Αναιρέθηκε από τον Άρειο Πάγο η εφετειακή απόφαση, η οποία δέχθηκε ότι υπάλληλος γραφείου απολύθηκε όχι για οικονομοτεχνικούς λόγους αλλά εξαιτίας της συνδικαλιστικής δράσης του υπαλλήλου.
Το Β΄ Τμήμα του Αρείου Πάγου με την υπ’ αριθμ. 884/2009 απόφασή του αναίρεσε εφετειακή απόφαση η οποία δέχθηκε ότι υπάλληλος γραφείου απολύθηκε όχι για οικονομοτεχνικούς λόγους, αλλά επειδή έγινε γνωστό στον εργοδότη του ότι θα είναι υποψήφιος πρόεδρος στις επικείμενες εκλογές του επιχειρησιακού σωματείου του.
Ειδικότερα, υπάλληλος γραφείου που είχε προσληφθεί το 1993 με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου απολύθηκε το 2005 για οικονομοτεχνικούς λόγους, όπως επικαλείται ο εργοδότης. Δηλαδή, λόγω των ελλειμμάτων που υπήρχαν τα τελευταία χρόνια, αποφάσισε την αναδιοργάνωση της επιχείρησής του με παράλληλη μείωση του προσωπικού της.
Μάλιστα, για κάποιο διάστημα θέσπισε εθελουσία έξοδο των εργαζομένων με πρόωρη συνταξιοδότηση για όσους επρόκειτο να συνταξιοδοτηθούν μέσα στην επόμενη πενταετία. Το Εφετείο έκρινε ότι η απόλυση έγινε για λόγους εμπάθειας του εργοδότη στο πρόσωπο του υπαλλήλου, μετά τη δυσαρέσκεια που υπήρξε μόλις έγινε γνωστό ότι θα είναι υποψήφιος συνδικαλιστής στις επικείμενες εκλογές του σωματείου του.
Ο Άρειος Πάγος έκρινε ότι η εφετειακή απόφαση έσφαλε και την αναίρεσε, καθώς δέχθηκε ότι η καταγγελία της σύμβασης οφείλεται στη συνδικαλιστική δράση του εργαζομένου, η οποία εστιάζεται στην υποβολή της υποψηφιότητάς του στις επικείμενες εκλογές, χωρίς όμως να αναφέρονται περιστατικά που συνιστούν άσκηση συνδικαλιστικής δραστηριότητας, αλλά ούτε εμπάθεια και εκδικητική συμπεριφορά στο πρόσωπο του εργαζομένου από την εργοδοτική πλευρά.
Αναφέρει ακόμη η δικαστική απόφαση ότι η απλή υποβολή της υποψηφιότητας του υπαλλήλου ως προέδρου του εργασιακού σωματείου και «χωρίς αυτός να αναπτύξει οποιαδήποτε απλή συνδικαλιστική δράση δεν αποτελεί γεγονός που, αντικειμενικά εκτιμώμενο, μπορεί να κλονίσει την εμπιστοσύνη του εργοδότη στο πρόσωπο του εργαζομένου και να υπερβεί τα όρια που επιβάλλουν η καλή πίστη, τα χρηστά ήθη και ο κοινωνικός και οικονομικός σκοπός του δικαιώματος του εργοδότη», καταγγέλλοντας τη σύμβαση εργασίας. Κατόπιν αυτών παρέπεμψε στο Εφετείο την υπόθεση για νέα κρίση.
Ειδικότερα, υπάλληλος γραφείου που είχε προσληφθεί το 1993 με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου απολύθηκε το 2005 για οικονομοτεχνικούς λόγους, όπως επικαλείται ο εργοδότης. Δηλαδή, λόγω των ελλειμμάτων που υπήρχαν τα τελευταία χρόνια, αποφάσισε την αναδιοργάνωση της επιχείρησής του με παράλληλη μείωση του προσωπικού της.
Μάλιστα, για κάποιο διάστημα θέσπισε εθελουσία έξοδο των εργαζομένων με πρόωρη συνταξιοδότηση για όσους επρόκειτο να συνταξιοδοτηθούν μέσα στην επόμενη πενταετία. Το Εφετείο έκρινε ότι η απόλυση έγινε για λόγους εμπάθειας του εργοδότη στο πρόσωπο του υπαλλήλου, μετά τη δυσαρέσκεια που υπήρξε μόλις έγινε γνωστό ότι θα είναι υποψήφιος συνδικαλιστής στις επικείμενες εκλογές του σωματείου του.
Ο Άρειος Πάγος έκρινε ότι η εφετειακή απόφαση έσφαλε και την αναίρεσε, καθώς δέχθηκε ότι η καταγγελία της σύμβασης οφείλεται στη συνδικαλιστική δράση του εργαζομένου, η οποία εστιάζεται στην υποβολή της υποψηφιότητάς του στις επικείμενες εκλογές, χωρίς όμως να αναφέρονται περιστατικά που συνιστούν άσκηση συνδικαλιστικής δραστηριότητας, αλλά ούτε εμπάθεια και εκδικητική συμπεριφορά στο πρόσωπο του εργαζομένου από την εργοδοτική πλευρά.
Αναφέρει ακόμη η δικαστική απόφαση ότι η απλή υποβολή της υποψηφιότητας του υπαλλήλου ως προέδρου του εργασιακού σωματείου και «χωρίς αυτός να αναπτύξει οποιαδήποτε απλή συνδικαλιστική δράση δεν αποτελεί γεγονός που, αντικειμενικά εκτιμώμενο, μπορεί να κλονίσει την εμπιστοσύνη του εργοδότη στο πρόσωπο του εργαζομένου και να υπερβεί τα όρια που επιβάλλουν η καλή πίστη, τα χρηστά ήθη και ο κοινωνικός και οικονομικός σκοπός του δικαιώματος του εργοδότη», καταγγέλλοντας τη σύμβαση εργασίας. Κατόπιν αυτών παρέπεμψε στο Εφετείο την υπόθεση για νέα κρίση.