Είναι εξαιρετικά θλιβερό να μην αντέχουμε το διάλογο και την αντίθετη άποψη σ’ αυτή την πόλη και όταν οι κάμερες είναι ανοιχτές να επιλέγουμε το σόου από την ουσία. Με αφορμή όσα έγιναν στην τελευταία συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου Θεσσαλονίκης για τον ΟΑΣΘ και το συγκοινωνιακό, που δεν είναι παρά καρμπόν προηγούμενων αντίστοιχων συνεδριάσεων συλλογικών οργάνων της Αυτοδιοίκησης, θεωρώ ότι πολλοί, αν όχι όλοι, οφείλουμε να αναθεωρήσουμε τον τρόπο με τον οποίο ενεργούμε.
Να βάλουμε δηλαδή σε προτεραιότητα όσα μας ενώνουν κι όχι όσα μας χωρίζουν. Ο καιρός της στείρας αντιπολίτευσης, των φτηνών εντυπωσιασμών, της ευκαιριακής προβολής και του «μπούγιου», όπου επικρατεί ο δυνατότερος ή εκείνος που έχει την πιο βροντερή φωνή, έχει περάσει. Πλέον αυτό που μένει από την επανάληψη θορυβωδών παρεμβάσεων από όπου κι αν προέρχονται είναι η γραφικότητα όσων τις επιλέγουν, η αδυναμία συνεννόησης, η μη εξεύρεση λύσεων σε κρίσιμα ζητήματα, η ανούσια αντιπαράθεση και η ανάγκη για ένα παυσίπονο μπας και περάσει ο πονοκέφαλος. Σκέτη κούραση και αποστροφή.
Στο τέλος μένει πάντα και μια πικρή γεύση από το γεγονός ότι χάνονται ώρες για το απόλυτο τίποτα. Και ο τελικός χαμένος είναι η πόλη και οι πολίτες, που υπομένουν σιωπηλά τα… βασανιστήρια της καθημερινότητας, στα οποία τους υποβάλλουν με τις ανεκδιήγητες αποφάσεις τους και την ανικανότητά τους κάποιοι που έχουν αποφασιστικές αρμοδιότητες.
Το θέμα του ΟΑΣΘ, του μετρό, των μονάδων διαχείρισης των απορριμμάτων, του κυκλοφοριακού, των αναπλάσεων και όλων εκείνων των παρεμβάσεων, ώστε να γίνει η ζωή μας και η καθημερινότητά μας καλύτερη, μπορεί να έχουν από διαφορετικούς ανθρώπους διαφορετικές προσεγγίσεις. Παραμένει ωστόσο (τουλάχιστον για όσους είναι εχέφρονες) η κοινή συνισταμένη. Ότι όλες οι διαφορετικές απόψεις εκφράζονται για να φτάσουμε στο ίδιο αποτέλεσμα. Κι όταν γίνεται «ζύμωση» και «μπόλιασμα» υπάρχει η πιθανότητα αυτό το αποτέλεσμα να είναι το βέλτιστο.
Αν ο στόχος μας ενώνει, δεν αντιλαμβάνομαι γιατί πρέπει να προκαλεί τόση μεγάλη ένταση ο διαφορετικός τρόπος που επιλέγει καθένας για να φτάσουμε στον ίδιο στόχο.
Δεν είναι κακό να υπάρχει ένταση και αντιπαράθεση. Ούτε οι παραστάσεις διαμαρτυρίας. Δεν είναι όμως και κατανοητό να ξεφεύγουν από κάποια όρια. Οι προπηλακισμοί για παράδειγμα εντός της αίθουσας ενός δημοτικού συμβουλίου, οι οργισμένες αντιδράσεις στα όρια της χειροδικίας, οι ύβρεις και οι προσωπικές επιθέσεις δεν περιποιούν τιμή σε κανέναν.
Ο διάλογος με επιχειρήματα είναι η μόνη διέξοδος για να υιοθετηθούν κάποιες λύσεις. Όλα τα υπόλοιπα οδηγούν πάντα σε δυο κατευθύνσεις: Είτε να μη γίνεται τίποτα στο τέλος και να μη δίνονται λύσεις, είτε να επιλέγονται λύσεις με παιδικό τρόπο, δηλαδή το αντίθετο από αυτό που υποστηρίζουν «οι άλλοι».
Αποτέλεσμα είναι να μη βελτιώνονται αποφάσεις και να υποθηκεύεται το ίδιο το μέλλον της πόλης και η ποιότητα ζωής των πολιτών. Και φυσικά να εντείνονται οι αντιπαλότητες, να δημιουργούνται εχθρότητες και να καταρρέει ο δημοκρατικός, ανοιχτός και πολιτισμένος διάλογος.
Με αυτό τον τρόπο επίσης ακυρώνεται η ουσία των συνεδριάσεων των συλλογικών αυτοδιοικητικών οργάνων. Επιμένω στα αυτοδιοικητικά, διότι εκεί έχουν απομείνει κάποια ίχνη συνεννόησης και λειτουργίας τους με δημοκρατικό τρόπο. Είναι λογικό στη Βουλή οι κομματικές παρωπίδες να έχουν οδηγήσει σε διαλόγους μεταξύ… κωφών. Αν καταντήσει έτσι και η Αυτοδιοίκηση, τότε οι μέρες μας θα χειροτερεύουν και κάποια στιγμή όταν το αντιληφθούμε θα είναι πολύ αργά και θα απαιτηθεί πολύς χρόνος για να βελτιώσουμε τα πράγματα.
