Χαιρετισμό στην εκδήλωση της Εταιρείας Alzheimer Αθηνών για την Παγκόσμια Ημέρα Alzheimer, στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο, απηύθυνε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου.
Η Πρόεδρος αναφέρθηκε στα ανησυχητικά στοιχεία αύξησης της νόσου και στην Ελλάδα στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι πάσχοντες και οι οικείοι τους, επεσήμανε δε την ανάγκη ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης.
Ολόκληρος ο χαιρετισμός της Προέδρου έχει ως εξής:
«Ένας και πλέον αιώνας μας χωρίζει από τότε που το Alzheimer διαγνώστηκε ως «δριμεία ασθένεια του φλοιού του εγκεφάλου» από τον Γερμανό ψυχίατρο Alois Alzheimer. Ένας και πλέον αιώνας αμηχανίας απέναντι σ’ αυτήν την ύπουλα διαβρωτική, άνοση πάθηση, που πλήττει τον πυρήνα της ανθρώπινης προσωπικότητας, υποσκάπτοντάς την, αλλοιώνοντάς την, και, στα τελευταία της στάδια, απαλείφοντάς την. Σήμερα, αυτός ο τύπος άνοιας θεωρείται η μάστιγα του 21ου αιώνα. Όπως διαβάζουμε, κάθε τρία δευτερόλεπτα καταγράφεται ένα νέο περιστατικό, ενώ, με βάση τους υπολογισμούς του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, ως το 2050 περιμένουμε υπετριπλασιασμό τους. Και στην Ελλάδα, όμως, τα πράγματα είναι ανησυχητικά: 160.000 άνθρωποι πάσχουν από Alzheimer και άλλες μορφές άνοιας, ενώ 280.000 εμφανίζουν ηπιότερες μορφές νοητικής και γνωστικής διαταραχής.
Όλοι γνωρίζουμε πόσο οδυνηρή για τους πάσχοντες αλλά και για τις οικογένειές τους είναι η νόσος Alzheimer, καθώς διασαλεύει την αίσθηση του χρόνου, του χώρου και κυρίως του εαυτού. Πόσο δύσκολα βιώνουν την καθημερινότητά τους τα άτομα που έχουν προσβληθεί από αυτήν την εκφυλιστική ασθένεια του κεντρικού νευρικού συστήματος και πόσο εξουθενωτική ψυχικά και σωματικά μπορεί να γίνει η φροντίδα τους. Ξέρουμε πόσο μόνος και αποπροσανατολισμένος αισθάνεται ο ασθενής όταν αδυνατεί να εκφραστεί, να εκτελέσει στοιχειώδεις λειτουργίες, να αναγνωρίσει τα αγαπημένα του πρόσωπα, να ορίσει την ταυτότητά του – και πόσο δύσκολο και ψυχοφθόρο είναι το έργο εκείνων που φροντίζουν έναν τέτοιο ασθενή. Έχει ειπωθεί κατ’ επανάληψη ότι μαζί του νοσούν και οι οικείοι του – και είναι αλήθεια.
Παράλληλα, υπάρχει μια παράμετρος του ανησυχητικού επιπολασμού του Alzheimer η οποία συζητείται ήδη στον χώρο των πολιτισμικών σπουδών και αξίζει να αναφερθεί. Το πώς σχετίζεται, δηλαδή, η ατομική εμπειρία της ασθένειας με τις ευρύτερες πολιτισμικές συντεταγμένες, και συγκεκριμένα το πώς επηρεάζουν οι επιπτώσεις της νόσου την παραγωγή και αναπαραγωγή της πολιτισμικής μνήμης, τις έννοιες της πολιτισμικής κληρονομιάς, του πολιτισμικού ανήκειν. Με πόσο βίαιο τρόπο διαρρηγνύει η ασθένεια την αλυσίδα της μετάδοσης της οικογενειακής, κοινωνικής, πολιτισμικής μνήμης, με σοβαρές απώλειες για το πολιτισμικό κεφάλαιο της εποχής μας».