενο των καταλήψεων. Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα πρέπει να τη δώσει η ίδια η ακαδημαϊκή κοινότητα, συμπεριλαμβανομένων και των φοιτητών. Διότι όταν επικαλείσαι το αυτοδιοίκητο, τότε θα πρέπει να έχεις τα κατάλληλα εργαλεία, αλλά και τα κότσια, να το αξιοποιήσεις, δίνοντας εσύ λύσεις στα εσωτερικά σου ζητήματα.

Κάτι τέτοιο, όμως, δεν φαντάζει ιδιαίτερα πιθανό καθώς, τα μεν θεσμικά όργανα του πανεπιστημίου μοιάζουν απρόθυμα και ανίκανα να αναλάβουν οποιαδήποτε πρωτοβουλία για την επίλυση του προβλήματος, η δε πλειονότητα των φοιτητών δείχνει παντελώς αδιάφορη. Όταν, όμως, η ίδια η ακαδημαϊκή κοινότητα αποποιείται τις ευθύνες της τότε μοιραία, ανοίγει ο δρόμος για άλλες, αυταρχικότερες λύσεις, όπως αποδείχθηκε και στην περίπτωση της κατάληψης του κτηρίου Διοίκησης· λύσεις οι οποίες, όμως, φαίνεται πως τελικά βολεύουν τους πάντες εκτός από το ίδιο το πανεπιστήμιο.