Δεν είναι δυνατόν ο δήμαρχος, οι επικεφαλής των παρατάξεων της αντιπολίτευσης, οι εκπρόσωποι φορέων να μην μπορούν να διαφωνήσουν γόνιμα σε αίθουσες διαλόγου, σε δημοκρατικές συνεδριάσεις αιρετών – εκπροσώπων των πολιτών.
Δεν είναι εικόνες αυτές να απαιτείται η παρουσία αστυνομίας για την αποτροπή επεισοδίων. Δεν υποστηρίζω ότι κακώς εκλήθη η αστυνομία. Υποστηρίζω ότι θα έπρεπε να μην υπάρχει αυτή η ανάγκη.
Για να διασφαλιστεί αυτό την ευθύνη την έχει το προεδρείο των συλλογικών οργάνων και η προετοιμασία που κάνει για κάθε θέμα που εισάγεται προς συζήτηση. Προφανώς και η υπευθυνότητα των πολιτών που εναντιώνονται στις θέσεις μιας δημοτικής ή άλλης αρχής ή που τις υποστηρίζουν με… θέρμη.
Δεν είναι δυνατόν κατά την τοποθέτηση κάποιου αιρετού από το βήμα να πετάγεται «ο κάθε πικραμένος» και να τον προπηλακίζει, επειδή διαφωνεί με όσα λέει, ακόμη κι αν προκαλείται ή θεωρεί ότι ο λόγος του ομιλητή τον προσβάλλει. Κάποιος τον εκπροσωπεί και θα έρθει η σειρά του να μιλήσει. Με πολιτισμένο τρόπο, με νηφαλιότητα, με αντιπαράθεση σε λογικά πλαίσια.
Η πρωτοβουλία του Κωνσαντίνου Ζέρβα να συζητηθεί το θέμα του ΟΑΣΘ στο δημοτικό συμβούλιο ήταν σωστή. Ο δήμος δεν μπορεί να μένει απαθής όταν οι πολίτες υφίστανται καθημερινά αυτό το μαρτύριο. Ωστόσο, τελικά τι βγήκε από την ειδική συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου Θεσσαλονίκης για τον ΟΑΣΘ και το συγκοινωνιακό; Τίποτα. Απολύτως τίποτα. Έγινε «τζέρτζελο» και τέλος. Κρίμα. Πολύ κρίμα, διότι η ταλαιπωρία στα λεωφορεία θα συνεχιστεί και θα συνεχίζεται και η Αυτοδιοίκηση θα είναι αδύναμη να κάνει μια σοβαρή παρέμβαση. Την ακυρώνουν όλοι όσοι συμμετέχουν σε τέτοιες «παρωδίες».
Είναι κρίμα επίσης να ακυρώνεται η πρωτοβουλία μιας δημοτικής αρχής για να επιλυθεί ή να βελτιωθεί ένα ζήτημα, που ταλαιπωρεί τους πολίτες, αλλά είναι στην αρμοδιότητα άλλων. Στην αρμοδιότητα της κεντρικής διοίκησης, η οποία διαχρονικά αποδεικνύει την ανικανότητά της να υιοθετήσει ένα σοβαρό συγκοινωνιακό μοντέλο για το δεύτερο μεγαλύτερο πολεοδομικό συγκρότημα της χώρας. Είναι κρίμα οι εκπρόσωποί μας, αυτοί που τους ψηφίσαμε πριν από λίγους μήνες, να μην μπορούν να υποστηρίξουν τις θέσεις μας και να δέχονται επιθέσεις. Έτσι δεν πρόκειται ποτέ να σηκώσει κεφάλι η Αυτοδιοίκηση. Δεν την αφήνουμε όλοι εμείς πρωτίστως με τη συμπεριφορά μας.
Θα μείνω στη θλιβερή, πλην όμως ορθή διαπίστωση του δημάρχου: «Όλοι έχουν μερίδιο ευθύνης, λυπάμαι που το λέω. Η Θεσσαλονίκη δεν έχει δημόσιο μέσο μαζικής μεταφοράς. Δεν μπορούμε να το δεχτούμε. Είναι αδιανόητο για τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας και θέλω να στείλουμε ένα μήνυμα προς όλους. Είναι ντροπή η Θεσσαλονίκη να μην έχει ούτε ένα μέσο μαζικής μεταφοράς».
Και δυστυχώς έτσι που το πάμε δεν θα αποκτήσει κιόλας… Αυτός άλλωστε είναι και ο σκοπός όσων είναι οπαδοί και κερδίζουν από τον κύκλο του μηδενικού έργου. Να είμαστε διαρκώς σε ατέρμονες συζητήσεις, που δεν καταλήγουν ποτέ και πουθενά για να έχουμε λόγο ύπαρξης, ατζέντα και να επιβιώνουμε πολιτικά, κοινωνικά, ακόμη και οικονομικά... Ή απλώς για να κάνουν κάποιοι το κομμάτι τους…