Πόσοι θυμούνται σήμερα τον Αρη Σπηλιωτόπουλο; Και πόσοι ασχολούνται με τον Θόδωρο Ρουσσόπουλο; Πού βρίσκεται ο Γιάννης Ραγκούσης και τι κάνει ο Δημήτρης Σταμάτης; Στη χειρότερη περίπτωση, προσπαθούν να βρουν μια «χαραμάδα» για να ασχοληθούν ξανά με την πολιτική. Στην καλύτερη ιδιωτεύουν, χωρίς κανείς να ασχολείται μαζί τους. Γιατί τους αναφέρουμε;
Διότι είναι τα καλύτερα – ή μερικά από τα καλύτερα – παραδείγματα του τι παθαίνουν όλοι οι ισχυροί που πλαισίωναν τα κατά καιρούς πρωθυπουργικά γραφεία σ' αυτή τη χώρα. Ολοι τους θεωρούσαν εαυτούς άτρωτους, αλλά στην πραγματικότητα ήταν οι περισσότερο στοχοποιημένοι από «φίλους» κι εχθρούς. Μόνο που στις εφήμερες μέρες της δόξας τους, κανείς δεν τολμούσε να τους το πει. Όμως, όταν τα φώτα έσβησαν, το αντιλήφθηκαν στο πετσί τους.
Τη μοίρα τους ή καλύτερα την πορεία τους, θα έπρεπε να μελετήσουν όλοι όσοι βρίσκονται σήμερα δίπλα στο πρωθυπουργικό γραφείο του κ. Τσίπρα. Οι περισσότεροι από αυτούς σκέφτονται κι ενεργούν με βάση τη «λογική» ότι θα είναι εκεί για πάντα. Και τους κάνει πολύ υπερόπτες. Κάποιος, όμως, θα πρέπει να τους πει ότι φευ δεν θα είναι. Κι ότι αργά ή γρήγορα η αυλαία θα πέσει και γι αυτούς. Όπως και για τόσους άλλους στο παρελθόν, πολύ ισχυρότερους. Κι άρα καλό θα ήταν να αρχίσουν να αναλογίζονται την τύχη που τους περιμένει μετά.
Οι περισσότεροι από όσους αναφέραμε στην αρχή αυτού του σημειώματος, έχοντας λειτουργήσει με μια μεγάλη δόση υπεροψίας τον καιρό της «δόξας» τους, στη μετέπειτα πορεία τους ευχήθηκαν να τους έχουν ξεχάσει όλοι. Για να ησυχάσουν. Πόσο ωφέλιμο θα ήταν λοιπόν για τους νυν να επιδιώξουν μια συνάντηση μαζί τους, απλά για να τους ακούσουν. Τίποτα περισσότερο.
Ισως έτσι σκεφτούν μια μέρα, την ώρα που θα περνούν την πόρτα του Μεγάρου Μαξίμου, πόσοι πολλοί πριν από αυτούς την πέρασαν στο παρελθόν, θεωρώντας επίσης τον εαυτό τους άτρωτο, αλλά όπως αποδείχθηκε στην πορεία, απλά ματαιοπονούσαν...