Βρίσκεται πίσω από τα μεγαλύτερα κλικ του δεύτερου μισού του 21ου αιώνα. Ο Αριστοτέλης Σαρρηκώστας, φωτορεπόρτερ επί 40 χρόνια και ανταποκριτής του Associated Press, έχει καταγράψει με τη φωτογραφική του μηχανή πολέμους, τα σημαντικότερα πολιτικά γεγονότα, με τις χαρακτηριστικές φωτογραφίες των τανκς τη βραδιά του Πολυτεχνείου, μεγάλες προσωπικότητες, αθλητικά γεγονότα, γάμους βασιλέων μέχρι και το φεστιβάλ τραγουδιού.
Όλες αυτές τις στιγμές αποφάσισε να κλείσει στο δεύτερο βιβλίο του «Ζην Επικινδύνως - 40 χρόνια Φωτορεπορτάζ», το οποίο παρουσίασε σήμερα το απόγευμα στο Μορφωτικό Ίδρυμα της Ένωσης Συντακτών.
Ο Αριστοτέλης Σαρρηκώστας συνειδητοποίησε ότι ήθελε να ασχοληθεί με τη φωτογραφία όταν εμφάνισε την πρώτη του φωτογραφία όσο ήταν στον στρατό. Ακόμα θυμάται τη στιγμή που΄είδε να έρχεται από ένα λευκό χαρτί ένα πρόσωπο. Από τότε δεν στταμάτησε να φωτογραφίζει.
«Το επάγγελμα είναι πολύ δύσκολο, πολύ επικίνδυνο αλλά δεν σε αφήνει ποτέ να βαρεθείς», παραδέχθηκε ο ίδιος. Μάλιστα θυμάται πως όσο εργαζόταν ως ανταποκριτής του AP, καλύπτοντας γεγονότα σε όλο τον κόσμο, είχε στο σπίτι του πάντα έτοιμη μια βαλίτσα και κυρίως όλα τα απαραίτητα εργαλεία του», τόνισε.
Ο ίδιος θυμάται δεκάδες ιστορίες από την πορεία του, κάποιες όμως, όπως αυτή στον Λίβανο, τον έχουν σημαδέψει. Ο κ. Σαρρηκώστας θυμάται ότι πλησιάζοντας σε ένα πεδίο μάχης μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστίνιων, βλέπει δύο 10χρονα παιδιά να κουβαλούν δύο κιβώτια με σφαίρες για να τα μεταφέρουν στους Παλαιστίνιους. Ο φωτορεπόρτερ τα ακολουθεί. «Τρία μέτρα μπροστά τα παιδάκια, και πίσω εγώ. Έρποντας, φτάσαμε κοντά. Σε κάποια στιγμή είδα ότι αν πηγαίναμε λίγο παραπέρα, δεν θα είχαμε καλά αποτελέσματα. Τους είπα να φύγουμε. Ο μικρός μου είπε: “Εσύ μπορείς να φύγεις, εμείς είμαστε Παλαιστίνιοι. Τους είπα θα σκοτωθείτε. “Και να σκοτωθούμε, θα είναι για την πατρίδα μας”, μου είπε». Πριν φύγει από το πεδίο, ο κ. Σαρρηκώστας πήγε για να τραβήξει φωτογραφίες από το νοσοκομείο. Εκεί είδε το παιδί που ακολουθούσε πριν να έρχεται γεμάτο αίματα στο νοσοκομείο όπου και πέθανε λίγο αργότερα. «Έκανα να φάω τρεις ημέρες και όποτε το θυμάμαι με πιάνει...» Η λεζάντα που χρησιμοποίησε στις φωτογραφίες του αγοριού ήταν «ο ήρωας μου».
«Είμαι εδώ για να φωτογραφήσω, για να δουν την κατάσταση αυτοί οι άνθρωποι αυτοί που είναι μίλια μακρυά», σημείωσε ο ίδιος.
Ο ίδιος αναφέρθηκε ακόμα και στα διαφορετικά μέσα που είχε εκείνη την εποχή. «Τότε δεν ήταν τα ψηφιακά μέσα. Τότε ήταν όλα με το μάτι, με την καρδιά, με το χέρι. Όταν είχα να πάω στη δουλειά την άλλη μέρα, δεν κοιμόμουν το βράδυ. Σχεδίαζα πως θα κάνω τη δουλειά, πως θα σταθώ, πώς έπρεπε να σταθώ για να πετύχω το καλύτερο αποτέλεσμα », είπε.
Για αυτό όμως που ήταν σίγουρος ήταν η φωτογραφία ήταν και θα είναι απαραίτητη. «Μέχρι τώρα η φωτογραφία δεν πέθανε, ούτε πρόκειται να πεθάνει. Το να γράφεις ένα κείμενο χωρίς φωτογραφία είναι σαν να φοράς παπιόν με σανδάλια. Είμαστε τυχεροί όσοι το κάνουμε με αγάπη και υπευθυνότητα»