Όλα μπορούν να κλείσουν κατ ευχήν για την Ελλάδα και την δεύτερη αξιολόγηση της οικονομίας της, αρκεί η κυβέρνηση να συμφωνήσει στα μέτρα που της προτείνονται(κάνοντας εννοείται την απαραίτητη διαπραγμάτευση) και – το κυριότερο – να τα εφαρμόσει.
Όπως σοφά είπε πρόσφατα ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Γιώργος Χουλιαράκης, είναι προτιμότερη μια καλή συμφωνία τώρα, από μια καλύτερη αύριο. Θυμίζουμε ότι πρόκειται για τον άνθρωπο που γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα σήμερα στην ελληνική κυβέρνηση πώς διαμορφώνονται οι ισορροπίες με τους θεσμούς και πόσο εύκολα μπορούν να ανατραπούν. Σε βάρος μας.
Το «καρότο» που μας προσφέρεται, πάντως, σε αυτή τη συγκυρία είναι σημαντικό. Με «δυο λόγια» αυτό που μας λένε από έξω είναι πως «αν συμμορφωθείτε με τους όρους του παιχνιδιού, τότε μπορούμε να δούμε το θέμα των μεσοπρόθεσμων μέτρων για το χρέος σας και βεβαίως την ένταξη σας στο πρόγραμμα χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας».
Υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πώς είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσαμε να περιμένουμε, σε αυτή τη φάση. Οχι το τέλειο, αλλά το καλύτερο. Αλλωστε, το τέλειο είναι (ούτως ή άλλως) υποκειμενικό. Συνεπώς, μπορούμε να αρκεστούμε στο καλύτερο. Και εδώ μπαίνει το κρίσιμο ερώτημα: Θα το πάρουμε και θα τρέξουμε; Ή θα υποκύψουμε σε μικροκομματικές σκοπιμότητες και θα χάσουμε και αυτή την ευκαιρία;
Η ιστορία και η εμπειρία έχουν διδάξει ότι όσες φορές χάθηκε ένα πλεονέκτημα, ποτέ ξανά δεν επαναποκτήθηκε. Και η επόμενη λύση που προσφέρθηκε ήταν χειρότερη της προηγούμενης. Η υπόθεση θυμίζει ολίγον τι από τον άλυτο γρίφο του Κυπριακού. Επί δεκαετίες, χάνονται η μια μετά την άλλη οι ευκαιρίες για την επίλυσή του και κάθε φορά που ξεκινά νέος κύκλος επαφών, η αφετηρία είναι χειρότερη. Ας μην αφεθεί και το ζήτημα του ελληνικού προγράμματος να πάρει αυτόν τον δρόμο. Για έναν απλό λόγο: Η χώρα δεν θα αντέξει άλλους κύκλους διαπραγμάτευσης που θα διαρκέσουν όχι δεκαετίες, αλλά εβδομάδες. Μετράμε αντίστροφα.