Τα δύο απανωτά μέσα σε λίγες ημέρες βίαια επεισόδια στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης δεν τιμούν κανέναν. Φοιτητές που επιμένουν να παρακολουθούν –και να μετέχουν με τον τρόπο τους- στις συνεδριάσεις της Συγκλήτου διεκδικούν το αίτημα τους με τη γνωστή μέθοδο της εφόδου και της καταλήψεως. Σε αυτή την προσπάθεια δεν διστάζουν να χειροδικήσουν –να σπρώξουν, να χτυπήσουν, να προπηλακίσουν, να τραυματίσουν- τους καθηγητές και όποιον βρεθεί στο δρόμο τους. Σε συνδυασμό, μάλιστα, με τον μόλις προ ολίγων ετών ξυλοδαρμό του πρύτανη του Πανεπιστημίου Μακεδονίας μέσα στο γραφείο του, αλλά και ορισμένα ακόμη εξίσου θλιβερά έναντι πανεπιστημιακών, η Θεσσαλονίκη κινδυνεύει να χαρακτηριστεί ως πρωτεύουσα των τραμπουκισμών στα πανεπιστήμια.
Το περίεργο της υπόθεσης είναι ότι αυτοί οι φοιτητές που ενεργούν με αυτόν τον αντισυμβατικό τρόπο, προσπάθησαν να εκθέσουν έναν καθηγητή, ο οποίος αντιστάθηκε, όταν προσπάθησαν να του αποσπάσουν με τη βία το κινητό για να μην καταγράψει τους τραμπουκισμούς τους. Και κάποιοι θολωμένοι δημοσιολογούντες τους δικαιολογούν, επικαλούμενοι τα… προσωπικά δεδομένα.
Είναι προφανής η πλήρης σύγχυση, είτε είναι σκόπιμη, είτε είναι… λανθάνουσα. Στην προκειμένη περίπτωση υπάρχουν δύο έννοιες, τις οποίες οφείλουν όλοι να γνωρίζουν τη σημασία τους. Η βία και η παρανομία. Πέρα από θεωρητικές αρλούμπες και φτηνές δικαιολογίες η βία νοείται πρωτίστως και κυρίως ως σωματική. Όταν κάποιος αγγίζει με επικίνδυνο τρόπο κάποιον συνάνθρωπό του ασκεί βία, η οποία –για τους σοβαρούς ανθρώπους- είναι απαράδεκτη και πλήρως καταδικαστέα ενέργεια. Όσο για την παρανομία είναι, επίσης, πασιφανής.
Όταν κάποιος με τον έτσι θέλω, δηλαδή με τον τσαμπουκά του, επιχειρεί να επιβάλει την άποψη του πέρα από θεσμικά ή κανονιστικά πλαίσια, υπάρχει θέμα. Για την ακρίβεια υπάρχει πρόβλημα. Μια τέτοια συμπεριφορά δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή σε καθεστώς αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Όταν, μάλιστα, αυτή η έκνομη συμπεριφορά συνοδεύεται και από την άσκηση βίας τότε η επιστήμη σηκώνει τα χέρια και αναλαμβάνουν οι διωκτικές και δικαστικές αρχές.
Στη Θεσσαλονίκη λειτουργούν –μετά τη… μεταρρύθμιση Γαβρόγλου- τρία δημόσια ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και αρκετά παραρτήματα ξένων πανεπιστημίων με τη μορφή κολλεγίων. Στην πόλη ζουν και κυκλοφορούν πάνω από 120.000 φοιτητές, καθώς και χιλιάδες ακαδημαϊκοί δάσκαλοι. Με αυτά τα δεδομένα η πόλη είναι υποχρεωμένη να βρίσκεται στην πρωτοπορία της εκπαίδευσης και της γνώσης, με ότι κάτι τέτοιο σημαίνει για το παρόν και το μέλλον της. Αντ’ αυτού φαίνεται να «διδάσκει» τραμπουκισμό. Καθηγητές που τρώνε ξύλο και φωτογραφίζονται αιμόφυρτοι και θεσμικά όργανα των πανεπιστημίων που δεν μπορούν να λειτουργήσουν. Λύπη, ντροπή και μελαγχολία…
ΥΓ. Το πρόσθετο κακό αυτών των θλιβερών ιστοριών στη Θεσσαλονίκη είναι η διαφαινόμενη κοινωνική αδράνεια. Τουλάχιστον στο δημόσιο πεδίο. Η ηγεσία του ΑΠΘ το τελευταίο διάστημα πρέπει να αισθάνεται μοναξιά.
ΥΓ2. Την επόμενη φορά –και όλες τις επόμενες φορές μέχρι να ξεριζωθούν τα άρρωστα φαινόμενα- που θα συνεδριάσει προγραμματισμένα η Σύγκλητος του ΑΠΘ καλό θα ήταν να παραστούν στη συνεδρίαση οι αρχές της πόλης. Ο υπουργός, ο δήμαρχος ο περιφερειάρχης, οι πρόεδροι των Επιμελητηρίων, οι πρόεδροι των επιστημονικών φορέων. Ίσως έτσι να συγκινηθούν κάποιοι…