Με την καινούργια συμφωνία Μέρκελ-Τσίπρα, όπου θα μας επιστραφούν πρόσφυγες από την Γερμανία [δεν χαλά χατίρι η κυβέρνηση της Αριστεράς στην Γερμανία, ευγνωμονούσα για την προώθηση και διατήρηση στην εξουσία] επανέρχεται το θέμα της ακύρωσης της συμφωνίας "Δουβλίνο 2".
Απορώ πάντως με τους πολιτικούς μας, αν καταλαβαίνουν τι υπογράφουν, ή αν είναι τόσο δεσμευμένοι με τους υποστηρικτές τους, ώστε απλώς εκτελούν ό,τι τους υπαγορεύουν. Δεν θα ήθελα ποτέ να πιστέψω ότι το δέλεαρ της καρέκλας της εξουσίας μπορεί να οδηγήσει κάποιον συνειδητά να ζημιώσει τη χώρα. Φοβούμαι όμως πως υπάρχουν περιστατικά που μοιραία σε οδηγούν να το υποθέσεις.
Σε παλαιότερο άρθρο του Νew Yorker και με τίτλο "Ποιος φταίει για τους παράνομους μετανάστες στην Ελλάδα;" υποστηρίζεται ουσιαστικά ότι μας έδεσαν σκόπιμα οι Βορειοευρωπαίοι με το "Δουβλίνο 2". Στο άρθρο του, εξηγεί πολύ απλά για το ποιοι φταίνε, που η Ελλάδα σήμερα ασφυκτιά, κάτω από το βάρος παράνομων μεταναστών, οι οποίοι ούτε οι ίδιοι θέλουν να μείνουν εδώ, ούτε εμείς θέλουμε να τους κρατήσουμε. Αλλά -πέρα από την ανικανότητα της πολιτείας- είμαστε και με δεμένα χέρια.
Ποιος φταίει; Η Ε.Ε. και το "Δουβλίνο 2", τονίζει το New Yorker, αναφέροντας τη συνθήκη που, πάνω από όλα, αυτό που προβλέπει είναι να ασφαλίζονται τα σύνορα των χωρών του Βορρά από τα κύματα των μεταναστών αφήνοντας τις χώρες του Νότου και κυρίως την Ελλάδα να αντιμετωπίσουν το τεράστιο πρόβλημα.
Μεταφέρω ένα απόσπασμα, υπό τον τίτλο "Η άλλη ελληνική κρίση", όπου το περιοδικό τονίζει, ότι η μαζική είσοδος και η παραμονή των λαθραίων μεταναστών στην Ελλάδα «οφείλεται στον σχεδιασμό της ΕΕ, που φαίνεται ότι είναι όσο λανθασμένος είναι και ο σχεδιασμός του …ευρώ. Έχει τίτλο "Δουβλίνο 2" και υπεγράφη στη διάρκεια της οικονομικής ευφορίας που επικρατούσε σε όλη την Ευρώπη το 2003.
» Η συνθήκη ορίζει ότι όσοι ζητούν άσυλο στην ΕΕ μπορούν να το κάνουν μόνο στη χώρα εισόδου τους. Η πολιτική αυτή κρατά ασφαλείς χώρες όπως η Γαλλία, η Γερμανία και όσες άλλες αποτελούν ελκυστικούς προορισμούς για τους οικονομικούς μετανάστες και επιφορτίζουν την Ελλάδα με το πρόσθετο καθήκον όχι απλώς να αστυνομεύει τα σύνορά της, αλλά να φροντίζει για τους μετανάστες, καθήκοντα που οι αδύναμες κυβερνήσεις της χώρας δεν μπορούσαν να φέρουν εις πέρας ούτε τις καλές εποχές πριν από την οικονομική κρίση».
Ο αρθρογράφος δεν παραλείπει να προσθέσει ότι η χρόνια αυτή πολιτική και η αύξηση του αριθμού των μεταναστών στην Ελλάδα έχει σαν αποτέλεσμα την άνοδο της Χρυσής Αυγής.
«Η επικρατούσα άποψη στην ΕΕ είναι ότι η οικονομική ασφάλεια είναι πιο σημαντική από την ασφάλεια των ανθρώπων. Αγνοεί περιθωριοποιημένες ομάδες όπως παράνομους Αφρικανούς και Ασιάτες μετανάστες. Εξισώνει τις αδυναμίες του ελληνικού κράτους με την ηθική χρεοκοπία. Είναι μια άποψη που ταιριάζει στους δανειστές, όμως στους δρόμους της Αθήνας τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έχει νόημα» καταλήγει το Νew Yorker.
Μελετώντας καλά το παραπάνω απόσπασμα και -αφού με βρίσκει σύμφωνο στη διαπίστωση- απορώ γιατί σταματά τους συλλογισμούς του στη μέση. Εντάξει, μας έριξαν σε παγίδα οι Ευρωπαίοι, ο Σημίτης δεν είχε λόγους να αντισταθεί, αλλά δεν προχώρησε ο αρθρογράφος στο επόμενο ερώτημα: Ποιος διευκολύνει την είσοδο των λαθρομεταναστών στην Ευρώπη και ποιος μας υποχρεώνει να τους ενσωματώσουμε;
Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι όλοι οι μετανάστες έρχονται ιδία βούληση και χωρίς παρακίνηση ή διευκόλυνση, γιατί το Σύστημα μάς επιβάλλει όρους και κανόνες όχι να τους απομακρύνουμε, αλλά να τους ενσωματώνουμε; Γιατί οι παριστάνουσες τις ευαίσθητες ΜΚΟ, αυτές που επιβλήθηκαν από το Σύστημα και που οι σοβαρές χώρες απαγόρευσαν τη λειτουργία τους, αφού είναι γνωστός ο ρόλος τους, αυτές οι ΜΚΟ ενεργούν σε βάρος των Ελλήνων, υιοθετώντας ανεξέλεγκτα πάρα πολλές φορές, κάθε τι που υποστηρίζουν οι λαθρομετανάστες;
Το πρόβλημα επομένως είναι σοβαρότερο από όσο νομίζει το Νew Yorker. Και είναι συνδεμένο με την προσπάθεια εξασθένησης των δεσμών των πολιτών, ώστε οι κοινωνίες να καθίστανται ευάλωτες και με ασθενική αντίσταση στις κάθε είδους επιβουλές.