Skip to main content

Δεκαετίες 1950 – 1960: Με όπλο τη διαφήμιση η «Σουρωτή» γίνεται γνωστή

Από Voria.gr
Η «Σουρωτή» αναδεικνύεται σε από τα πιο χαρακτηριστικά και επώνυμα προϊόντα που διαθέτει στην ελληνική αγορά η περιοχή της Θεσσαλονίκης.

Στις δεκαετίες του 1950 και του 1960 αρχίζει επί της ουσίας η «επιθετική» επικοινωνιακή πολιτική της «Σουρωτής», την οποία εκείνη την εποχή –και μέχρι το 1987- διαχειριζόταν ο επιχειρηματίας Γιώργος Χωναίος. Άλλωστε βρισκόμαστε σε μια περίοδο οικονομικής ανάπτυξης για την καθημαγμένη από τον Β’  παγκόσμιο Πόλεμο, την Κατοχή και τον Εμφύλιο οικονομία της χώρας.

Οι δυνάμεις της αγοράς αρχίζουν να αναπτύσσονται στα πρότυπα των ανεπτυγμένων χωρών της τότε Δυτικής Ευρώπης και της Αμερικής, όπου το μάρκετινγκ και η διαφήμιση ήταν ήδη βασικά εργαλεία πωλήσεων. Οι αρκετά έντονες και εντυπωσιακές διαφημίσεις της «Σουρωτής» στις εφημερίδες και τα περιοδικά της εποχής προβάλουν όχι μόνο τη γεύση, αλλά και τις θετικές επιπτώσεις στην υγεία, σε συνδυασμό με την απουσία θερμίδων και την υποστήριξη –για όσους και κυρίως για όσες ενδιαφέρονται- της καλλίγραμμης σιλουέτας.

Κάπως έτσι το φυσικό ανθρακούχο νερό Σουρωτής γίνεται γνωστό στους Έλληνες σε όλη τη χώρα και οι πωλήσεις αυξάνονται. Το όνομα καθιερώνεται ως συνώνυμο του ανθρακούχου νερού, κάτι που εν πολλοίς έχει κληρονομηθεί μέχρι τις ημέρες μας. Ταυτόχρονα, η «Σουρωτή» αναδεικνύεται από τα πιο χαρακτηριστικά και επώνυμα προϊόντα που διαθέτει στην ελληνική αγορά η περιοχή της Θεσσαλονίκης.

Τα πράγματα για τη «Σουρωτή» γίνονται ακόμη καλύτερα και αποδοτικότερα όταν αναγνωρίζεται επίσημα από την ελληνική νομοθεσία ως «Φυσικό μεταλλικό νερό», με τη διευκρίνιση των χαρακτηριστικών του: ασβεστούχο, μαγνησιούχο υπόξινο, οξυανθρακούχο. Μεγάλη επιτυχία, που αποδίδει δικαιοσύνη. Πολύ περισσότερο που σε επόμενη φάση η «Σουρωτή» συμπεριλαμβάνεται στον κατάλογο των φυσικών μεταλλικών νερών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου μέχρι σήμερα κατέχει περίοπτη θέση.

Η πορεία αυτή, δηλαδή η περίοδος Γιώργου Χωναίου, ολοκληρώνεται το 1987, χρονιά κατά την οποία λήγει η σύμβαση του επιχειρηματία με το ελληνικό δημόσιο για την αξιοποίηση της πηγής. Η επιχείρηση που ήδη απέδιδε στην περιοχή και είχε δεθεί με τους κατοίκους έπρεπε να αποκτήσει τη συνέχεια της, κάτι που έγινε με παρέμβαση του τότε προέδρου της κοινότητας Σουρωτής και τα τελευταία χρόνια προέδρου της εταιρίας. Η πηγή «πέρασε» στην κοινότητα, με αποτέλεσμα να δημιουργήθηκε κοινοτική επιχείρηση. Η νέα – και όπως αποδείχθηκε ακόμη πιο αποδοτική και αναπτυξιακή- φάση είχε δρομολογηθεί.